χρυσοντυμένα καράβια μου κάνουν σινιάλο.
Τρελή χαρά πλημμυρίζει η ψυχή μου
και ξαφνικά για ό,τι αμφέβαλλα δεν αμφιβάλλω.
Μ' ένα απ' αυτά τα καράβια σαλπάρω.
Μελαγχολούν οι σκιές που τις άφησα πίσω.
Παλεύουν με τον καπνό απ' το φουγάρο
και νικημένες φωνάζουν σ' αυτές να γυρίσω.
Έχω πια αφήσει αυτά που πληγώνουν.
Μ' ακολουθούν οι χαρές που καιρό τις προσμένω.
Σιωπές αιχμηρές τη θλίψη σκοτώνουν
κι εκλιπαρούν για μια λέξη οι σκιές, μα σωπαίνω.
Κι ήσυχα πλέει μακριά το καράβι.
Ευλογημένο ταξίδι στο όνειρο κάνει.
Προσμένουν ήρεμοι απάνεμοι κάβοι
κι ένα φτιαγμένο από φως και αγάπη λιμάνι.
Μαρία Γασπαράτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου