Είναι που σ' αγαπάω...

Όχι δε φταίει το ανοιξιάτικο

νυχτερινό  αεράκι

που μ'  έκανε άξαφνα κι αναριγώ...

Ούτε οι τρυφεροί

ανθισμένοι γάλανθοι
που τα χλωμά τους πρόσωπα
σαν έφηβοι ερωτευμένοι...
ντροπαλοί...στρέφουν στη γη...

Δε φταίει που το φεγγάρι 

στάζει μια ασημιά γλυκιά

μες στην ψυχή μελαγχολία...

Είναι που είσαι πλάι μου

τόσο κοντά 

που με χαϊδεύει η ανάσα σου...

είναι που τρυφερά το χέρι σου

αγγίζει το δικό μου...

Και λαχταρώ τόσο πολύ

στην αγκαλιά σου να χωθώ
να νιώσω την καρδιά σου...

κι έχω μια τέτοια προσμονή

ν' ακούσω όσα θες να πεις...

Δε φταίει  το γλυκό το άρωμα 

από τα πρώτα τριαντάφυλλα

που νιώθω ξαφνικά μια τέτοια μέθη...

Είναι που η άνοιξη

με όλα τα χρώματα κι όλες

τις ευωδιές έντυσε την αγάπη μου...

Και κολυμπώ 

στην ανθισμένη αύρα σου...

και μαγεμένη σε κοιτάω...

κι αναριγώ...
και χάνομαι στους κήπους
των ματιών σου...

Είναι που είσαι πλάι μου...

Είναι που σ' αγαπάω...