Το όνομα σου

Σε ξέχασα...
Δεν είσαι πια η πρώτη σκέψη το πρωί
ούτε η τελευταία μου το βράδυ...
Και τα τραγούδια που για έρωτα μιλούν
δε φέρνουν στο μυαλό μου τη μορφή σου...
Τις θάλασσες σαν αγναντεύω καμιά δε
νιώθω νοσταλγία για τα δικά μας καλοκαίρια...
Ούτε τις Κυριακές τα δειλινά κλαίω κρυφά
που πια δεν σ' έχω...
Σε ξέχασα...
Και δε μελαγχολώ...
που το τηλέφωνο δεν χτύπησε ποτέ
να ξανακούσω λίγο τη φωνή σου...
που τους χειμώνες δε με παίρνεις αγκαλιά...
ούτε που η άνοιξη δεν έχει πια το φως και τ' άρωμα σου...
που δεν υπάρχεις μες στα όνειρα μου
και που κάθε πρωί μας βρίσκει χωριστά...
Σε ξέχασα...
Σχεδόν το 'χω πιστέψει...
Μονάχα όταν ακούω το όνομα σου
μονάχα τότε...νιώθω ένα πόνο
λες κι υποτροπιάζει μια πληγή...
Έτσι ανυποψίαστη καθώς υπάρχω
χωρίς εσένα...
στο δρόμο...στα μαγαζιά...σε μια παρέα φίλων
όταν ακούω ξαφνικά το όνομα σου
πίσω γυρίζω σ' αυτά που ζήσαμε...
χάνεται ο χρόνος...χάνεται ο χώρος
κι εγώ ξανά εκεί...μαζί σου...
σα να μην πέρασε μια μέρα...και θυμώνω
που διαλύονται αναπάντεχα οι αυταπάτες...
Κι αναρωτιέμαι...
Σε ξέχασα άραγε ποτέ;