ξεθωριάζουν απλώς με το χρόνο...
κι αρκούν
μια εικόνα τυχαία...
κάποια ακούσματα ασήμαντα
για να πολιορκήσουν το νου
μοιραίοι συνειρμοί...
κι όλα απ' την αρχή τα ξαναζείς...
ένα τρένο που φεύγει
μια νύχτα
κάποια Χριστούγεννα
μ' αναμμένα όλα τα φώτα
σαν αστέρι που πέφτει δίχως ευχή
σαν πυροτέχνημα χωρίς αιτία
σαν άστοχη φωτοβολίδα...
κι έπειτα τίποτα...
μόνο ο ήχος πάνω στις ράγες
μέσα στης νύχτας τη σιγαλιά
και μια παράξενη αίσθηση
σαν νοσταλγία
για κάτι που σου έλειπε ήδη
πριν προλάβει να χαθεί...
Έτσι αναπάντεχα ξύπνησαν μνήμες...
από το τίποτα...από το πουθενά...
ένα τρένο που έφυγε
σαν άνεμος
μέσα στη νύχτα
ήταν απλά η αφορμή...
Μαρία Γασπαράτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου