Αύγουστος

Αύγουστος κιόλας...

κι εσύ όπως πάντα,

μέσα σου νιώθεις μια ανεξήγητη βιασύνη,

όσα μπορέσεις πιο πολλά να προλάβεις,

σαν χρυσοθήρας 

στιγμές πολύτιμες να κλέψεις απ' το χρόνο 

που αδιάφορος φεύγει,

δίχως να νοιάζεται ποτέ

αν είναι αρκετός.

Αρχίζεις να μετράς αντίστροφα ήδη

και μια μελαγχολία τρυπώνει αυθαίρετα

από μια αφύλαχτη γωνιά της ψυχής,

σκοτεινιάζεις για λίγο

κι έπειτα σαν κάθε φορά,

κοιτάς τον ήλιο που καίει,

την θάλασσα που είναι παρήγορα ζεστή

κι αφήνεις εκείνη τη σωτήρια σκέψη

να καταλάβει το νου σου,

πως έχεις ακόμα καιρό,

πως δεν τελειώνει εδώ το καλοκαίρι...

γαλάζια πρωινά,

δειλινά χρυσοκόκκινα,

ξάστερα βράδια

και μια αυγουστιάτικη πανσέληνος 

σαν ασημένια αγκαλιά,

σε περιμένουν...

κλείνεις τότε τα μάτια 

κι αρχίζεις πάλι να ονειρεύεσαι..

Μαρία Γασπαράτου