Βράδιασε νωρίς...

Βράδιασε νωρίς σ' αυτή την αγάπη...
Έμεινε εκτεθειμένη στο σκοτάδι...
Αναπάντεχα...
Κι εγώ...τη νύχτα της ιχνηλατώ...
Ψάχνω με την αφή
εναπομείναντα κομμάτια τρυφερότητας...
Αφουγκράζομαι προσεχτικά
ν΄ακούσω λίγο τη φωνή σου,
ψιθύρους που με ταξίδευαν...
Τόση νύχτα γύρω μου...
Απελπισμένα αγωνίζομαι
ν' αγγίξω ψήγματα ευτυχίας
που παλεύουν να επιβιώσουν
σ' ένα τόπο δίχως φως.
Σκοντάφτω πάνω στα ετοιμοθάνατα
"σ' αγαπώ " σου,
πάνω σε μισογκρεμισμένα όνειρα,
σε ξεχασμένα οράματα,
σε αγκαλιές φαντάσματα...
Σκοντάφτω πάνω στη ζωή μου,
κάπου ανάμεσα στα χαλάσματα,
παραδομένη στη νύχτα κι αυτή...
Πέφτω...
Πονάω...
Ματώνω...
Πώς να παλέψω τόση νύχτα...
Κι εσύ τυμβωρύχος της αγάπης,
γυρνάς μες στα ερείπια
ν' αρπάξεις ότι απέμεινε,
καπηλεύεσαι την ψυχή μου
που επιμένει να σου ανήκει,
καλπάζεις πάνω στην ελπίδα μου,
σαρώνεις τα πάντα,
φεύγεις αφήνοντας κι άλλο σκοτάδι στο σκοτάδι
κι άλλη νύχτα μέσα στη νύχτα.
Δε βλέπω τίποτε πια.
Δεν μπορώ τίποτε να υπερασπιστώ.
Οι νυχτοφύλακες αυτοκτόνησαν.
Η αγάπη πια καταδικασμένη.
Εγώ σ' ένα κόσμο δίχως φως.
Εσύ σ' ένα κόσμο δικό σου.
Συνεχίζω να ψάχνω στο σκοτάδι.
Μάταια το ξέρω...
Προσδοκίες χωρίς αντίκρυσμα...
Είναι που αρνούμαι να το δεχτώ.
Είναι που η αλήθεια πληγώνει.
Βράδιασε νωρίς σ' αυτή την αγάπη.
Βράδιασε στη ζωή μου νωρίς.
Κινούμενη άμμος η νύχτα.
Με καταπίνει...

Μαρία Γασπαράτου