Όσα δεν έκανα...

Έρχονται ύπουλα από μια γωνιά
και με κοιτούν όσα δεν έκανα...
Είναι ντυμένα
με αυγουστιάτικες θάλασσες
και ανοιξιάτικους ουρανούς...
σέρνουν ξωπίσω τους δειλινά
που στάζουν χρυσοκόκκινη άμμο
και τριανταφυλλένιους ορίζοντες...
Κρατούν απ' το χέρι την αγάπη που αρνήθηκα...
τραγούδια στο φεγγαρόφωτο που δεν άκουσα...
λόγια που δεν είπα...
κι όσα δεν άφησα να μου πουν...
Με κοιτούν μ' ένα βλέμμα ανερμήνευτο...
Δεν ξέρω αν κρύβει θυμό η παράπονο...
Πίσω τους απλωμένοι χάρτες...
Ταξίδια που μείναν στα σχέδια...
Όνειρα καρφωμένα σε μια υδρόγειο
που δεν τόλμησα να γυρίσω...
Που έμεινε ακίνητη
να δείχνει πάντα το ίδιο σημείο...
Σφυρίζουν καράβια που άφησα να φύγουν...
τρένα που δείλιασα ν' ανεβώ...
Κι εσύ τελευταίος...μα πρώτος...μου γνέφεις...
Διαβάζω στα μάτια σου
αυτά που φοβήθηκα...
Όσα δεν έκανα στρέφονται γύρω σου...
Όλα είσαι εσύ...
Θυμώνεις...
Λυπάσαι...
Πονάς...
Ρωτάς... χωρίς να πεις λέξη...
Κι η υδρόγειος ακίνητη στο ίδιο σημείο...
Μια μαύρη τρύπα στο σήμερα...
Τα σπρώχνω όλα μέσα...
Τα δειλινά...τους ορίζοντες...
την αγάπη...εσένα...
Βυθίζονται αργά σε μια απύθμενη θάλασσα...
Ακούω κραυγές μα κλείνω τ' αυτιά μου...
Ώσπου επιτέλους βουλιάζουν στο τώρα...
Πιστεύω αφελώς πως ξεμπέρδεψα...
Κοιτάω μπροστά...
Συνεχίζω...
Αγωνίζομαι...
Υπάρχω...
Μα σύντομα έρχεται πάλι η στιγμή
που ύπουλα από κάποια γωνιά
με κοιτούν με θυμό...με παράπονο...
με ρωτούν...απαιτούν απαντήσεις
αυτά που δεν έκανα...
Και πάντα εσύ...
'Ολα εσύ...
Θυμώνεις...
Λυπάσαι ...
Πονάς...
Ρωτάς...χωρίς να πεις λέξη...
Τελευταίος...μα πρώτος...μου γνέφεις...

Μαρία Γασπαράτου