
μα είναι που δειλιάζουμε...αυτό είναι...
κι ο φόβος δένει με μιά πολύχρωμη αυταπάτη
τα μάτια μας...
μα σαν ελευθερώνεται το βλέμμα
στις λεπτομέρειες αποκαλύπτεται η αλήθεια...
στο στιγμιαίο τρέμουλο που ανεπαίσθητα δονεί
σε μια στιγμή συγκίνησης δυό χείλη,
στην τελευταία συλλαβή μιάς λέξης
που αλλοιώνει φευγαλέα μιά φωνή,
στων βλεφάρων το ξαφνικό πετάρισμα...
ξέσπασμα κάποιας που ταράχτηκε ψυχής,
στα δάχτυλα που ρυθμικά χτυπάνε το τραπέζι
να κρύψουν μια αμηχανία κι ίσως ακόμα μια ενοχή,
σε μια ματιά που χάνεται μακριά μας
κάποιου που να μας πείσει προσπαθεί
πως είναι εκεί,
σ' ένα χαμόγελο απρόθυμο,
σε μιά απότομη στροφή του κεφαλιού,
σε κάποιο δάκρυ που δεν κύλησε
μα φυλακίστηκε στην άκρη του ματιού...
Κάποιες φορές μπροστά μας βρίσκεται η αλήθεια...
μα θέλει θάρρος...
θέλει να βρεις τη δύναμη να δεις
μέσα απ' τα μάτια της ψυχής...
Μαρία Γασπαράτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου