Μας προσπερνάει η άνοιξη

Μας προσπερνάει η άνοιξη...
Φεύγει κι εμείς ακόμα προσπαθούμε
να διώξουμε απ' τη ζωή μας το χειμώνα...
Παλεύουμε μέσα σε ανήλιες φυλακές
και σε υγρά κελιά...
Επιθυμίες και όνειρα 
δεμένα με αλυσίδες
εκλιπαρούν για λίγο φως
πριν να 'ναι αργά...
Μας προσπερνάει η άνοιξη...
κι εκείνα τα λουλούδια που μου 'ταξες
πάλι δε θα μου φέρεις...
Θα μαραθούν του Απρίλη 
τα τριαντάφυλλα
χωρίς να βάλω ούτε ένα στα μαλλιά...
Τα χελιδόνια ήρθανε 
μα εμείς δε θα τα δούμε...
θα χτίσουν τις φωλιές τους
κάτω από άλλες στέγες...μακριά...
Μας προσπερνάει η άνοιξη
κι ο ουρανός μας πάντα σκοτεινός...
δεν τόλμησε απ' τα σύννεφα ο ήλιος του να βγει...
Βρέχει ασταμάτητα μια βροχή περίεργη...
σκονισμένη...
που ρίχνει πάνω μας κομμάτια
από λάθη μας παλιά...
Μας προσπερνάει η άνοιξη...
χωρίς να μας αγγίξει...
θαρρείς και μας φοβάται
που κουβαλάμε πάνω μας ακόμα το χειμώνα...
Λες κι είμαστε ανάξιοι γι αυτή την εποχή...
Μας προσπερνάει πάλι η άνοιξη...
μακριά μας φεύγει...
Γιατί απορείς;
Δε βλέπεις;
Θέση δεν έχουμε καμιά...
παράταιροι είμαστε σε τούτη τη γιορτή...