Το όνομα μου...

Ν' άκουγα μόνο μια φορά
από τα χείλη σου το όνομα μου...
Μόνο η δική σου η φωνή
του δίνει χρώμα φωτεινό...
Ουράνιο τόξο γίνεται...
ολάνθιστη ανεμώνα...
Λουλούδι κάθε γράμμα του...
μπουκέτο κάθε συλλαβή...
καμπάνες γιορτινές
τα πέντε γράμματα του...
Μες στη δική σου τη φωνή
χαρμόσυνα ηχούν...
Πόσο αδιάφορο... άχρωμο...ρηχό...
ακούγεται από ξένα χείλη...
Πόσο μονότονο... θλιμμένο...
ανίσχυρο...γυμνό...
Τόσο που πια δε θέλω να το ακούω...
Τόσο που σκέφτομαι να το αρνηθώ...
Θα το κλειδώσω κάπου μυστικά...
να περιμένει...να έρθεις, να ντυθεί
με τη δική σου τη φωνή...
και τότε πάλι θ' αγαπήσω τ' όνομα μου...
Μα ως τότε...θα με λεν κάπως αλλιώς...