Κομμάτια ονείρων

 Έστρεψες το κεφάλι 

και με κοίταξες,

σα να με κοίταγες πρώτη φορά.

Στ' αλήθεια 

ήθελα από κάπου να πιαστώ...

ν' αγκιστρωθώ από ένα κίνητρο,

από μια αιτία,

από μια αμφίβολη έστω πιθανότητα...

Κομμάτια ονείρων τρομαγμένα

μες στο βλέμμα σου,

πάλευαν να ενωθούν ξανά,

να καταφέρουν

ολόκληρα να γίνουν τα μισά,

ακέραια τα σπασμένα,

σ' ένα τοπίο από φωτιά κι αέρα.

Έδαφος εχθρικό 

ο πολύβουος σταθμός...

γέλια αδιάφορα και δάκρυα, 

φωνές,

τρεχαλητά,

ανακοινώσεις,

με θράσος έκλεβαν στιγμές

από τον λίγο χρόνο μας,

ενώ μες στην παλάμη μου, 

καρφί σκουριασμένο,

ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή,

πλήγωνε αργά, 

σχεδόν σαδιστικά,

το αύριο.

Μαρία Γασπαράτου