Τα θλιμμένα τραγούδια

Μου αρέσουν τα θλιμμένα τραγούδια...
εκείνα που στάζουν παράπονο...
που ταξίδι με πάνε σε μελαγχολικά τοπία...
που με γεμίζουν θαρρείς με νοσταλγία
για κάτι απροσδιόριστο...
για κάτι που δεν έχω ζήσει...μα λαχταρώ...
μια αίσθηση πόνου γλυκού
που δεν πληγώνει και τον αποζητώ...
χάνομαι μέσα τους σ' ένα κόσμο παράξενο...
ζεστά σκοτεινό...που όλα είναι οικεία..
Αισθάνομαι πως τους ανήκω...
Η μελωδία τους μια θάλασσα παραμυθένια...
οι στίχοι τους ηλιοβασίλεμα...
στάζει αίμα μέσα της...της δίνει ζωή...
Ποτάμι η δική μου λύπη
σ' αυτή τη θάλασσα χύνεται...
ένα μαζί της γίνεται
και πια δεν είμαι μόνη...
Γίνεται τραγούδι η λύπη μου...
ο πόνος γλυκαίνει...
παίρνει ένα χρώμα πορφυρό
σαν δειλινό ανοιξιάτικο...ομορφαίνει...
Στη μαγεμένη θάλασσα λικνίζεται...
τη νανουρίζει γλυκά... σχεδόν αποκοιμιέται
κι εγώ σχεδόν την ξεχνώ...
Μου αρέσουν τα θλιμμένα τραγούδια
γιατί έχουν την ψυχή μου...
γιατί η σιδερένια θλίψη μου μέσα τους βρίσκει πατρίδα...
μαλακώνει..παίρνει ένα χρώμα άλικο γλυκό...
γίνεται ένα μικρό κομμάτι ματωμένου δειλινού
και πια την αντέχω...