Μισά φεγγάρια...

Και να που αυτό που πρόσμενες να ρθει
δεν ήρθε...
Τι κι αν σ' αυτή την προσμονή
ξόδεψες μια ζωή...
Σ' ένα παράθυρο μιας κρύας φυλακής
το βλέμμα σου κρατούσες καρφωμένο...
Αυγές και δειλινά και βράδια
σπατάλησες σε μια μάταιη αναμονή...
Ανόητες προσδοκίες...
Σχέδια παιδικά...
Μα πια μεγάλωσες...
Έξω φυσάει...
Σκελετωμένα χέρια τα κλαδιά
σκιές μες στο δωμάτιο
μοιάζουν με κρύες αγκαλιές
που θέλουν να σε πνίξουν...
Δαίμονες που ζητούν δίχως αντάλλαγμα
ν' αρπάξουν την ψυχή σου...
Ένα φεγγάρι ολόκληρο...
της κόλασης φωτιά...
φωτίζει ανελέητα την άδεια σου ζωή...
Μισά φεγγάρια έμειναν τα όνειρα σου...
Οι άρρωστες ελπίδες σου
δεν πρόκειται να τα γεμίσουν...
Καλύτερα να κλείσεις τα παράθυρα...
Ετούτη η πανσέληνος απόψε δεν αντέχεται...
Τράβηξε τις κουρτίνες...
Είναι αβάσταχτο
αυτό το ολόκληρο φεγγάρι
το ενοχλητικό του φως να ρίχνει δίχως οίκτο
πάνω στη γκρίζα τη μισή σου τη ζωή...