Μια λύπη μυστική

Μια αναίτια λύπη έχω απόψε...
Δεν έχει όνομα...
Ούτε και πρόσωπο...
Αφήνει μόνο μια μυρωδιά βροχής
πάνω σε ξερά πεσμένα φύλα
και μια γεύση στα χείλη
από κόκκινο ζεστό κρασί...
Ένα άγγιγμα ψυχρό κι απόκοσμο
αύρας θαλασσινής...
Μια αίσθηση περίεργη
σα να μπερδεύεται ο χρόνος...
σα να 'ρχεται απ' το παρελθόν
μια ανάμνηση ακαθόριστη...
αγαπημένη μα πικρή...
Είναι μια λύπη μυστική...
Κρύβεται σε μια πυκνή ομίχλη...
σε μια θάλασσα...
σ' ένα παλιό λιμάνι...
σε μια πόλη...
αγαπημένη μα πικρή...
Θέλω τόσο πολύ να την αγγίξω...
Να ψηλαφίσω τ' αγκάθια της
τις πυρακτωμένες αιχμές της...
Να την αναγνωρίσω..
Ύπουλη είναι...
Μοχθηρή...
Έρχεται ξαφνικά και διώχνει
τη χαρά μου...
Με μια διάθεση σχεδόν ερωτική
με παρασύρει να βουλιάζω
μες στην πυκνή ομίχλη της...
Κι έτσι όπως βασανίζομαι να μάθω
τ' όνομα της
πάνω στα χείλη μου σκαλώνει τ' όνομα σου...
Ξάφνου η λύπη μου αποκτά
ταυτότητα...
Και πια το ξέρω...
Είναι η θύμηση σου αυτή που με πονάει...
Tόσο αγαπημένη και γλυκιά..τόσο πικρή...