Η αγάπη μου

Ποτέ δε θα ήταν φύλλο η αγάπη μου...
πέφτουν τα φύλλα στο πρώτο φύσημα
του φθινοπώρου...
ποτέ δε θα τανε λουλούδι...
τα κόβουν τα λουλούδια άστοργα χέρια
κι αργοπεθαίνουνε σε κάποια ανθοστήλη...
δε θα μπορούσε η αγάπη μου να είναι βροχή
να χάνεται σαν τη ρουφά αχόρταγα
το διψασμένο χώμα...
ούτε φεγγάρι θα ήτανε ποτέ
ν' αδειάζει
να κρύβεται
να σβήνει...
μα ούτε ήλιος θα τανε ποτέ η αγάπη μου
πως θα μπορούσε...αφού τα δειλινά ο ήλιος δύει...
Τότε;
Μα πες μου τι άλλο από ψυχή;
Μιά άγια ολοκάθαρη ψυχή;
Αυτό μονάχα θα μπορούσε να είναι η αγάπη μου...
ασύλληπτη άφθαρτη αθάνατη...
σ' εσένα αιώνια ταμένη...

Μαρία Γασπαράτου