Δεν έφταιγε η βροχή

Με περίμενες εκείνο το Σάββατο...

εκείνο το Μάρτη με τις ατέλειωτες βροχές...
Παραμονές μιας άνοιξης 
που έχασε το δρόμο της...
ανήμερα κάποιας αγάπης 
που τέλειωσε νωρίς...
Κι εγώ στεκόμουν όρθια στην πόρτα..
αναποφάσιστη...
μπερδεμένη...δειλή...
το χέρι μου μετέωρο...
έτοιμο για μια κίνηση απλή 
που δεν έκανα...
το πόμολο έμεινε ανέγγιχτο... 
παγωμένο...βουβό...
Η πόρτα δεν άνοιξε ποτέ...
Τα βήματα μου δεν με έφεραν ποτέ σε σένα...
Ήταν ήδη αργά για μια τέτοια συνάντηση...
Ήταν ήδη αργά για μια προσπάθεια ακόμα...
Το ήξερες αλλά περίμενες...
Έβριζες τη βροχή που χτυπούσε το τζάμι σου
με μια εκδικητική μανία...
Το τηλέφωνο δε σταμάτησε να χτυπάει...
Δεν απάντησα ποτέ...
δεν ξανάκουσα ποτέ τη φωνή σου...
Συσσωρευμένα λάθη μας εγκλώβισαν
σε δυο κόσμους παράλληλους...
Μα εσύ συνέχιζες να βρίζεις τη βροχή...
να θυμώνεις με το Θεό...
να καταριέσαι την άνοιξη που ακόμα δεν είχε έρθει...
να τα βάζεις μ' ένα χειμώνα που ακόμα δεν είχε φύγει...
Ξεγελούσες τον εαυτό σου
πως για την απουσία μου έφταιγε η καταιγίδα...
Αναζητούσες αιτίες σε λάθος τόπους...
Έψαχνες απελπισμένα να βρεις άλλοθι...
Μα κατά βάθος το ήξερες...
Δεν έφταιγε η βροχή που δεν ήρθα...