Μάσκες στα πρόσωπα...

Την προτιμώ τη μοναξιά μου...
Νιώθω μια τέτοια αηδία
καθώς σκορπιέμαι
σε λάθος τόπους...
Άνθρωποι κέρινοι
στολίζουν βιτρίνες
σε μια φτηνή αγορά
συναισθημάτων...
Χαμόγελα ύποπτα...
λόγια υστερόβουλα...
βρώμικα αγγίγματα...
μάσκες στα πρόσωπα...
Ψεύτικοι άνθρωποι...
Ψέματα όλα...
Τι να πιστέψω...
Πόσο κουράστηκα...
να ανιχνεύω βλέμματα...
να ερμηνεύω σιωπές...
να ξεκλειδώνω σκέψεις...
να αφουγκράζομαι ψιθύρους...
να περπατώ κοιτώντας
πίσω μου
για να προλάβω μαχαιριές...
Την προτιμώ τη μοναξιά μου...
Δεν τη φοβάμαι...
Ποτέ δεν κρύβεται...
δεν προσποιείται...
δε με ξεγέλασε ποτέ...