Αγέννητη χαρά...

Στα μονότονα βράδια σου
δεν υπάρχει πανσέληνος...
μόνο ένα άδειο κοφτερό φεγγάρι
σαν δρεπάνι
θερίζει με μανία τα όνειρα σου...
Οι Κυριακές σέρνουν μια θλίψη
αβάσταχτη...
κι όταν την πόρτα κλείνεις πίσω σου
στο άδειο σπίτι
η μοναξιά μυρίζει θάνατο...
Μες στην ψυχή σου ανατέλλει μαύρη
κάποια απροσδιόριστη ενοχή...
Φταις...
για ότι όμορφο δεν έρχεται...
κι είναι νωρίς ακόμα για όλα
τα άσχημα που θα 'ρθουν...
Κι αναρωτιέσαι τάχα ανύποπτος
μα κατά βάθος ξέρεις...
Έμεινε αγέννητη η χαρά...
πως να σε φτάσει...
έμβρυο ακόμα την αρνήθηκες
σαν την κυοφορούσε η ζωή...
Τώρα οι χειμώνες
έχουν μια ψύχρα παράξενη
και τα φθινόπωρα
μια αβάσταχτη μελαγχολία...
Με μια λαχτάρα παιδική
ζητάς τα καλοκαίρια...
μα εκείνα
έρχονται και φεύγουν άχρωμα...
κι η άνοιξη πάντα μακριά...
μακριά από σένα...
Γιατί είναι αγέννητη η χαρά
πως να σε φτάσει...
Κι αναρωτιέσαι τάχα ανύποπτος
τι είναι αυτό που δεν αφήνει
έναν ήλιο
να φωτίσει τη ζωή σου...
Στάσου σ' έναν καθρέφτη απέναντι
και τόλμησε...
απάντηση αν θες να πάρεις...
τόλμησε...
να ρωτήσεις την ψυχή σου...