Πέρα απ' το σκοτάδι

Πως είναι δυνατόν να σε ξεχάσω;
Το φθινόπωρο εκείνο
των μεγάλων ανατροπών
ξεριζωμένο δέντρο
απελπισμένα τις ρίζες μου βύθισα
στην άγονη γη σου
μια πατρίδα να βρω μια αγκαλιά
ν' αρχίσω ξανά...
μα πέτρες βρήκα μόνο και χώμα ξερό
κι όλα γύρω σου και μέσα σου στεγνά
μιά έρημος δίχως αρχή και τέλος...
οι τρυφερές μου ρίζες έσπασαν ψάχνοντας
να βρω λίγη δροσιά στην ψυχή σου
μιά ιδέα ευαισθησίας σε κάποιο τυχαίο δάκρυ
στην άκρη των ματιών σου
μιά όαση ελπίδας στο βλέμμα σου...
Δεν ήξερα..
πόσο θάνατο μπορεί να καθρεφτίσει
τελικά ένα βλέμμα...
Πως είναι δυνατόν να σε ξεχάσω;
Το φθινόπωρο εκείνο
των μεγάλων ανατροπών
μου 'μαθες πως μπορεί
πέρα από το σκοτάδι
πυκνότερο σκοτάδι να υπάρχει...

Μαρία Γασπαράτου