Χαμένος ορίζοντας

Μέσα από πρίσμα θαρρείς πως κοιτώ
κάποια κομμάτια ζωής ξεφτισμένα...
Ίσως να φταίει το φίλτρο του χρόνου
που παρεμβάλλεται αυθαίρετα...
Ίσως πάλι να φταίει ένα παλιό
και σχεδόν ξεχασμένο παράπονο
που οι εικόνες θολώνουν...
Η ακόμα κι εκείνη η ομίχλη
που σαν θάνατος
τα πάντα κάλυπτε...
τα υγρά πρωινά...
στη μακριά παραλία...
Νιώθω ακόμα της θάλασσας
τη βαριά μυρωδιά
έτσι όπως μονότονα
και βαριεστημένα ανάσαινε
ο Μπάτης...
Βλέμμα εγκλωβισμένο...
Διάφανα άκαμπτα κάγκελα
γύρω απ' τη σκέψη...
Πίσω από πανύψηλα αόρατα τείχη
παγιδευμένη η ψυχή...
Κι ο ορίζοντας πάντα χαμένος...
Πάντα...
Πως να ονειρευτείς που τα όνειρα
βιαστικά τα κατάπινε η θάλασσα...
Σε ποιον ουρανό το βλέμμα ν' απλώσεις
που ένα γκρίζο καπέλο συνήθως φορούσε
η μέρα...
Ανύπαρκτος ήλιος...
βαριά καταχνιά...
Κι εγώ... μια γκρίζα σκιά
σ' ένα κόσμο γεμάτο από γκρίζες σκιές...
Λες κι ήμασταν όλοι από πάντα χαμένοι...
Πως να ζήσεις...
σ' ένα τόπο που θαρρείς
τον κατάπινε η θάλασσα βιαστικά...
τα υγρά πρωινά...
στη μακριά παραλία...
Φρένο στα άτυχα όνειρα
ο χαμένος ορίζοντας...