Τρομαγμένη η αγάπη...

Περπατάω στους δρόμους της πόλης..
Πολύχρωμα φώτα...
Βιτρίνες κατάφωτες...
Στην πλατεία στολισμένο
τεράστιο δέντρο...
Και πιο πέρα μια φάτνη...
Χαμογελά ο  Χριστός...
Η Παναγία γλυκιά και γαλήνια...
ουράνια μάνα...
Περίεργη εικόνα...παράταιρη...
σε μια εποχή που ουρλιάζει...
Διψάει για αίμα...για χρήμα...
για δύναμη...
Κρύβεται τρομαγμένη η αγάπη...
Την ψάχνω στους δρόμους της πόλης...
Στολίδια...δεντράκια...
φωτάκια...γιρλάντες...
Και δίπλα στη φάτνη εκείνος...
Χωμένος σε ένα χαρτόκουτο...
Πεινάει..διψάει...κρυώνει...
φοβάται...πονάει...
Διαβάτες αδιάφοροι...
περνούν...τον κοιτούν...
προσπερνάνε...
Ίσως κάποιοι λυπούνται...
μα μέχρι εκεί...
Πουθενά η αγάπη...
Κι ο Χριστός μες στη φάτνη
θεατής μιας αλήθειας επώδυνης...
χαμηλώνει τα μάτια να μη μας κοιτάει...
Δεν υπάρχει στον κόσμο ελπίδα...
Πόσο άχαρη...ψεύτικη...απάνθρωπη
τελικά η στολισμένη μας πόλη...
Μαριονέτες κι εμείς σε παράλογο
θέατρο...
σε ποια χέρια αφήσαμε να κινούνε
τα νήματα...
Πως πιστεύουμε αλήθεια πως
είμαστε άνθρωποι
αφού κρύβεται ακόμα
τρομαγμένη η αγάπη...

Μαρία Γασπαράτου