Ακριβές μου ψυχές

Άνθρωποι της ζωής μου αγαπημένοι...
που πήγατε...που πήγα...
χαθήκαμε στη δύνη του χρόνου...
Άνθρωποι δικοί μου...
ακριβές μου ψυχές...
χαμόγελα...μάτια...φωνές...
Μετράω φιγούρες...ψιθυρίζω ονόματα...
Σαν άστρα έσβησαν...
σαν άστρα άφησα να σβήσουν...
Χαμένη σ' ένα παράλογο μετράω απώλειες...
Κλαίω χαμένες μάχες...μάταιες μάχες...
όνειρα απάτες...ανόητες αυταπάτες...
Αναρωτιέμαι...ποια ήμουν...ποια έγινα...
Ζωή απρόβλεπτη...μοίρα αλήτισσα...
χωρίζεις δρόμους...
κλέβεις αγάπες... πατρίδες... χαρές...
Τι έκανα...τι δεν έκανα...τι μπόρεσα και τι όχι...
ενοχές και παράπονα και θυμός και αλήθειες
αιχμηρές που πληγώνουν...
Πόσο έφταιξα...πόσο φταίξατε
που δεν έμεινα και που φύγατε...
Κι όλα πια παρελθόν...
Ακριβές μου ψυχές...της ζωής μου απόντες...
Σ' ένα άλμπουμ που πια δεν αντέχω
ν' ανοίξω  γίνατε εικόνες...
Άχρωμες  νεκρές φωτογραφίες...
Σιωπηλά χείλη... ακίνητα βλέμματα...
άψυχα πρόσωπα...
κι η νοσταλγία θλιμμένο βιολί...
συνοδεύει ένα "γιατί" σαν μοιρολόι...
μαχαιριά στην ψυχή...