Ένας μεγάλος ήλιος

Μια τρύπα...
μια ολοστρόγγυλη τρύπα...
ένα αχανές μηδενικό
στο άχρωμο παρόν...
μέσα του χάνονται οι μέρες
οι ώρες οι στιγμές
και γύρω τίποτα...
ας ήταν έστω ν' ακουστεί ένας ήχος
ένα σινιάλο
ένα μήνυμα
μια νότα του καλοκαιριού θαλασσινή
που πήδηξε απ τον Αύγουστο
κι έφτασε ως εδώ
πάνω σε κάποιο κύμα του Σεπτέμβρη.
Τίποτα...
Μόνο παράταιρος ακούγεται
κι αγωνιώδης
κάποιων καρδιών ο χτύπος...
Μα εγώ θα τ' αγαπήσω το κενό...
στην άδεια του αγκαλιά
θ' απλώσω ουρανούς...
λευκός καμβάς που απ' την αρχή
με χρώμα θα γεμίσω
κίτρινο της χαράς και το φωτός...
έτσι όμορφα να γίνει το μηδέν
ένας μεγάλος ήλιος...

Μαρία Γασπαράτου