Της ψυχής μου τα κύματα

 Μ' ένα χαρτί κι ένα στυλό,

διέξοδο ζητά ξανά,

αυτή μου η παλιά, γνώριμη ανάγκη...

Δε ξέρω καν για σένα αν γράφω

ή για μένα

κι ούτε με νοιάζει...

Φυσάει της θύμησης απόψε

ο άνεμος

κι εγώ 

πάνω σε τούτη τη λευκή, 

γαλήνια θάλασσα,

θ' αφήσω απαλά,

της ψυχής μου τα
κύματα,

να ταξιδέψουν,

μήπως και με την αύρα σου 

ανταμώσουν,

σε κάποια απόμερη και μυστική ακτή, 

χρυσάφι να ντυθούν από το φως της, 

μέσα απ' τη ζεστασιά της 

νά βρουν θαλπωρή

κι όταν εντός μου πάλι θα επιστρέψουν, 

μαζί να σε φέρουν,

εκείνο το ακριβό κομμάτι 

της χαράς, 

που κάθε χρόνο λείπει

απ' του Δεκέμβρη τη γιορτή, 

να συμπληρώσεις.

Μαρία Γασπαράτου