Κι η ψυχή τελευταία...

Με κουράζουν οι άνθρωποι
που όλα τα ξέρουν.
Σε κοιτούν
λες και είσαι από άλλο πλανήτη.
Το μυαλό πάντα πρώτο...
η ψυχή τελευταία...
Με κουράζουν οι άνθρωποι
που όλα τα ξέρουν.
Την ελπίδα σου κάνουν σημαία.
Σε γεμίζουν κανόνες
και "πρέπει" και "μη"
κι η ψυχή τελευταία...
Μες στον κόσμο τους
καλούμαι να ζήσω.
Δε θέλω...
Η ψυχή μου σκοντάφτει
σε ξύλινα λόγια.
Κλωτσάει, αντιστέκεται,
τα βάζει μαζί μου...
Κι εγώ αρνούμαι να ζήσω
σ' ένα κόσμο γεμάτο ειδήμονες
που νομίζουν πως όλα τα ξέρουν.
Το μυαλό πάντα πρώτο...
η ψυχή τελευταία...
Σ' ένα κόσμο δικό μου θα ζω...
στη δική μου αλήθεια...
Θα πορεύομαι μόνη,
σε αδίσταχτους χρόνους...
Κόντρα σ' όλα θα πάω,
ανθρώπους, συστήματα,
συμφέροντα, οφέλη,
όλα αυτά που πληγώνουν...
Κι ας με βλέπουν αυτοί
που νομίζουν πως όλα τα ξέρουν
λες και ήρθα από άλλο πλανήτη.
Την ψυχή μου θα αφήσω
στη θέση αυτή που της πρέπει
κι ας πληρώσω το τίμημα.
Η ψυχή πάντα πρώτη...
Ποτέ τελευταία...

Μαρία Γασπαράτου