Της άνοιξης ο έρωτας

Καλπάζει ο έρωτας
στ' ανθισμένα λιβάδια...
Περνάει με δύναμη
ποδοπατώντας τις λευκές μαργαρίτες...
Στο διάβα του σκορπίζουν τα πουλιά
κι οι πεταλούδες φτεροκοπούν αλαφιασμένες...
Φυλάξου...κρύψου...
Δεν αστειεύεται της άνοιξης ο έρωτας...
Είναι αλλιώτικος...
δεν μοιάζει με κανένα...
Σηκώνει σκόνη
τα μυστικά του να μη δεις...
Φέρνει μαζί του έναν άνεμο παράξενο
που απατηλά σ' αναστατώνει...
Ντύνεται μια πολύχρωμη ζωή
μα πίσω του κρυμμένο
σέρνει ένα θάνατο...
Μην ξεγελιέσαι...
Εφήμερη είναι η χαρά και τα χαμόγελα
κι ο πόθος και το πάθος
και οι φωτιές στα βλέμματα...
Κι αυτός ο έρωτας αλήτης είναι...
καιροσκόπος...
δεν ήρθε για να μείνει...
Κοίτα...
Από το πέρασμα του ούτε μια μαργαρίτα
να μαδήσεις δεν σου άφησε...
Για να σ' αφήσει ν' αμφιβάλλεις...
Μια αυταπάτη είναι...ένα ψέμα...
Μην εμπιστεύεσαι της άνοιξης τον έρωτα...
τον εκβιάζει η φύση μέσα σου ν' ανθίσει...
Αέρας είναι...
κύμα περαστικό της θάλασσας...
μια φευγαλέα αστραπή σ' ένα γαλάζιο βλέμμα...