Αναδρομή

Λιώνουν αργά μέσα μου οι λέξεις και οι έννοιες
σε μια ομίχλη από αγαπημένες ανάσες
που κάποτε γίναν δικές μου
μέσα από παθιασμένα φιλιά...
μα πια δεν ξέρω αν όσα τότε ένιωσα
ήταν αληθινά
η αν η άπειρη ρομαντική ψυχή μου
ήθελε αλλιώς να τα βλέπει...
κι είναι φορές που αναρωτιέμαι
αν στ' αλήθεια υπήρξες
η της νεανικής μου φαντασίας ήσουν γέννημα...
τώρα και το όνομα σου κοινό μου ακούγεται...
συνηθισμένο...
έστω κι αν κάποτε τριαντάφυλλο κι αγκάθι
ήταν η κάθε συλλαβή
και στο άκουσμα του μέσα μου αντάμωναν
σε μια παράφορη συνεύρεση
ο πόνος κι η αγάπη...
άραγε άδικα ξόδεψα τόση ψυχή
για μια ιδέα για μια ουτοπία
για κάτι που μια βαθύτερη μου ανάγκη είχε εξιδανικεύσει;
Τι νόημα έχει πια τούτη η αναδρομή;
Όπως και να χει ΄Ερωτα τότε σε είχα ονομάσει...

Μαρία Γασπαράτου