Ένα παλιό τραγούδι

Και μου τραγούδαγες θυμάμαι
με περίσσιο σαδισμό,
εκείνο το παλιό τραγούδι...
"Με τι καρδιά να σ' αποχαιρετίσω"...
θα το θυμάσαι ίσως κι εσύ.
Δεν ήταν τόσο ότι πονούσε η εκδοχή
πως ό,τι ζούσαμε ήταν προσωρινό,

μα εκείνη η λάμψη μες στα μάτια σου
ήτανε που πονούσε,

καθώς η διάχυτή μου θλίψη
έτρεφε το δικό σου εγωισμό.
Και μου τραγούδαγες θυμάμαι
με περίσσιο σαδισμό
εκείνο το παλιό τραγούδι...
"Με τι καρδιά να σ' αποχαιρετίσω"...
και μαραινόμουν σαν αδύναμο λουλούδι
που κάποιο χέρι βάρβαρο
το είχε κόψει απ' το βλαστό.
Δεν ήταν τόσο ότι πονούσε η σκέψη
που ύπουλα μου φύτευες μες στο μυαλό,
της αναπόφευκτης φυγής σου,
μα εκείνη η λάμψη μες στο βλέμμα σου
ήτανε που πονούσε,
καθώς η αβάσταχτή μου θλίψη,
με μιαν ανείπωτη χαρά
και μια ικανοποίηση τρελή,
γέμιζε την ψυχή σου...
κι εγώ παρ' όλο που συνέχιζα
τούτη την άρρωστη ματαιοδοξία σου
να συγχωρώ,
έχτιζα άμυνες κι έψαχνα τρόπο
πρώτη να σ' αφήσω.
Βλέπεις αλλιώς τα φέρνει
αναπάντεχα η ζωή
και κάποτε σα μπούμερανγκ
αυτά που κάνουμε,
σε μας γυρίζουν πίσω...
και τελικά
εντελώς για σένα απρόσμενα,
σ' αποχαιρέτισα εγώ.

Μαρία Γασπαράτου