Ένα αντίο...

Στα βραδινά ταξίδια του μυαλού μου
καράβια οι σκέψεις μου, 

σαλπάρουν,
στης απουσίας σου τη θάλασσα.
Μοναχικά, παράξενα ταξίδια
έχουν προορισμό μια απάντηση...
Φτάνουν σε τόπους γνώριμους.
Σε βρίσκουν.
Με περιμένεις πάντα,
μ' ένα χαμόγελο,
μια αγκαλιά,
φιλιά τρυφερά,
βλέμματα αγάπης...
Σε κάθε ταξίδι εκεί...
Με τόση προθυμία να μ' αγαπήσεις πάλι,
όπως παλιά,
έτσι όπως πάντα μ' αγαπούσες...
Με χέρια απλωμένα,
ολόκληρος μια προσφορά,
ολόκληρος μια αγάπη...
Και ταξιδεύω...ταξιδεύω
και δε χορταίνω να σ' ανταμώνω...
Παλιές εικόνες ξανά μπροστά μου...
Ακούω τη φωνή σου ξανά...
Ζω ένα όνειρο...
Μα πάλι φεύγω..
Ξέρω...
Σε κάποιο λιμάνι δε θα σε βρω.
Πρέπει ν' αντέξω.
Να ζήσω ξανά την απώλεια.
Να βρω την απάντηση.
Δεν είσαι εσύ ο προορισμός.
Μα παρεμβάλλεσαι,
να μ΄εμποδίσεις,
να μη συναντηθώ με την αλήθεια...
Στο τελευταίο το ταξίδι του μυαλού μου
φτάνω σ' ένα λιμάνι άδειο...
Εσύ δεν είσαι...
λες και δεν ήσουνα ποτέ...
λες και ποτέ δεν ήσουν στη ζωή μου...
Σε ψάχνω σα χαμένη
σε έρημα ακρογιάλια...
νιώθω πως κάτι μου χρωστάς...
ξέρεις πως κάτι μου χρωστάς...
Πρέπει να μου το δώσεις...
να ελευθερωθεί η ψυχή...
Με κούρασαν τόσα ταξίδια...
Θέλω ν' αράξω στης ζωής μου το σήμερα...
Να μη γυρίζω πίσω...
Τα πήρα όλα όσα είχες να μου δώσεις...
Δε θέλω τίποτα...
Δε θέλω να γυρίσεις...
Δεν ψάχνω εσένα κατά βάθος...
Γυρεύω μόνο ένα "αντίο"...
Εκείνο που ποτέ δε μου 'πες...
Που άφησε σκόπιμα τη φυγή σου μισή...
Που έγινε άγκυρα στη ζωή μου,
να μην προχωρήσω...
Να ελπίζω μάταια,
παγιδευμένη, στάσιμη,
σ' ένα αντίο που ποτέ δεν ειπώθηκε.
Αυτό μονάχα μου χρωστάς...
Ένα "αντίο"...
Τίποτε άλλο...
Κι ύστερα πάλι φύγε...
Να λυτρωθώ...
Να προχωρήσω...
Να ζήσω...

Μαρία Γασπαράτου