Τα ήσυχα απογεύματα

Πόσο μ' αρέσουν τα ήσυχα απογεύματα...
τα δειλινά...

που κουβαλούν μια ανεπαίσθητη προσμονή 

για το επερχόμενο σκοτάδι...
Στην τριανταφυλλένια αγκαλιά του ουρανού
κοιμούνται κουρασμένα τα όνειρα...
ώσπου να έρθει η νύχτα...
ν' αρχίσει το ταξίδι τους...
Κομμάτι του δειλινού γίνομαι κι εγώ...
προσμένω...
το πολυπόθητο σκούρο πέπλο
που θα καλύψει τα απραγματοποίητα...
τα ανολοκλήρωτα...
τα προδομένα...
Να κρυφτούν στης νύχτας την παρήγορη αγκαλιά...
ν' αλλάξουν σχήμα...όνομα...προορισμό...
να γιατρευτούν...
να αφεθώ κι εγώ...
να ξεχαστώ...να ονειρευτώ...
να σε δω πάλι...
κάπου ανάμεσα στ' αστέρια...
να με καλείς... να μ' αγαπάς...
ν΄ανανεώνεις υποσχέσεις...
ένα αστέρι κι εσύ στης ψυχής μου
το σκοτεινό στερέωμα...
να ρίξεις το λατρεμένο φως σου
σε μια έρημη πόλη που προσπαθεί
να ξαναβρεί τους ρυθμούς της...
να χτίσει απ' την αρχή προσδοκίες...
ελπίδες...ζωή...
Πόσο μ' αρέσουν τα ήσυχα απογεύματα...
τα δειλινά...
που κουβαλούν μια ανεπαίσθητη προσμονή
για το επερχόμενο σκοτάδι...
το ταξίδι των ονείρων...
το δικό σου πολυπόθητο φως...

Μαρία Γασπαράτου