Πέρα απ' το σκοτάδι

Πώς είναι δυνατόν να σε ξεχάσω;
Το φθινόπωρο εκείνο
των μεγάλων ανατροπών,
ξεριζωμένο δέντρο,
απελπισμένα τις ρίζες μου βύθισα
στην άγονη γη σου,
μια πατρίδα να βρω, μια αγκαλιά,
ν' αρχίσω ξανά...
μα πέτρες βρήκα μόνο και χώμα ξερό
κι όλα γύρω σου και μέσα σου στεγνά...
μια έρημος δίχως αρχή και τέλος...
οι τρυφερές μου ρίζες έσπασαν ψάχνοντας
να βρω λίγη δροσιά στην ψυχή σου,
μια ιδέα ευαισθησίας σε κάποιο τυχαίο δάκρυ
στην άκρη των ματιών σου,
μια όαση ελπίδας στο βλέμμα σου...
Δεν ήξερα..
πόσο θάνατο μπορεί να καθρεφτίσει
τελικά ένα βλέμμα...
Πώς είναι δυνατόν να σε ξεχάσω;
Το φθινόπωρο εκείνο
των μεγάλων ανατροπών,
μου 'μαθες πως μπορεί
πέρα από το σκοτάδι,
πυκνότερο σκοτάδι να υπάρχει...

Μαρία Γασπαράτου