Σχεδόν ευτυχισμένη

Στα τρένα που φεύγουν σφυρίζοντας
θ' αφήσω απαλά το "σ' αγαπώ" μου...
Να φύγει μαζί τους μακριά
σε τόπους που ποτέ μου δεν θα πάω...
ν' αδειάσει η ψυχή μου...
Ίσως ακόμα σε μια βροχή
να το αφήσω...
σταγόνα σταγόνα να πέφτει...
να σκορπίζεται...
πάνω στη διψασμένη γη...
γλυκά να κοιμηθεί πάνω στο χώμα
και να πεθάνει...μόλις θα πάψει η μπόρα...
ν' αδειάσει η ψυχή μου...
Μπορεί πάλι σε κάποιο κοραλλένιο δειλινό
στην αγκαλιά ενός ματωμένου σύννεφου
να το αφήσω...
Να σβήνει λίγο λίγο...
κομμάτια να γίνεται
απ' του ορίζοντα την κοφτερή λεπίδα...
μέσα στη θάλασσα να ξεψυχά...
μέχρι να το σκεπάσει η νύχτα...
Κι έτσι ωραία...ήσυχα...
με μια ψυχή ολότελα άδεια
μέσα σ' ένα γαλήνιο τίποτα
σ' ένα αδιάφορο απαλό κενό
να κοιμηθώ κι εγώ...
να ησυχάσω...
να δω επιτέλους ένα όνειρο χωρίς
εσένα...ήρεμη...
υπέροχα κενή...
με μια ψυχή ολότελα άδεια...
δίχως αγάπη...δίχως πόνο...
παράξενα ωραία...
απίστευτα έρημη...
σχεδόν ευτυχισμένη...