Θυμάσαι άραγε;

Με σκέφτεσαι άραγε ποτέ;
Αλήθεια...
έρχομαι καμιά φορά στα όνειρα σου;
Κάποιες περίεργες μέρες σιωπηλές
που δεν αντέχεις ούτε τη σκιά σου
περνάει η μορφή μου απ' το μυαλό σου;
Με ζητάς;
Κάποιες βραδιές βροχής
που ο άνεμος σηκώνει αναμνήσεις...
θυμάσαι;
Το βλέμμα...τη φωνή μου...τα μαλλιά
τα λόγια...του κορμιού μου τις κινήσεις...
το άρωμα μου...τα φιλιά...
την αίσθηση που άφηνε πάνω σου η αφή μου;
Τους στίχους μου
που σου 'λεγα ψιθυριστά τα δειλινά...
τα βράδια...τα χαράματα
και συ τους έντυνες
με τη ζεστή φωνή σου;
Θυμάσαι άραγε;
Το γέλιο μου...την αγκαλιά...
τα μάτια μου που ήταν γεμάτα από σένα;
Σ' αγάπησα πολύ...
Αυτό δε γίνεται να το 'χεις λησμονήσει...
έστω κι αν όλα τ' άλλα χάθηκαν στο χτες
κι απ' την ψυχή σου τα 'χεις σβήσει...
σ' αγάπησα...
όσο κανένας δεν σ' αγάπησε ποτέ...

Μαρία Γασπαράτου