Με αύρα αγάπης...

Με μια αγκαλιά ποπ κορν

σ' ένα τεράστιο μπολ,
στην τηλεόραση μπροστά,
τίποτα δε μας αφορά,
απ' όσα βλέπουμε...
τ' αντέχουμε...
Πλημμύρες, φόνοι, πυρκαγιές,
ανύπαρκτες οι ενοχές,
για ό,τι φταίξαμε,
ό,τι επιτρέψαμε...
Λες κι είμαστε στο σινεμά,
πέτρινα αγάλματα βουβά,
με τόση απάθεια,
χωρίς προσπάθεια,
και με περίσσια ευκολία,
βουλιάζουμε στην αφασία,
που επιλέξαμε
και ξεμπερδέψαμε...
Ο κόσμος ας κουρεύεται,
τ' άδικο δε μαζεύεται,
τι θες να κάνουμε...
δε θα πεθάνουμε...
Στον καναπέ βουλιάζουμε,
τα αίσχη σχολιάζουμε,
με μπουκωμένο στόμα
και την ψυχή σε κώμα,
στην τηλεόραση μπροστά,
πόλεμοι, αίμα, συμφορά,
πείνα και βία,
πρόσωπα κρύα,
φτωχά παιδάκια,
και τα λαμπάκια
επάνω στο δεντράκι,
το στολισμένο με αγάπη,
αναβοσβήνουν συνεχώς,
μέρα και νύχτα ανελλιπώς,
μα δε μας νοιάζει,
δε μας πειράζει,
αρκεί που είμαστε ενταγμένοι,
και πλήρως εναρμονισμένοι,
με αύρα αγάπης
και αυταπάτης,
στο γιορτινό το πνεύμα,
κι ας έρθει ακριβό το ρεύμα...

Μαρία Γασπαράτου