Οι νύχτες

Oι νύχτες 

έχουν το παιδικό της πρόσωπο...

όλες...

Τρέχει καμιά φορά στον καθρέφτη 

πανικόβλητη.

Νομίζει πως έμεινε πίσω...

πως πέρασαν χρόνια 

και τίποτα δεν άλλαξε.

Ψάχνει στο είδωλό της 

του καιρού τα σημάδια.

Κάποιες ρυτίδες 

στις άκρες των ματιών.

Να νιώσει αλήθεια πως μεγάλωσε.

Πως τα κατάπιε όλα τα σκοτάδια της

και πια πως δεν την απειλούν.

Μα οι νύχτες 

έχουν το παιδικό της πρόσωπο... 

όλες...

και μες στα σκούρα μάτια της  

σαν πεφταστέρια λάμπουν

όλου του κόσμου οι βροχές.

Μαρία Γασπαράτου