Γι αυτό το λίγο σου...

Έρχεσαι και φεύγεις...

Σαν άνεμος...

Σαν φως που μπαίνει για λίγο 

απ' το παράθυρο

καθώς διαβαίνει ο ήλιος.

Σ' ένα παράθυρο κι εγώ προσμένω

γι αυτό το λίγο σου.

Κάποια ψιχία της παρουσίας σου,

σταγόνες χαράς,
στο πολύ της θλίψης μου.

Ανασαίνω για λίγο,

αρπάζω κάποια ίχνη ζωής,

τα γεύομαι,

παίρνει αναβολή ο θάνατος,

παίρνει κάποια απόχρωση
της ψυχής το γκρίζο,

μ' αυτό το λίγο σου...

Και πάλι φεύγεις...

Πόσο κουράστηκα...

Άνυδρο χώμα είμαι..

Ξερό...

Τι να μου κάνουν λίγες σταγόνες.

Πώς θες ν' αντέξω αν δε γίνεις βροχή...

Ζωή και θάνατος παίζουν κρυφτό.

Σε μιαν άκρη συντονίζεις το παιχνίδι...

Το φέρνεις στα μέτρα σου...

Μ' αφήνεις στην αγωνία...

Ελέγχεις το αποτέλεσμα...

Την τελευταία στιγμή...

Κι εγώ πανικόβλητη,

αμέτοχη, παραιτημένη,

μπροστά στο παράθυρο

προσμένω γι αυτό το λίγο σου...

Να δώσει προσωρινά τη νίκη στη ζωή.

Μαρία Γασπαράτου