Στις βροχές των ματιών σου...

Στις βροχές των ματιών σου,

πνίγηκαν ανυπεράσπιστα, 

της ζωής μου 

τα πιο αθώα καλοκαίρια.

Δεν το 'θελες...

μα μες στο βλέμμα σου, 

συννεφιασμένοι ουρανοί

που πάντοτε προμήνυαν καταιγίδες,

κανένα περιθώριο δεν άφηναν, 

να ξημερώσουν κάποτε

ημέρες φωτεινές.

Κι έκτοτε, 

για μένα έγινε το φως

όνειρο άπιαστο

κι απωθημένο.

Τώρα με απορία με κοιτούν

που αναίτια μελαγχολώ,

κάπου στα τέλη του Αυγούστου...

ποτέ τα καλοκαίρια

δεν μου είναι αρκετά.

Ξέρω δεν το ΄θελες...

μα είναι που χρόνια πάλευα

με των ματιών σου 

τις ατέλειωτες βροχές,

με της ψυχής σου 

τα θλιμμένα σύννεφα

κι έχανα πάντα...

Μαρία Γασπαράτου