"Πότε θα κάνει ξαστεριά..."

 Άραγε πότε θα χαράξει εδώ πέρα; 

Γυμνός απόμεινε τούτος ο τόπος 

από φως, 

όσο κι αν στον γαλάζιο του ουρανό,

ο ήλιος λάμπει...

Παγώνει ο χρόνος 

πάνω σε οικτρούς συμβιβασμούς,

κι οράματα σβησμένα,

σε απελπισμένες μέρες 

και νύχτες σκοτεινές...

Ελπίδες προδομένες,

ορίζοντες κλειστοί,

γκρίζες οι καθημερινές,

χωρίς ζωή οι Κυριακές,

απλήρωτοι λογαριασμοί

πάνω σε αδειανά τραπέζια,

σπασμένες φωνές,

βλέμματα τρομαγμένα...

Σβήσε το φως...

κι ας μην ανάψουμε το βράδυ αυτό, 

τη σόμπα...

ό,τι μπορέσουμε να κόψουμε 

ας κόψουμε...

θα 'ναι σκληρός ο φετινός χειμώνας...

θα 'ναι ο καιρός πικρός...

άσε μόνο σιγά το ράδιο να παίζει...

Άκου...ο Ξυλούρης...

"Πότε θα κάμει,

πότε θα κάμει ξαστεριά..."

ακόμα τραγουδά...ακόμα αναρωτιέται...

κι ας πάνε τόσα χρόνια.

Μαρία Γασπαράτου