Δε με κράτησες

Στις κρυφές του μυαλού σου
αποδράσεις
μ' ανταμώνεις ξανά...
στα λευκά ξωκλήσια...
τα χρυσά δειλινά
στις Κυκλάδες...
Μ' ένα άσπρο φουστάνι
σαν φτερούγα
ν' ανοίγει στον άνεμο...
όμοια με γλάρο κι εγώ...
με λαχτάρα να κοιτώ
τα καράβια...
Στην ψυχή σου ένα σκίρτημα
που βαθιά σε πονά...
Μια φυγή σαν πληγή
από σουγιά στην καρδιά...
Ένα αντίο στην υγρή μου
τελευταία ματιά...
Ήμουν ήδη πριν φύγω
πολύ μακριά...
Δε με κράτησες...
Στις κρυφές του μυαλού σου αποδράσεις
μ' ανταμώνεις ξανά...
φορώ πάντα ένα άσπρο φουστάνι...
όμοια με γλάρο κι εγώ...
με λαχτάρα κοιτώ τα καράβια...

Μαρία Γασπαράτου

ΔΕ ΜΕ ΚΡΑΤΗΣΕΣ

Στις κρυφές του μυαλού σου αποδράσεις
μ' ανταμώνεις ξανά,
στα λευκά ξωκλήσια, τα χρυσά δειλινά,
στις Κυκλάδες που δεν θα ξεχάσεις.
Μ' ένα άσπρο φουστάνι σαν γλάρου φτερό
πρωινά, μεσημέρια και βράδια
σαν απόκοσμο πλάσμα και σαν αερικό
με λαχτάρα να κοιτώ τα καράβια.

Στην ψυχή σου ένα σκίρτημα
που βαθιά σε πονά.
Μια φυγή σαν πληγή
από σουγιά στην καρδιά.
Ένα αντίο στην υγρή μου
τελευταία ματιά.
Ήμουν ήδη πριν φύγω
πολύ μακριά.
Δε με κράτησες...

Στις κρυφές του μυαλού σου αποδράσεις
μ' ανταμώνεις ξανά
με μια δίψα στο βλέμμα σαν άγρια φωτιά
που δεν μπόρεσες να τη δαμάσεις.
Η ψυχή μου βαρκούλα να υψώνει πανιά
γι άλλους τόπους μακριά να σαλπάρει,
να ζηλεύω θυμάσαι τα άσπρα πουλιά,
τα ταξίδια που κάναν οι γλάροι.

Μαρία Γασπαράτου