Ήρθες...

 Άργησες να φανείς 

στα βραδινά μου όνειρα.

Φοβήθηκα 

μήπως ποτέ σου δεν ξανάρθεις.

Μήπως χαθείς σιγά σιγά 

σαν τελευταία αντηλιά,

κάποιου θλιμμένου δειλινού 

φθινοπωριάτικου...

κι έπειτα εγώ 

πώς θα ξανάβρισκα το φως σου;

Τρόμαξα μήπως κι η μορφή σου 

στο μυαλό μου ξεθωριάσει 

σαν φύλο πράσινο 

που λίγο λίγο 

απ' του Οκτώβρη τις πνοές

χάνει το αλλοτινό του χρώμα...

κι εγώ τι θα 'κανα 

αν ξέφτιζε απ' τη μνήμη μου 

η θωριά σου;

Μα ήρθες πάλι... 

κι ήταν τα μάτια σου 

πιο φωτεινά από ποτέ...

πάνω στα χείλη σου, 

ουράνιο τόξο έλαμπε,

το πιο γλυκό χαμόγελό σου.

Ήρθες... 

και ξαφνικά μες στην υγρή 

φθινοπωριάτικη αυγή

μύρισε άνοιξη.

Μαρία Γασπαράτου