Η ποτέ σου...η τώρα

Μυστικά περάσματα αφήνω ανοιχτά.
Προχώρα.
Απλώνω χάρτες, σου δίνω κλειδιά.
Ήρθε η ώρα.
Κι εκείνες τις πόρτες που πάντα τις είχα κλειστές,
τις ανοίγω.
Οι δρόμοι προσμένουν να 'ρθεις.
Μην αργείς. Εδώ θα με βρεις.
Για πρώτη φορά δε θα φύγω.

Κι αν πάντα σαν πέστροφα
γλιστρούσα και ξέφευγα
και μες στην ψυχή μου βαθιά
δεν μπορούσες να μπεις
κι αν δεν σου επέτρεπα
τον κρυφό μου τον κόσμο να δεις,
μην αργείς.
Ήρθε η ώρα.
Κι ας ήμουνα πάντα για σένα
μια άγνωστη χώρα
γεμάτη τοπία θολά κι ασαφή.
Μη φοβηθείς.
Μέσα μου μια ζωή κατοικείς.
Πατρίδα σου είμαι ως χθες μακρινή.
Προχώρα.
Οι δρόμοι είναι πια ανοιχτοί.
Ή ποτέ σου ή τώρα.

Την ψυχή μου αφήνω αφύλαχτη πια.
Προχώρα.
Γκρεμίζω κάστρα και τείχη ψηλά.
Ήρθε η ώρα.
Τους γρίφους που άλυτοι ήταν ως χθες,
τώρα λύνω.
Οι αλήθειες προσμένουν να 'ρθείς.
Μην αργείς. Εδώ θα με βρεις.
Για πρώτη φορά δε θα φύγω.