Άνθισαν πάλι οι κερασιές

Aβάσταχτη είναι η άνοιξη καρδιά μου
για τις ψυχές που σφυρηλάτησε ο πόνος...
Ράπισμα στην ψυχή του Απρίλη το αεράκι
σαν ανταμώνει με βοριάδες φονικούς...
Αυτός ο ήλιος που φιλά γλυκά τις παπαρούνες
καίει δίχως οίκτο τις δικές σου προσμονές...
Γίνονται παρανάλωμα οι αντοχές σου
και κάποια ψήγματα χαράς
θυσία γίνονται σ' ένα Θεό που
σπέρνει μόνο συμφορές...
Δεν είναι για όλους η άνοιξη καρδιά μου...
Το ψιθυρίζει ύπουλα σαν σφύριγμα φιδιού
το κύμα λίγο πριν ξεψυχήσει στην ακτή...
Επιθανάτιος ρόγχος στο ακρογιάλι
μιας χαράς που τελικά δεν ήταν δυνατή...
Κάποια πουλιά χάνουν το δρόμο...
Τα βρίσκει άγριος καιρός
κι είναι ανήμπορο το πέταγμα τους...
Αργούν να φτάσουν στους ζεστούς τους τόπους...
Μην κλαις καρδιά μου...
Κοίτα...
Άνθισαν πάλι οι κερασιές...
Ζωή γεννιέται...ξύπνησε η φύση...
Κι αν κάπου έχασαν το δρόμο τους,
ίσως αργήσουν λίγο...
μα θα 'ρθουν πάλι οι χαρές...