Δώρα για μας

 Μες στις αποσκευές σου, 

καινούριε χρόνε μου,

δώρα για μας,

βάλε ψωμί, χαρά κι αγάπη,

εκεί που λείπουν να τα μοιράσεις.

Απ' του χειμώνα να περάσεις

τα πιο λευκά, καθάρια μονοπάτια,

αλήθειας φως, να φέρεις μέσα μας

και λίγη από την παιδική μας, 

ξεχασμένη αγνότητα...

Όπως θα προχωράς, 

πέρνα απ' της άνοιξης 

τους ανθισμένους δρόμους,

χρώματα κίτρινα και κόκκινα,

πράσινα και μενεξεδιά,

ν' αφήνεις στο διάβα σου

να διώχνουν το γκρίζο 

απ' τις μέρες μας...

κι έπειτα, 

του καλοκαιριού το γαλανό,

μέσα στις χούφτες σου 

να το μαζέψεις,

να βάψεις μ' αυτό 

τα όνειρά μας,  

να γίνουν θάλασσες,

να βρουν ορίζοντες ξανά,

να ταξιδέψουν... 

και σαν φθινοπωριάσει, 

πάνω στα δέντρα τα γυμνά,

πολύχρωμες ελπίδες να κρεμάσεις 

και υποσχέσεις,                                                                        

πως φεύγοντας,

τίποτα αγαπημένο απ' τη ζωή μας 

δε θα πάρεις, 

παρά μονάχα, 

ό,τι βαραίνει την ψυχή μας

και την πονά.  

Μαρία Γασπαράτου                                      

          

2022

 Μ' αγάπη σ' αποχαιρετώ,

μ' ευγνωμοσύνη...

και κάποιες πίκρες που μου έδωσες,

αλήθεια, τις ξεχνώ.

Βράδιασε κι ήδη ετοιμάζεσαι 

να φύγεις... 

Όταν του ρολογιού οι δείκτες,

12 σημάνουν, 

να μη σε βρουν εδώ.

Με νοσταλγία θα σε θυμάμαι

σαν ένα φίλο, 

που σε ώρες δύσκολες

δίπλα μου στάθηκε,

έκανε όμορφες τις μέρες μου,

τις νύχτες μου γλυκές

και στην ψυχή μου έφερε

μια απρόσμενη γαλήνη.

Δυο λόγια θέλω να σου πω,

προτού σου πω αντίο...

Τα ίχνη που άφησες, 

θα τα κρατήσω μέσα μου 

σαν φυλαχτό 

για να θυμάμαι ότι κάποτε, 

βάλσαμο μπορεί να γίνεται ο χρόνος

σε ανοιχτές πληγές...

δώρο, 

όταν δε σου 'χει μείνει τίποτα...

ζωής ξεκίνημα, 

εκεί που λες 

πως όλα έχουν τελειώσει...

χαμόγελο σε χείλη άκαμπτα

που ξέχασαν πώς να χαμογελούν.

Μες στην καρδιά μου οδηγός,

ελπίδα, 

πεπρωμένο, 

για πάντα χαραγμένο 

θα μείνει τ' όνομά σου

"2022"...

Αντίο...

Μαρία Γασπαράτου

Χριστούγεννα

Ωραία που ανάβουν τα φώτα στο δρόμο

Χριστούγεννα λάμπουν στολίζουν τη γη.

Η αγάπη γιατρεύει τον άρρωστο κόσμο.

Μονάχα η αγάπη αυτό το μπορεί.

Στο πλάι μου στέκεις και φέγγεις σαν άστρο.

Το δρόμο μου δείχνεις να βρω τη χαρά.

Κι η θλίψη που έμοιαζε απόρθητο κάστρο

γκρεμίζεται μες στη δική σου αγκαλιά.

Δεν είναι που λάμπουν τα φώτα στο δρόμο

δεν είναι η γιορτή που μου δίνει χαρά

η αγάπη σου είναι που αντέχει στο χρόνο

και φέρνει Χριστούγεννα μες στην καρδιά.

Μαρία Γασπαράτου

Της ψυχής μου τα κύματα

 Μ' ένα χαρτί κι ένα στυλό,

διέξοδο ζητά ξανά,

αυτή μου η παλιά, γνώριμη ανάγκη...

Δε ξέρω καν για σένα αν γράφω

ή για μένα

κι ούτε με νοιάζει...

Φυσάει της θύμησης απόψε

ο άνεμος

κι εγώ 

πάνω σε τούτη τη λευκή, 

γαλήνια θάλασσα,

θ' αφήσω απαλά,

της ψυχής μου τα
κύματα,

να ταξιδέψουν,

μήπως και με την αύρα σου 

ανταμώσουν,

σε κάποια απόμερη και μυστική ακτή, 

χρυσάφι να ντυθούν από το φως της, 

μέσα απ' τη ζεστασιά της 

νά βρουν θαλπωρή

κι όταν εντός μου πάλι θα επιστρέψουν, 

μαζί να σε φέρουν,

εκείνο το ακριβό κομμάτι 

της χαράς, 

που κάθε χρόνο λείπει

απ' του Δεκέμβρη τη γιορτή, 

να συμπληρώσεις.

Μαρία Γασπαράτου

Ουράνιο τόξο και χαραυγή

Άσε με κάπου να ζω κρυμμένη
μες στην καρδιά σου.
Μες στα σκοτάδια του μυαλού σου
να γίνω φως.
Μια ηλιαχτίδα που θα φωτίζει
τη συννεφιά σου.
Ένα αστεράκι στο βραδινό σου
τον ουρανό.

Ένα παράθυρο ανοιχτό
στη φυλακή σου.
Ένα λουλούδι μες στης ψυχής σου
την ερημιά.
Ένα τραγούδι να χρωματίζω
την ακοή σου.
Στη σκλαβωμένη σου ελπίδα
η λευτεριά.

Ας γίνω φέτος των Χριστουγέννων
εγώ το δώρο.
Να σε ξυπνήσω γλυκά με ύμνους
και προσευχές.
Να πλημμυρίσω από αγάπη
όλο το χώρο
και των αγγέλων να τραγουδάνε
ζεστές φωνές.

Άσε με μέσα στα όνειρά σου
να σ' ανταμώσω.
Γλυκιά καμπάνα, χαρά να φέρω
μες στη σιωπή.
Τη θλίψη μέσα από το βλέμμα σου
να την ξηλώσω.

Να 'μαι για σένα ουράνιο τόξο

και χαραυγή.

Μαρία Γασπαράτου

Με αύρα αγάπης...

Με μια αγκαλιά ποπ κορν

σ' ένα τεράστιο μπολ,
στην τηλεόραση μπροστά,
τίποτα δε μας αφορά,
απ' όσα βλέπουμε...
τ' αντέχουμε...
Πλημμύρες, φόνοι, πυρκαγιές,
ανύπαρκτες οι ενοχές,
για ό,τι φταίξαμε,
ό,τι επιτρέψαμε...
Λες κι είμαστε στο σινεμά,
πέτρινα αγάλματα βουβά,
με τόση απάθεια,
χωρίς προσπάθεια,
και με περίσσια ευκολία,
βουλιάζουμε στην αφασία,
που επιλέξαμε
και ξεμπερδέψαμε...
Ο κόσμος ας κουρεύεται,
τ' άδικο δε μαζεύεται,
τι θες να κάνουμε...
δε θα πεθάνουμε...
Στον καναπέ βουλιάζουμε,
τα αίσχη σχολιάζουμε,
με μπουκωμένο στόμα
και την ψυχή σε κώμα,
στην τηλεόραση μπροστά,
πόλεμοι, αίμα, συμφορά,
πείνα και βία,
πρόσωπα κρύα,
φτωχά παιδάκια,
και τα λαμπάκια
επάνω στο δεντράκι,
το στολισμένο με αγάπη,
αναβοσβήνουν συνεχώς,
μέρα και νύχτα ανελλιπώς,
μα δε μας νοιάζει,
δε μας πειράζει,
αρκεί που είμαστε ενταγμένοι,
και πλήρως εναρμονισμένοι,
με αύρα αγάπης
και αυταπάτης,
στο γιορτινό το πνεύμα,
κι ας έρθει ακριβό το ρεύμα...

Μαρία Γασπαράτου

Κόκκινα τριαντάφυλλα

Μοιάζει να υπόσχεται πολλά 

απόψε ο ουρανός...

ραίνει το πέλαγο γενναιόδωρα,

με κόκκινα τριαντάφυλλα...

κι είναι στ´ αλήθεια,

του Δεκέμβρη αυτό το δειλινό,

σαν άνοιξης πρελούδιο

και σαν αγάπης ποίημα.

Μη θλίβεσαι και μη θαρρείς 

πως χάθηκε η χαρά,

όσο κι αν όλα φαίνονται, 

κάποιες στιγμές περίεργες, 

τελειωμένα.

Ο άνεμος, 

κάποιου Απρίλη το άρωμα

φέρνει από μακριά

και τιτιβίσματα γλυκά

από κάποια χελιδόνια.

Στα βελουδένια σύννεφα, 

κοίτα...καλπάζει τ' όνειρο,

λάβαρα πορφυρά κρατά

και χρυσαφένια...

μάχεται, αντιστέκεται, νικά...

μην αμφιβάλλεις... θα το δεις...

όρθιο θα μείνει, ζωντανό

κι ετούτο το χειμώνα.

Μαρία Γασπαράτου

ε 

Δεκέμβρης

 Με βήματα απαλά,

λευκές, βελούδινες πατημασιές,

πάνω στις στέγες, 

μέσα στις καρδιές,

το πιο σπουδαίο μήνυμα 

μας φέρνει, της Αγάπης...

Είναι ο Δεκέμβρης 

που μόλις έφτασε!

Μαρία Γασπαράτου 

Φεύγει ο Νοέμβρης

Φεύγει ο Νοέμβρης 

κι έχεις την αίσθηση

πως φεύγουν μαζί του 

πολλά... 

πολλά αθώα κι όμορφα,

που πάσχιζαν να κρατηθούν,

πάνω τους ν' ακουμπήσει,

πριν καταρρεύσει εντελώς 

αυτός ο κόσμος.

Αναμενόμενες, 

τούτες τις γκρίζες εποχές,

είναι οι απώλειες.

Κι έξω ακούς; 

Ένας χειμώνας άγριος

βρυχάται σαν θηρίο 

που πλησιάζει...

μα εγώ

θα κλείσω πόρτες και παράθυρα,

η παγωμένη ανάσα του 

να μη μ' αγγίξει,

να μη μ' αιφνιδιάσει η καταχνιά...

κι έπειτα

πάνω στο νοτισμένο τζάμι μου

θα ζωγραφίσω έναν ήλιο 

κι ένα κλωνάρι κερασιάς,

να βρει τόπο ζεστό

να 'ρθει, 

φωλιά να χτίσει 

η ελπίδα.

Μαρία Γασπαράτου

Μετά τη βροχή

Ένα ξέσπασμα ήταν απλά...

ένα κλάμα ξαφνικό του ουρανού...

των σύννεφων 

μια παρορμητική εξέγερση

κι όλη την πόλη

ξέπλυνε με δάκρυα,

σαν καταπιεσμένος θρήνος

που εξωτερικεύτηκε,

σαν δέσμιος

σε μια ανόητη συστολή θυμός,

που απελευθερώθηκε,

σαν ξέσπασμα ψυχής βασανισμένης

που εκτονώθηκε.

Αυτό ήταν... 

κάποια λεπτά της ώρας

μόνο κράτησε

και μοιάζουν τώρα όλα λυτρωμένα.

Έχεις ποτέ προσέξει 

πόσο πιο λαμπερός γίνεται ο ήλιος

μετά τη βροχή;

Μαρία Γασπαράτου

Ψυχούλες παιδικές

 Ματάκια παιδικά 

που πάνω σας 

σαν πίνακας ζωγραφικής

απλώνεται ο κόσμος,

τι χρώμα έχει αλήθεια 

το μέλλον μας;

Χειλάκια παιδικά 

που κάθε πίκρα χάνεται

μες στο χαμόγελό σας

θα βρει το δρόμο 

μέσα μας

να ξαναρθεί η χαρά;

Φωνούλες παιδικές

με τη γλυκιά χροιά σας                                      

που οι άγγελοι υμνούνε '

τη ζωή,

ποιο θα 'ναι άραγε αύριο

το τραγούδι μας;

Χεράκια παιδικά 

που τ' όνειρο αποκτά φτερά

στις τρυφερές σας χούφτες ,

θα βρει ποτέ γερά φτερά,

ψηλά να φτάσει τ' όνειρό μας;

Ψυχούλες παιδικές,

πατρίδες στοργικές

κάθε ωραίου,

τάχα η αγάπη κάποτε,

θα βρει 

και στις δικές μας τις ψυχές

μιαν αγκαλιά;

Μαρία Γασπαράτου

Ποιος άγγελος...

 Ποιος τάχα άγγελος το χέρι του μου δίνει;

Ποιος κάνει γρήγορους τους χτύπους της καρδιάς

ενώ ταυτόχρονα μου φέρνει τη γαλήνη

και διώχνει κάθε εφιάλτη της νυχτιάς;

Ποιος τάχα άγγελος; Πώς είναι τ' όνομά του;

Στο προσκεφάλι μου γλυκά που ξαγρυπνά;

Μες στα όνειρά μου, που σκορπάει τ' άρωμά του

και την ψυχή μου πλημμυρίζει ζεστασιά;

Όποιος κι αν είναι, θέλω δίπλα μου να μείνει,

να 'ναι η αγάπη του ασπίδα και σπαθί,

μέσα στη λάμψη του τους στίχους μου να ντύνει,

να 'ναι οδηγός μου και πυξίδα στη ζωή.

Μαρία Γασπαράτου

Κομμάτια ονείρων

 Έστρεψες το κεφάλι 

και με κοίταξες,

σα να με κοίταγες πρώτη φορά.

Στ' αλήθεια 

ήθελα από κάπου να πιαστώ...

ν' αγκιστρωθώ από ένα κίνητρο,

από μια αιτία,

από μια αμφίβολη έστω πιθανότητα...

Κομμάτια ονείρων τρομαγμένα

μες στο βλέμμα σου,

πάλευαν να ενωθούν ξανά,

να καταφέρουν

ολόκληρα να γίνουν τα μισά,

ακέραια τα σπασμένα,

σ' ένα τοπίο από φωτιά κι αέρα.

Έδαφος εχθρικό 

ο πολύβουος σταθμός...

γέλια αδιάφορα και δάκρυα, 

φωνές,

τρεχαλητά,

ανακοινώσεις,

με θράσος έκλεβαν στιγμές

από τον λίγο χρόνο μας,

ενώ μες στην παλάμη μου, 

καρφί σκουριασμένο,

ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή,

πλήγωνε αργά, 

σχεδόν σαδιστικά,

το αύριο.

Μαρία Γασπαράτου

Σ' ένα χαμόγελο

Σαν έρθει απόψε η νύχτα,
σ' ένα γλυκό σου φευγαλέο χαμόγελο,
θ' αφήσω απαλά, 
μια ξαφνική δική μου αμφιβολία,
που από το πουθενά ξεφύτρωσε
και σπέρνει πανικό,
να αμβλυνθεί μαζί με την καμπύλη
των χειλιών σου,
να μεταμορφωθεί,
τόξο χαράς να γίνει,
μισοφέγγαρο,
να ρίξει φως στη νύχτα
και να χαθεί σαν έρθει το πρωί...
Κι εσύ να μου γελάς
και να με περιπαίζεις τρυφερά,
που τόσο ανόητα
για μιαν αδιαμφισβήτητη αγάπη
αμφέβαλλα
και για την άδικη καχυποψία μου,
που την ψυχή μου γέμισε θυμό
και στοργικά
σα να 'μαι ένα παιδί,
που από αόρατους εχθρούς
έχει τρομάξει, να μ' αγκαλιάσεις...
Σαν έρθει απόψε η νύχτα,
καρτερικά θα περιμένω,
ένα γλυκό σου φευγαλέο χαμόγελο...
Όμως...
πόσο φοβάμαι Θεέ μου,
πως τρέμω σε μια τέτοια εκδοχή,
μήπως περάσει ετούτη η νύχτα,
δίχως λιγάκι αγάπη μου
να μου χαμογελάσεις...

Μαρία Γασπαράτου

Αυτό ειν' η ελπίδα

Μια λάμπα αναμμένη μες στη νύχτα...

αυτό είν' η ελπίδα...

φως στης ψυχής το σκοτάδι,

ζεστασιά στου καιρού

τις ψυχρές εισβολές...

να τρεμοπαίζει η φλόγα,

να καθρεφτίζεται 

στου παραθύρου σου το τζάμι

σαν μακρινή ανατολή,

σαν κρίνος λαμπερός

στις παρυφές μιας πρόωρης 

άνοιξης,

σαν φάρος 

στου μυαλού τις ταραγμένες θάλασσες,

τις σκέψεις σου που οδηγεί

σε ασφαλές λιμάνι...

Αυτό είν' η ελπίδα..

μια λάμπα αναμμένη μες στη νύχτα...

παρηγοριά σε ώρες σιωπηλές...

κράτα την μόνο μακριά 

απ' της ψυχής τους ανέμους,

να μείνει άσβηστη η φλόγα,

να διώχνει το φόβο,

να καίει τον πόνο,

ν' αντέξει το όνειρο,

ως την αυγή.

Μαρία Γασπαράτου

Έρχεται ο Νοέμβρης

Φεύγουν σιγά σιγά

οι μέρες του ήλιου,

ξεφτίζουν μοιραία στη μνήμη,

του Αυγούστου 

οι ωραίες στιγμές,

φαντάζει πλέον μακρινό 

το καλοκαίρι

και το χρυσό φθινόπωρο

χάνει δειλά δειλά

τα πιο γλυκά του χρώματα...

του πρωινού 

τα φιλντισένια ροζ

και του απόβραδου 

τα φωτεινά πορτοκαλί,

μπερδεύονται απαλά

μ' ένα υγρό

και μελαγχολικό συνάμα, 

γκρίζο...

φεύγει η μέρα βιαστικά,

φεύγει νωρίς το φως,

σμήνη μαύρα, 

φεύγουν για το Νότο, 

γοργά τα πουλιά...

Έρχεται ο Νοέμβρης...

Μαρία Γασπαράτου

Ελευθερία!

Θ' ανεμίζουν σημαίες ξανά,

στα προαύλια των εκκλησιών,

στα μπαλκόνια των σπιτιών,

στους δρόμους 

που κάποτε περπάτησα,

οι καμπάνες 

χαρμόσυνα θα ηχούν,

θα γιορτάζει η πόλη...

Ελευθερία!

Και κάπου εκεί, 

στη μεγάλη παραλία

που φάνταζε κάποτε όαση,

σ' ένα ζευγάρι διψασμένα μάτια,

οι γλάροι όπως τότε, 

μακριά θα πετούν,

ενώ κάποιες ψυχές κλειδωμένες,

θα ζηλεύουν

τ' άσπρα φτερά τους.

Μαρία Γασπαράτου

Όταν χαμογελάει ένα παιδί

Όταν χαμογελάει ένα παιδί,

κάπου στον κόσμο μια ελπίδα,

γιατρεύει τα σπασμένα φτερά της.

Μες στα φιλόξενα μάτια του,

γεννιέται το θαύμα.

Αγνή η ψυχή του κι άδολη, 

το αγκαλιάζει με στοργή,

το ταϊζει με πίστη, 

το ανασταίνει με όνειρα.

Κι έπειτα... 

έπειτα θέλει προσοχή 

να μη χαθεί το θαύμα, 

σε βρόμικους τόπους,

σε ύποπτους δρόμους,

σε υγρές φυλακές... 

κι αν καταφέρει να σωθεί

σ' αυτή την άγρια εποχή,

που ό,τι αθώο το σκοτώνει, 

κάτι απρόσμενα αλλάζει...

κάτι στον κόσμο, 

γίνεται ξάφνου πιο όμορφο.

Μαρία Γασπαράτου

Ένα παλιό τραγούδι

Και μου τραγούδαγες θυμάμαι
με περίσσιο σαδισμό,
εκείνο το παλιό τραγούδι...
"Με τι καρδιά να σ' αποχαιρετίσω"...
θα το θυμάσαι ίσως κι εσύ.
Δεν ήταν τόσο ότι πονούσε η εκδοχή
πως ό,τι ζούσαμε ήταν προσωρινό,

μα εκείνη η λάμψη μες στα μάτια σου
ήτανε που πονούσε,

καθώς η διάχυτή μου θλίψη
έτρεφε το δικό σου εγωισμό.
Και μου τραγούδαγες θυμάμαι
με περίσσιο σαδισμό
εκείνο το παλιό τραγούδι...
"Με τι καρδιά να σ' αποχαιρετίσω"...
και μαραινόμουν σαν αδύναμο λουλούδι
που κάποιο χέρι βάρβαρο
το είχε κόψει απ' το βλαστό.
Δεν ήταν τόσο ότι πονούσε η σκέψη
που ύπουλα μου φύτευες μες στο μυαλό,
της αναπόφευκτης φυγής σου,
μα εκείνη η λάμψη μες στο βλέμμα σου
ήτανε που πονούσε,
καθώς η αβάσταχτή μου θλίψη,
με μιαν ανείπωτη χαρά
και μια ικανοποίηση τρελή,
γέμιζε την ψυχή σου...
κι εγώ παρ' όλο που συνέχιζα
τούτη την άρρωστη ματαιοδοξία σου
να συγχωρώ,
έχτιζα άμυνες κι έψαχνα τρόπο
πρώτη να σ' αφήσω.
Βλέπεις αλλιώς τα φέρνει
αναπάντεχα η ζωή
και κάποτε σα μπούμερανγκ
αυτά που κάνουμε,
σε μας γυρίζουν πίσω...
και τελικά
εντελώς για σένα απρόσμενα,
σ' αποχαιρέτισα εγώ.

Μαρία Γασπαράτου

Μην τους πιστέψεις

 Ήρθαν για να σε πείσουν

πως είναι ουρανός, 

το τσιμεντένιο σου ταβάνι...

πως είναι ωραία η θέα 

απ' το μικρό παράθυρό σου...

κι όταν λυπάσαι 

που το βλέμμα σου σκοντάφτει

πάνω σε όγκους συμπαγείς,

ρομαντικό σε είπανε κι ονειροπόλο.

Ήρθαν για να σε πείσουν

πως τα όνειρα πληγώνουν...

πως τους ορίζοντες 

που κάποτε λαχτάρησες,

να φτάσεις δεν μπορείς..

ότι οι φράχτες 

που όρθωσαν στο δρόμο σου

είναι για το καλό σου.

Δεν ήρθαν τάχα για να πάρουν

μα μόνο για να δώσουν.

Μα εσύ αμφιβάλλεις...

μες στον καθρέφτη σου μετράς

αδίστακτων καιρών σημάδια...

ψάχνεις μέσα στα μάτια σου να βρεις

κάποιας αντίστασης τη σπίθα

απ' τα παλιά σου αθώα χρόνια

μα σου την κλέψανε κι αυτή.

Ήρθαν για να σε πείσουν 

πως αυτό είναι ζωή...

Μην τους πιστέψεις.

Μαρία Γασπαράτου

"Πότε θα κάνει ξαστεριά..."

 Άραγε πότε θα χαράξει εδώ πέρα; 

Γυμνός απόμεινε τούτος ο τόπος 

από φως, 

όσο κι αν στον γαλάζιο του ουρανό,

ο ήλιος λάμπει...

Παγώνει ο χρόνος 

πάνω σε οικτρούς συμβιβασμούς,

κι οράματα σβησμένα,

σε απελπισμένες μέρες 

και νύχτες σκοτεινές...

Ελπίδες προδομένες,

ορίζοντες κλειστοί,

γκρίζες οι καθημερινές,

χωρίς ζωή οι Κυριακές,

απλήρωτοι λογαριασμοί

πάνω σε αδειανά τραπέζια,

σπασμένες φωνές,

βλέμματα τρομαγμένα...

Σβήσε το φως...

κι ας μην ανάψουμε το βράδυ αυτό, 

τη σόμπα...

ό,τι μπορέσουμε να κόψουμε 

ας κόψουμε...

θα 'ναι σκληρός ο φετινός χειμώνας...

θα 'ναι ο καιρός πικρός...

άσε μόνο σιγά το ράδιο να παίζει...

Άκου...ο Ξυλούρης...

"Πότε θα κάμει,

πότε θα κάμει ξαστεριά..."

ακόμα τραγουδά...ακόμα αναρωτιέται...

κι ας πάνε τόσα χρόνια.

Μαρία Γασπαράτου

Ήρθες...

 Άργησες να φανείς 

στα βραδινά μου όνειρα.

Φοβήθηκα 

μήπως ποτέ σου δεν ξανάρθεις.

Μήπως χαθείς σιγά σιγά 

σαν τελευταία αντηλιά,

κάποιου θλιμμένου δειλινού 

φθινοπωριάτικου...

κι έπειτα εγώ 

πώς θα ξανάβρισκα το φως σου;

Τρόμαξα μήπως κι η μορφή σου 

στο μυαλό μου ξεθωριάσει 

σαν φύλο πράσινο 

που λίγο λίγο 

απ' του Οκτώβρη τις πνοές

χάνει το αλλοτινό του χρώμα...

κι εγώ τι θα 'κανα 

αν ξέφτιζε απ' τη μνήμη μου 

η θωριά σου;

Μα ήρθες πάλι... 

κι ήταν τα μάτια σου 

πιο φωτεινά από ποτέ...

πάνω στα χείλη σου, 

ουράνιο τόξο έλαμπε,

το πιο γλυκό χαμόγελό σου.

Ήρθες... 

και ξαφνικά μες στην υγρή 

φθινοπωριάτικη αυγή

μύρισε άνοιξη.

Μαρία Γασπαράτου

Στον Οκτώβρη...

Μέσα απ' το κόκκινό σου, 

δρόμους θ' ανοίξω,

πάνω τους να διαβεί το ανέλπιστο,

τ' όνειρο να κυλήσει

σαν λαμπερό ποτάμι άλικο,

ό,τι προσμένω που αργεί,

να βρει ένα μονοπάτι ευκολοδιάβατο, 

να 'ρθει σε μένα.

Κι εγώ ντυμένη ολόκληρη

με την πορφύρα σου,

θα περιμένω τον χειμώνα 

ετοιμοπόλεμη.

Φωτιά απ' τη φωτιά σου εντός μου,

δε θα επιτρέψει, 

όσα ανυπομονούν ν' ανθίσουν,

στην παγωνιά να νεκρωθούν.

Μόνο να βγω νωρίς στην πόρτα μου

να σε προϋπαντήσω,

μέσα στις άγιες φλόγες σου 

να κάψω όσα με καίνε,

μη φύγεις πάλι βιαστικά 

και δεν προφτάσω.

Μαρία Γασπαράτου

Χρυσοντυμένα καράβια

Κι όπως βαθιά προχωρώ στη σιωπή μου
χρυσοντυμένα καράβια μου κάνουν σινιάλο.
Τρελή χαρά πλημμυρίζει η ψυχή μου
και ξαφνικά για ό,τι αμφέβαλλα δεν αμφιβάλλω.

Μ' ένα απ' αυτά τα καράβια σαλπάρω.
Μελαγχολούν οι σκιές που τις άφησα πίσω.
Παλεύουν με τον καπνό απ' το φουγάρο
και νικημένες φωνάζουν σ' αυτές να γυρίσω.


Έχω πια αφήσει αυτά που πληγώνουν.
Μ' ακολουθούν οι χαρές που καιρό τις προσμένω.
Σιωπές αιχμηρές τη θλίψη σκοτώνουν
κι εκλιπαρούν για μια λέξη οι σκιές, μα σωπαίνω.

Κι ήσυχα πλέει μακριά το καράβι.
Ευλογημένο ταξίδι στο όνειρο κάνει.
Προσμένουν ήρεμοι απάνεμοι κάβοι
κι ένα φτιαγμένο από φως και αγάπη λιμάνι.

Μαρία Γασπαράτου

Σιωπή

 Θα πάψω πλέον να μιλώ...

τα χείλη θα σφραγίσω... 

κι αφού αδερφή θα κάνω τη σιωπή, 

θα την ορκίσω 

να μη με προδώσει.

Τις λέξεις που θα επαναστατούν,

μια μια θα τις δολοφονώ,

την ώρα που εκδικητικά

και βίαια 

θα μου καιν τον ουρανίσκο.

Δε θα παρασυρθώ απ' της ψυχής 

τα ξαφνικά ξεσπάσματα...

κι αυτήν θα την δαμάσω.

Μ' όλων των άσημων ποιητών

τα καταδικασμένα ποιήματα

θα την αποκοιμίσω...

να 'ναι ο ύπνος της βαθύς

και δίχως όνειρα...

Kάποιες φορές 

όταν δε βρίσκουν χώμα εύφορο

ν' ανθίσουνε τα λόγια,

όταν σαν σπόροι άτυχοι, 

σ' άγονη γη σαπίζουν,

καλύτερη είναι η σιωπή.

Μαρία Γασπαράτου

 

Θα φεύγω...

 Θα με βλέπεις να φεύγω

και θα 'χεις στην αρχή,

του θριαμβευτή τη σιγουριά,

πως θα ξαναγυρίσω.

Θα δείχνεις αδιάφορος

και μες στο βλέμμα σου

παράσταση θα δίνει, 

ένας πρώιμος 

κι αφύσικα ψυχρός χειμώνας.

Ούτε μια λέξη δε θα πεις,

για να πιστέψω,

τα λόγια σου πως δεν τ' αξίζω...

να νιώσω ασήμαντη κι εσύ σημαντικός.

Βέβαιος θα 'σαι

πως την ύστατη στιγμή, 

θα κάνω πίσω...

μα εγώ θα φεύγω...

αγέρωχη, 

όπως ποτέ μου δεν υπήρξα...

απίστευτα για σένα δυνατή...

θα φεύγω...

θα σ' αφήνω...

γιατί όλα αλλάζουν κάποτε

κι έχει γυρίσματα ο καιρός.

Μαρία Γασπαράτου

Σιωπές

 Σιωπές... 

σαν νύχτα απλώνoνται

πάνω από αλήθειες τρομαγμένες,

που ένα σωτήριο σκοτάδι ψάχνουν 

για να κρυφτούν...

Σιωπές...

τείχη ανάμεσά μας ορθώνουν

και λίγο λίγο ξένοι γινόμαστε.

Δε σε ψάχνω πια.

Δε με ψάχνεις.

Βουβές στιγμές, 

καταπίνουν αχόρταγα

το χτες και το τώρα,

και μόνο 

πίσω από κάποιου κελιού σκοτεινού

τα κάγκελα, 

απελπισμένο το αύριο, 

εκλιπαρεί

να το απελευθερώσουμε.

Μαρία Γασπαράτου

Τόσα καλοκαίρια

Αν όχι έλεγες, τόσες φορές

που δίχως να το θες αλήθεια,
έλεγες ναι,
αν λίγο τη φτωχή σου την ψυχή
υπερασπιζόσουν
και δεν τη άφηνες βορά
σε ανήμερα θηρία,
αν στον καθρέφτη σου
κάποιες φορές
με αγάπη το είδωλο σου
το κοιτούσες
και στη ζωή σου έκανες χώρο
για λίγη που την άξιζες χαρά,
χαράμι δε θα πήγαιναν
τόσα και τόσα καλοκαίρια...

Μαρία Γασπαράτου

Καλύτερα έτσι

 Κανείς δε με ψάχνει...

από κανένα δε λείπω.
Αστεράκια οι λέξεις μου
σε ουρανό σκοτεινό...
λίγο πριν ξημερώσει θα σβήσουν.
Καλύτερα έτσι...
Δε μ' αρέσει ίχνη ν' αφήνω.
Να κόβονται θέλω οι δρόμοι...
να μην υπάρχει επιστροφή.
Έτσι έχω μάθει εγώ.
Δε γυρίζω
όταν κανείς δε με ψάχνει
κι από κανένα δε λείπω.

Μαρία Γασπαράτου

Να μη γυρίζεις πίσω

 Να μη γυρίζεις πίσω 

απ' όπου έφυγες.

Ο χρόνος όλα τα θολώνει. 

Αφήνει σκόνη μόνο και καπνούς

απ' όσα χάθηκαν

κι ούτε που ξεχωρίζεις κάποτε 

τα ερείπια απ' τα παλάτια.

Η μνήμη σαμποτάρει την αλήθεια 

επικίνδυνα,

όταν διψάει η ψυχή,

στο χθες, 

κάτι καλό ν' ανακαλύψει.

Μην επιστρέφεις πίσω 

σε ό,τι άφησες.

Τίποτα ωραίο δε θα βρεις 

ν' αξίζει.

Ό,τι στο παρελθόν 

από κοντά του σ' έδιωξε,

πώς είναι δυνατόν 

πίσω
σ' αυτό να σε γυρίσει;

Μαρία Γασπαράτου

Πάνω στα κύματά σου

Όσα δεν πρόλαβα όνειρά μου,

αυτό το καλοκαίρι να σου πω,

όσα μες στην ψυχή μου, ανθάκια γίναν 

που μαράθηκαν,

πάνω στα κύματά σου θάλασσά μου,

θα τα σκορπίσει ένα αγέρι φθινοπωρινό,

ν' αναστηθούν τα "θέλω" μου που σβήσαν, 

μα δεν χάθηκαν...

Μαρία Γασπαράτου

14 Σεπτέμβρη

Έρχονται και φεύγουν οι εποχές,

έρχονται και φεύγουνε οι μήνες,

περαστικοί ταξιδευτές απ' τη ζωή μου,

στέκονται για λίγο 

και τρέχουν βιαστικά,

το τελευταίο τρένο να προφτάσουν

για το άγνωστο.

Χειμώνες, καλοκαίρια,

άνοιξες, φθινόπωρα

κι εγώ κάθε φορά,

κάτι σφιχτά προσπαθώ να κρατήσω...

μια χαρωπή χιονονιφάδα του Γενάρη, 

του Απρίλη ένα ανθάκι πασχαλιάς,

μιας πανσελήνου αυγουστιάτικης 

τη λάμψη,

απ' τα χρυσάνθεμα του Οκτώβρη,

λίγο χρώμα

κι αυτό μόνο που μένει,

είναι μέσα στις χούφτες μου,

το ευωδιαστό κλαδάκι ενός βασιλικού, 

κάθε φθινόπωρο,

στις 14 Σεπτέμβρη.

Μαρία Γασπαράτου

Σκέψεις

Σκέψεις...

παράλογες, αυθαίρετες, απρόσκλητες...

παράσιτα

στου μυαλού μου τ' ανθόσπαρτα λιβάδια.

Ύπουλα ξεπροβάλλετε

πίσω από εικόνες και λόγια και συναισθήματα.

Μ' ένα τόξο κι ένα βέλος

στοχεύετε κάθε χαρά.

Τί πανοπλία να φορέσω στην ψυχή μου;

Ιδέες και σενάρια

και κατασκευασμένα ενδεχόμενα

κι ανυπόστατες εκδοχές.

Σκέψεις...

επισκέπτες κακόβουλοι

με ύποπτες διαθέσεις

κι επικίνδυνες συμβουλές,

υπονομευτές κάθε χαμόγελου,

άριστοι σκηνοθέτες δραμάτων.

Μα εγώ απόψε θα σας αγνοήσω...

σαν κέρινα ομοιώματα θα λιώσετε

κάτω από τη φλόγα μιας χαράς

που δεν αμφισβητείται,

κάτω απ' τον ήλιο μιας αγάπης

που δεν μπορεί να παραποιηθεί.

Δε θα φορέσω πανοπλία στην ψυχή μου.

Δεν τη χρειάζεται.

Θα τη βαφτίσω μόνο μέσα στο φως...

μες στο γλυκό, καλοσυνάτο φως

που φέρνει μαζί του

αυτό το φθινόπωρο.

Μαρία Γασπαράτου

Χρυσές στιγμές

Δώρα ανεκτίμητα άφησε ο Αύγουστος

στων αναμνήσεων 

το φιλντισένιο μου μπαούλο.

Χρυσές στιγμές 

θα λάμπουν στο χρόνο,

για να 'ναι γλυκιά η προσμονή,

να ημερεύει τις θάλασσες,

φως να σκορπά

τις μέρες της βροχής,

να ντύνει με ηλιοτρόπια 

τα γυμνά τοπία

μ' άστρα 

τους άδειους ουρανούς...

Χρυσές στιγμές...

για να θυμάμαι

πως σαν προσμένει καλοκαίρια,

αντέχει πάντα τους χειμώνες

η ψυχή.

Μαρία Γασπαράτου

Από το "θέλω" ως το "μπορώ"

Μακρύς ο δρόμος

από το "θέλω" ως το "μπορώ...

κι εσύ στη μέση τον άφησες.

Φοβήθηκες...κουράστηκες...

Τι κι αν εγώ στην άλλη άκρη του

με μια λαχτάρα αβάσταχτη,

περίμενα τον ερχομό σου...

Επέστρεψες στα γνώριμα,

στενά σου μονοπάτια

κι ο δρόμος έμεινε ορφανός...

Ποτέ δεν ανταμώσαμε.

Μαρία Γασπαράτου

Οι νύχτες

Oι νύχτες 

έχουν το παιδικό της πρόσωπο...

όλες...

Τρέχει καμιά φορά στον καθρέφτη 

πανικόβλητη.

Νομίζει πως έμεινε πίσω...

πως πέρασαν χρόνια 

και τίποτα δεν άλλαξε.

Ψάχνει στο είδωλό της 

του καιρού τα σημάδια.

Κάποιες ρυτίδες 

στις άκρες των ματιών.

Να νιώσει αλήθεια πως μεγάλωσε.

Πως τα κατάπιε όλα τα σκοτάδια της

και πια πως δεν την απειλούν.

Μα οι νύχτες 

έχουν το παιδικό της πρόσωπο... 

όλες...

και μες στα σκούρα μάτια της  

σαν πεφταστέρια λάμπουν

όλου του κόσμου οι βροχές.

Μαρία Γασπαράτου

Το δώρο της ζωής

Δώρο μας έκανε ο Θεός 

στην πλάση αυτή, τη ζήση,

να τη χαρεί ο καθένας μας

τα μάτια του πριν κλείσει.

Να ' χει το βλέμμα του ανοιχτό

να δει όλα τα ωραία,

το πνεύμα να 'χει ελεύθερο, 

την τρέλα του, σημαία.

Να 'ναι η αγάπη οδηγός

σε κάθε του ταξίδι,

της καλοσύνης του το φως

να' χει ψυχής στολίδι.

Να μην αφήσει ούτε στιγμή

που να μη την ρουφήξει,

ούτε ένα λεπτό χαράς

να φύγει μην αφήσει.

Γιατί το δώρο της ζωής

πρέπει να το τιμήσεις,

αλλιώς μέσα στην Κόλαση 

πριν φύγεις καν, θα ζήσεις.

Οι πύλες του Παράδεισου

σ' όλους αυτούς θα κλείσουν

που τη ζωή δε χάρηκαν

και πέθαναν πριν ζήσουν.

Μαρία Γασπαράτου

Στις βροχές των ματιών σου...

Στις βροχές των ματιών σου,

πνίγηκαν ανυπεράσπιστα, 

της ζωής μου 

τα πιο αθώα καλοκαίρια.

Δεν το 'θελες...

μα μες στο βλέμμα σου, 

συννεφιασμένοι ουρανοί

που πάντοτε προμήνυαν καταιγίδες,

κανένα περιθώριο δεν άφηναν, 

να ξημερώσουν κάποτε

ημέρες φωτεινές.

Κι έκτοτε, 

για μένα έγινε το φως

όνειρο άπιαστο

κι απωθημένο.

Τώρα με απορία με κοιτούν

που αναίτια μελαγχολώ,

κάπου στα τέλη του Αυγούστου...

ποτέ τα καλοκαίρια

δεν μου είναι αρκετά.

Ξέρω δεν το ΄θελες...

μα είναι που χρόνια πάλευα

με των ματιών σου 

τις ατέλειωτες βροχές,

με της ψυχής σου 

τα θλιμμένα σύννεφα

κι έχανα πάντα...

Μαρία Γασπαράτου

Φεύγει μια εποχή...

Τζι τζι τζι όλη μέρα κάθε μέρα,

σαν κάτι να θέλουν να σου πουν

μέσα απ' τα δέντρα τα τζιτζίκια,

να ταράξουν την άχαρη σιωπή

των τελευταίων ημερών του Αυγούστου...

ξύπνα σα να σου λεν,

περνάει ο καιρός,

δε θα 'ναι ακόμα για πολύ το καλοκαίρι,

θ' ανοίξεις τις χούφτες σου 

και θα 'ναι άδειες...

τίποτα δε θα 'χεις κρατημένο 

σα να μην το 'ζησες ποτέ...

σα να μην ήρθε.

Από απόσταση περνάει η ζωή

κι εσύ κοιτάς απλά

σαν τίποτα να μην σε αφορά,

τόσο που κάποτε αμφιβάλλεις 

αν υπάρχεις.

20 κιόλας πήγε ο μήνας...

φεύγει μια εποχή,

μια άλλη θα 'ρθει...

και λοιπόν; 

Ποια η διαφορά;

Μαρία Γασπαράτου

"Θα φύγω είπες"

 Έσταζαν πάνω μας τα αλμυρίκια,

του ανοιχτού πελάγου το παράπονο...

δάκρια θαλασσινά...

Tο μοιρολόι του ανέμου, 

σιγοντάριζε, 

του δειλινού την άκρατη μελαγχολία...

νότες θαρρείς 

κάποιας θλιμμένης φυσαρμόνικας,

ακούγονταν από μακριά.

"Θα φύγω" είπες

κι ολόκληρο το καλοκαίρι πάγωσε.

Μια εικόνα ξεφτισμένη έγινε

σ' ένα βιβλίο παλιό, 

που κάποιο χέρι βάναυσο, 

έσχισε ανελέητα 

τις τελευταίες του σελίδες.

"Θα φύγω" είπες...

κι έμεινε εκείνος ο Αύγουστος μισός...

Μαρία Γασπαράτου

Ό,τι κι αν πω...

 Ό,τι κι αν πω για την αγάπη

μικρό θα είναι και φτωχό.

Μέσα σε στίχους πώς να κλείσω

πάθος και πόθο και λυγμό;

Δεν ντύνονται ξέρεις με λέξεις

του έρωτα ο στεναγμοί

και όσα λόγια κι αν διαλέξεις

η αλήθεια του μένει γυμνή.

Μαρία Γασπαράτου

Αργήσαμε...

 Βλέπεις, 

δεν ήταν κατάλληλη η ώρα

γι' αλήθειες...

μα είχαν κιόλας πιάσει φωτιά 

της αντοχής μας τα ξερόκλαδα...

προσάναμμα οι αναβολές 

κι οι αναθεωρήσεις,

η δειλία 

κι ο εγκληματικός συμβιβασμός.

Σ' ένα τοπίο φλεγόμενο,

φιγούρες τραγικές,

τ' αφήσαμε όλα παρανάλωμα 

να γίνουν

κι έπειτα μέσα στις στάχτες

και στ' αποκαϊδια,

με μια απερίγραπτη ανοησία,

ψάχναμε

παλιά κομμάτια ζωής 

διασωθέντα...

Μάταια...

βλέπεις, 

ποτέ δεν ήταν κατάλληλη η ώρα

γι' αλήθειες

κι αργήσαμε...

Μαρία Γασπαράτου