Η τελευταία σου ματιά...

Το βλέμμα σου για πάντα κράτησα
δικό μου
τότε που το κεφάλι έστρεψες
μια τελευταία φορά,
προτού χαθείς από μπροστά μου
και αμετανόητος διαβείς
του παρελθόντος μου την πύλη...
Σαν κεραυνός μέσα στα μάτια σου
μια απειλή...
ανάκατη με μια ψυχρή βροχή
που ξέσπασε ασυγκράτητη,
αφού δεν μπόρεσες μες στην ψυχή
να την κρατήσεις...
Ένας θυμός κι ένα παράπονο
στην τελευταία σου ματιά...
Μίσος κι αγάπη κι ενοχή και καταδίκη...
κι ένας εγωισμός που πανηγύριζε
αφού τον είχες στέψει νικητή...
Χόρευε πάνω στην ψυχή σου
και τη θυσίαζε...
σ' ένα χορό θανάτου...
Κι εσύ ντυμένος μ' ένα πείσμα από ατσάλι...
άκαμπτος...αλύγιστος...ψυχρός...
για τελευταία φορά με κοίταξες
πριν φύγεις...
Τα μάτια μου όμως σαν μαγνήτες
τράβηξαν μέσα τους
τη σιδερένια σου ματιά...
Κι ας έφυγες...
Μέσα στο βλέμμα μου έμεινε το βλέμμα σου...
Για πάντα δέσμιο...
Για πάντα καταδικασμένο μέσα στα ξένα μάτια
μόνο τα μάτια τα δικά μου να κοιτά...