Μεγάλωσες...

Νοέμβρης γλυκός και φωτεινός...
Πρώτη Κυριακή...
Γεννήθηκες...
Μέρα χαράς..μέρα ζωής...
Σε φέραμε σπίτι... κι από δύο
γίναμε τρεις...
Είσαι τόσο μικρό κι ανυπεράσπιστο...
Φοβάμαι να σε κρατήσω...
Τα βράδια ανήσυχη
αφουγκράζομαι την ανάσα σου...
Τα πρωινά ανυπομονώ να ξυπνήσεις
να σε πάρω στην αγκαλιά μου...
Μεγαλώνεις...
Τρελαίνομαι να κρύβω το πρόσωπό μου
στην τρυφερή καμπύλη του λαιμού σου...
να γεύομαι την όμορφη μωρουδίστικη
μυρωδιά σου...
μοιάζει με μικρή ζεστή αγκαλιά...
Μεγαλώνεις...
Σε κρατάω απ΄το χεράκι...
ένα ανθρωπάκι μια σταλιά...
παρ' όλα αυτά γεμάτο απαιτήσεις...
Μονοπωλείς το χρόνο μου...τη ζωή μου...
την ψυχή μου...
Ζω για σένα...το καταλαβαίνεις...
συχνά με την παιδική σου πονηριά
το εκμεταλλεύεσαι...
Σε κακομαθαίνω...δε με νοιάζει...
είμαι ευτυχισμένη...
Μεγαλώνεις...
Πρώτη μέρα στο σχολείο...
μαζί κι εγώ έξω από την τάξη...
τα δακρυσμένα ματάκια σου με ψάχνουν...
Ούτε που θυμάμαι πόσο καιρό
στέκομαι όρθια έξω από την πόρτα
μέχρι να συνηθίσεις...
Μεγαλώνεις...
''Ρε μάνα που ταξιδεύεις πάλι;
Μια ώρα φωνάζω..."
Γυρίζω και σε κοιτάζω...
Που πήγε το παιδάκι
με τα δακρυσμένα ματάκια
που με ψάχνανε;
Μπροστά μου ένας όμορφος έφηβος
με κοιτάζει με απορία...
Ο γιος μου...το αγόρι μου...
Θεέ μου πότε κιόλας μεγάλωσε!
Τόσα χρόνια γεμάτα χαρές αγωνίες
ανησυχίες εκνευρισμούς αγάπη
ευτυχία κύλησαν σα νερό...
Οι αγκαλιές και τα φιλιά σου
γίνανε ακριβά πια...
Μου λείπουν...αλλά συμβιβάζομαι...
Μεγάλωσες...
Λες και διαβάζεις τη σκέψη μου
έρχεσαι και μου δίνεις
ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο...
Εξακολουθείς να με κάνεις ευτυχισμένη...
εξακολουθώ να ζω για σένα...και το ξέρεις...