Μάτια άδεια

Η αγάπη μια κιθάρα ξεκούρδιστη...
αφήνει απ' τα σπλάχνα της
νότες που κλαίνε...
Τραγουδά παράφωνα η νύχτα...
Μια φάλτσα ορχήστρα ο ουρανός...
σύννεφα βαριά
άτεχνα χτυπούν το φεγγαρένιο ντέφι...
Σ' ένα παράταιρο ρυθμό
τ' αστέρια χορεύουν άναρχα...
ζαλίζονται...μπερδεύονται...πέφτουν...
Παράξενη γιορτή μοιάζει
να έχει απόψε η νύχτα...
κι εμείς βουβά συμμετέχουμε...
Διάσπαρτα γύρω σημάδια φθοράς...
μαραμένα πέταλα διαλυμένων λουλουδιών
με μανία μας ραίνουν...
Κάτι χάλασε...
κάτι έσπασε...
κάτι τελειώνει...
Κλείσε τα φώτα...
Γιατί ν' ανταμώνουν τα βλέμματα
αφού τόσο απροκάλυπτα
απομακρύνονται οι ψυχές...
έτσι κι αλλιώς πια οι ματιές
μοιάζουν με βέλη που πληγώνουν...
Καλύτερα ν' αφήσουμε
τη νύχτα στο σκοτάδι...
Καλύτερα...
τα μάτια ν' απαλλάξουμε...
να πάψουν πια
με μάτια άδεια από αγάπη
ν' ανταμώνουν...