Το ταξίδι...

Ήταν μακρύς ο δρόμος...
Δεν άντεξες...
Σε κούρασαν οι ανηφόρες...
τα δύσβατα στενά...τα σκοτεινά σοκάκια...
Ξέρω...
Δεν είναι εύκολο να περπατάς
στην άκρη του γκρεμού...
Μα σε κρατούσα απ' το χέρι...
Θυμάσαι;
Δεν είχε μόνο πέτρες στο διάβα μας...
είχε κι αγριολούλουδα
μα εσύ τα αγνόησες...
Έριχνες κλεφτές ματιές στην άβυσσο...
Έψαχνες τρόπο να ξεφύγεις...να φύγεις...
Ήτανε τόση η αγωνία σου...
Δεν είδες καν το γλάρο
που προπορευόταν...
Δεν ήταν μόνο ο φόβος σου...
Ήταν που πάντα γύρευες τα εύκολα...
Μα ο δικός μου δρόμος
ήταν για ριψοκίνδυνους συνοδοιπόρους...
Στο πρώτο σταυροδρόμι
το χέρι μου ορφάνεψε...
Έτρεξες στη μεγάλη λεωφόρο...
Ασφαλής και ήσυχος βάδίζεις τώρα
στα πλατιά πεζοδρόμια...
στους ασφαλτοστρωμένους δρόμους...
με τους εκτυφλωτικούς φανοστάτες
και τα φανάρια...
Γκρίζο τοπίο...
Το βήμα σου όμως σίγουρο...
Δεν έριξες πίσω σου ούτε μια ματιά...
Καθόλου δε νοιάστηκες για το κορίτσι
που βάδιζε μόνο στην άκρη του γκρεμού...
Μα ξέρεις κάτι;
Εκεί στο τέλος του δικού μου Γολγοθά
μας περίμενε η θάλασσα...
Απέραντη...γαλάζια...γαλήνια...
για να μας ταξιδέψει...
Όμως εσύ δεν πρόσεξες το γλάρο...
Τι σημασία έχει τώρα
που μετάνοιωσες...
Το 'χασες το ταξίδι...

Το βιβλίο...

Κρατώ ένα βιβλίο...
Εκείνο που μου χάρισες...

Χαμογελώ πικρά με τον τίτλο:
"Αιώνιοι έρωτες"...
Γροθιά στην ψυχή η αφιέρωση:
"Αιώνια κι εγώ δικός σου"...
"Να σου κρατά συντροφιά
όταν θα λείπω..." μου είχες πει...
"κι αφού ποτέ δε θα λείπω...
δεν θα το αρχίσεις καν..."
Γελούσες...
Γελούσα κι εγώ...
τόσο ευτυχισμένη...
τόσο σίγουρη...
τόσο τραγικά ανυποψίαστη...
Και δεν το άρχισα ποτέ...
Το ξέχασα σε κάποιο ράφι...
Ήταν οι ώρες μου...
ήταν οι μέρες μου...
ήταν ολόκληρη η ζωή μου
γεμάτη από σένα...


Δε φοβόμουν τις βροχές...
Η ζωή ήταν καλοκαίρι...
Εσύ ήσουν καλοκαίρι...
Ο έρωτας φως...ήλιος...Αύγουστος...
Κι έμεινα με τα χέρια...με τη ζωή...
με την ψυχή μου άδεια...
Τώρα κρατώ ξανά αυτό το βιβλίο...
Σ' αναζητώ στις σελίδες του...
στα μαύρα μικρά γράμματα...
στα κρυμμένα νοήματα...
Δε σε βρίσκω...
Δεν υπάρχεις πουθενά...
Έμεινε μόνο η αφιέρωση...
Πέντε λέξεις...
Πέντε ψέματα...
Όλα ψέματα...
Τίποτε αληθινό...
Αρχίζω ν' αμφιβάλλω
αν σε είχα ποτέ...
Παραλογίζομαι...
Κλείνω το βιβλίο...
Δε θα το πετάξω...
Το αφήνω πάλι στο ράφι...
Έτσι για να 'χω κάτι από σένα...
όταν νιώθω πως τρελαίνομαι...
μια απόδειξη ότι υπήρξες κάποτε
στη ζωή μου...

Τεντωμένο σχοινί...

Σαν τρελή βγήκα έξω στο δρόμο...
Περπατώ και δεν ξέρω που πάω ...
Ασταθή βήματα
πάνω σ' ένα τεντωμένο σχοινί...
Κι από κάτω η πόλη αυτή
σαν θηρίο βρυχάται
Με απειλεί...με τρομάζει...
Μ' ένα στόμα πελώριο ανοιχτό
περιμένει...
το λάθος βήμα...την πτώση μου...
την ώρα που με βουλιμία
θα με καταπιεί...
Όλα γύρω μου ξένα...
Κανείς πουθενά...
Με κοιτούν κάποιοι άγνωστοι
με απορία που κλαίω...
Άδικα φόρεσα τα μαύρα γυαλιά...
Πως να κρύψουν μια θλίψη
που πια έγινε δεύτερο δέρμα,
σ' ένα πρόσωπο που ξέχασε
να χαμογελά...
Τα λόγια σου πολέμου ιαχές
τρυπάνε τ' αυτιά μου...
Καλύπτουν τους ήχους της πόλης...
τους ήχους του δόμου...
φωνές... βουητά... κορναρίσματα...
μοιάζουν να 'ρχονται από άλλο πλανήτη...
Εσύ πια ένας ξένος...όλα ξένα...πόλη ξένη
Κι εγώ μόνη...χαμένη...κενή...
ακροβατώ σ΄ενα σάπιο σχοινί που ξεφτίζει
κι από κάτω η πόλη σαν θηρίο βρυχάται...
μ' ένα στόμα πελώριο ανοιχτό...
Περιμένει...

Νύχτα...

Έστησες τον ιστό σου περίτεχνα...
μπροστά απ' το φως του φεγγαριού...
Κι εγώ μια πεταλούδα της νύχτας
ζαλισμένη από τη λάμψη του
έπεσα μέσα...παγιδεύτηκα...
Χτυπούσα απελπισμένη
τα φτερά μου..
μα βούλιαζα όλο πιο βαθιά
στην κρύα φυλακή σου...
Έμενα να κοιτώ το φεγγάρι
με έκπληξη
που τελικά ήτανε τόσο μακριά...
Στράγγιζε η ζωή μου...
σ' αυτό το βασανιστικό θάνατο...
σ' αυτή την ατέρμονη νύχτα...
Ψιθύριζα προσευχές...
Έστελνα τα όνειρά μου στον ουρανό...
Γινόντουσαν αστέρια...

Έφεγγαν χλωμά τη νύχτα μου...
Οι ελπίδες μου κρεμασμένες
στα κατάρτια των βραδινών καραβιών...
Γινόντουσαν πανιά.
Τα φούσκωνε της ψυχής μου ο άνεμος
Ταξίδευαν...
Κάποτε ο ιστός σου χαλάρωσε...
μα πια εγώ είχα δυο τσακισμένα φτερά...
Πως να πετάξω...
Οι προσευχές μου χάθηκαν στο δρόμο για το Θεό...
Τα όνειρά μου κουράστηκαν
να περιμένουν τη μοίρα...
Έγιναν πεφταστέρια...
Άφησαν μια λαμπερή γραμμή
πριν σβήσουν...
Αδύναμος πια της ψυχής ο άνεμος
σταμάτησε να φουσκώνει τα πανιά...
Οι ελπίδες τσαλακώθηκαν...
Έμειναν μεσοπέλαγα...
ακίνητες...ανήμπορες...νεκρές...
Κανένα λιμάνι...πουθενά...
Κι εγώ από κεκτημένη ταχύτητα
χτυπώ ακόμη τα φτερά μου...
τα ματώνω...
στον ξεφτισμένο σου ιστό...
Δε θέλω πια να δραπετεύσω...
Κι ενώ τόσο πολύ λαχτάρησα το φως
βουλιάζω στο σκοτάδι...
κρύβομαι...το αποζητώ...
αφού τα άδεια μάτια μου
συνήθισαν στη νύχτα...

Για χάρη σου...

Έστειλα στο κατόπι σου
φιλιά τριανταφυλλένια
να σε ξεπροβοδίσουν...
Κι αυτά τρέξαν ξωπίσω σου
κι απλώθηκαν κι ανθίσαν
και γέμισε ο κόσμος ευωδιές...
Γέμισαν με τριαντάφυλλα οι δρόμοι
οι πλατείες οι τόποι όλοι που πέρασες
τα σπίτια τα στενά...
με ρόδα κόκκινα πλημμύρισαν
κι αρώματα αγάπης...
Για χάρη σου...
μεταμορφώθηκε η πόλη
σε κόκκινη τριανταφυλλιά...
Για χάρη σου...
εγώ τους άλλαξα τους χάρτες...
σε μονοπάτια σίγουρα να σε οδηγούνε ...
Να μη χαθείς...
Μη ξεχαστείς και δε γυρίσεις...
Και δε φοβάμαι...
Εύκολος πάντα είναι
του γυρισμού ο δρόμος
σαν είναι κεντημένος
με κόκκινα φιλιά τριανταφυλλένια...
με ρόδα της αγάπης...

Ματωμένο δειλινό

Ποτέ δεν ξεχνώ το ματωμένο δειλινό...

Ο ήλιος έφευγε βαριά πληγωμένος...

Τα σύννεφα...λευκά μαντήλια...

έτρεξαν να δέσουν τις πληγές

μα γέμισαν κι εκείνα αίμα...

Πονούσε τόσο αυτό το δειλινό...

Έφευγε ο ήλιος...έφευγες κι εσύ

βαριά πληγωμένος...

Θυμάμαι ακόμα...

Ένα φιλί πικρό στο λιμάνι...

δυό λόγια μισά 

που από άμυνα ξέχασα...

Το σφύριγμα του πλοίου...

το κεφάλι σου που έστρεψες

με αγωνία...μια τελευταία ματιά 

πριν ανέβεις...

μια ελπίδα στο βλέμμα πως κάτι 

θ΄αλλάξει τα πάντα...πως η μοίρα

θα ανατρέψει αυτή τη στιγμή...

Τίποτα...Ο ήχος της άγκυρας σαν 

βρόγχος θανάτου
πέταξε με δύναμη πάνω μας
μια άγρια πραγματικότητα...
μας διέλυσε...

Το χέρι σου βλέπω ακόμα...
υψωμένο με κόπο...να γνέφει αντίο...

κι εσύ μια σκιά πορφυρή,

ματωμένο κομμάτι του δειλινου...

μοιάζεις να χεις κοπεί στα δύο...

Δεν το κατάλαβες τότε...

Η σκιά σου έφυγε...

Δεν έφυγες εσύ...
Εσύ έμεινες μαζί μου στην αποβάθρα...

Το αντίο που με κόπο
έγνεψε το χέρι σου δεν ήταν για μένα...

Το ματωμένο εκείνο δειλινό

αποχαιρέτησες για πάντα την ψυχή σου...

Μια ανάμνηση...

Τα σύννεφα μοιάζουν απόψε
με αγγέλους που κλαίνε...
Θα βγω στο δρόμο χωρίς ομπρέλα...
μ' αυτά τα άγια δάκρυα
να σβήσω τη φωτιά της ψυχής...
Κάτι να σωθεί απ' το καλοκαίρι...
Παραδομένα όλα στις φλόγες...
Όσα έλεγες...όσα έλεγα...
Όσα σκόπιμα αφήναμε να εννοηθούν...
Έτσι για παραπλάνηση...
Τίποτε δεν πιστεύαμε...
Λόγια και συναισθήματα...
τα έφερε το κύμα με ευκολία...
Τα πήρε πάλι πίσω...
Φιλιά καυτά
από του Αυγουστιάτικου ήλιου τη θέρμη...
ξεθύμαναν στην πρώτη βροχή...
Το καλοκαίρι φεύγοντας τα πήρε μαζί του...
Μας άφησε γυμνούς...
Ήταν η ανάγκη να πιστέψουμε κάπου...
Δε θα κρατούσε το ξέραμε...
Η αλήθεια πονάει...
Ήρθε η συννεφιά...
έσβησε όλα τα χρώματα...
Χάθηκε το φως
που τα έκανε όλα να δείχνουν αλλιώς...
Ψέμα κι εγώ...ψέμα κι εσύ...
ψέμα κι αυτό που ζήσαμε...
Η μόνη αλήθεια η ζωή τώρα...
Η μόνη αλήθεια το φθινόπωρο...
η βροχή...
τα δάκρυα των αγγέλων...
Θα βγω στο δρόμο χωρίς ομπρέλα...
Είναι άγια απόψε η βροχή...
Να σβήσει τη φωτιά της ψυχής...
να μείνει μόνο μια ανάμνηση...
το πιο γλυκό κομμάτι της μνήμης...

Σ΄αυτή τη μάχη...

Σ' αυτή τη μάχη τα δίνουμε όλα...
Παραταγμένοι σε δυό αντίπαλα στρατόπεδα...
Ανάμεσα μας άγονη γραμμή ο χρόνος...
Καθένας πολεμάει μ΄ότι έχει...
με απειλές...με ψέματα...με πύρινες λέξεις...
με κραυγές...με νύχια και με δόντια...
Θα έρθει ένας άλλος χειμώνας...
Διαφορετικός...
Θα πέφτει ένα βρώμικο χιόνι...
Μια μαύρη βροχή σα μελάνι σουπιάς...
Θα λερώσει ότι αγνό κι ανόθευτο απέμεινε...
Πρέπει να βγάλω ξανά
το χοντρό μου παλτό...
Εκείνο που έντυνα την ψυχή μου
κάθε φορά που άνοιγες το σάκο
με τους ανέμους...
Δε ξέρω αν θα μου κάνει κάτι...
Αυτό το κρύο θα 'ναι αλλιώτικο...
Θα περονιάζει την ψυχή...
Μακριά κάτι σαλεύει...
Στο βάθος πίσω από τα αναχώματα
ύψωσες βλέπω λευκή σημαία...
Άργησες...
Κάποιες άγριες αλήθειες...
καμικάζι αυτοκτονίας...
φάνηκαν κιόλας στον ορίζοντα...
Ήρθαν για να σκοτώσουν την άνοιξη...
έμβρυο ακόμα...πριν προλάβει να γεννηθεί...
Είναι αργά για ανακωχή...
Σ΄αυτό τον πόλεμο υπάρχουν μόνο χαμένοι...
Απ' την αρχή το ξέραμε...
μα ο στόχος τελικά, ήτανε
να σκοτώσουμε τον εαυτό μας...

Μη μου λες πως μ' αγάπησες...

Έφυγες...
Ξέχασες...
Πέρασες βίαια απ΄τη ζωή μου...
Την άδειασες...
Έμεινα ένα βουρκωμένο σύννεφο
σ' ένα μαύρο ουρανό...
λυπημένο και μόνο...
γεμάτο από πικρά δάκρυα
που έγιναν βροχή...
Σταγόνες τα "γιατί" μου
πέφτουν αργά
στη θάλασσα της μνήμης σου
σε πλημμυρίζουν ενοχές...
Μη μου λες πως μ'αγάπησες...
Ψάχνεις αντίδοτο στις τύψεις...
Τι να πιστέψω...
Ένας χορός η αγάπη σου...
Ένα ερωτικό ταγκό γεμάτο πάθος...
Με κρατούσες τόσο σφιχτά...
να μη σου φύγω...
Πίστευα πως έτσι
θα με κράταγες για πάντα...
Μα μόλις τέλειωσε η μουσική
με άφησες...
Έδωσες τέλος στη γιορτή...
Έσβησες τα φώτα... έφυγες...
Κι έμεινα μόνη μες στο σκοτάδι
να ψηλαφώ τον πόνο...
να μετράω πληγές...ν΄αναρωτιέμαι...
Μη μου λες πως μ' αγάπησες...
Το κόκκινο σημάδι ενός φιλιού...
αυτό ήταν η αγάπη σου...
που δόθηκε με τέτοια ένταση...
μα ύστερα τα ίχνη του ξεθώριασαν...
σα να μη δόθηκε ποτέ...
Κι εγώ έμεινα ένα λευκό εκκλησάκι
στις Κυκλάδες δίχως σταυρό...
Μια θάλασσα που έχασε
το γαλανό της χρώμα...
Καμμένη γη...καμμένη ζωή...
αυτό άφησε το πέρασμά σου...
Μυρίζουν ακόμα τ' αποκαϊδια της ψυχής...
Κι εσύ γυρεύοντας αντίδοτο στις ενοχές,
τολμάς να λες πως μ' αγάπησες...

Η ζωή είναι εδώ...

Σκέφτεσαι κάποιες φορές
αν έχεις αυτό που ονειρεύτηκες...
Μιλάω σε σένα που αυτή τη στιγμή
σιδερώνεις...και βλέπεις στο σήριαλ
μια άλλη ζωή...
Γυναίκες πολύχρωμες...
με φιλόδοξα όνειρα...
που πηγαίνουν ταξίδια...
που είναι ελεύθερες...
που δε μοιάζουν μ' εσένα...
Κοιτάς στον καθρέφτη απέναντι...
κάνεις μοιραία συγκρίσεις...
Τα μαλλιά σου όπως όπως πιασμένα...
να μη πέφτουν στο πρόσωπο
να μη σ' ενοχλούνε...
Έχει μια ζέστη ανυπόφορη απόψε...
Εσύ πάνω απ' το σίδερο..
και δίπλα να σε απειλεί
μια στοίβα από ρούχα, σαν τέρας...
Κι εκείνη...η άλλη στο σήριαλ
μιλά στο τηλέφωνο...
σα μοντέλο ντυμένη...χτενισμένη ωραία...
Ζηλεύεις...
Σε κοιτάει νομίζεις με μια ειρωνεία...
νιώθεις σα να σου λέει "απέτυχες"....
Και τότε τρελαίνεσαι...θέλεις χρόνο για σένα...
δεν τον έχεις...
Σου περνάει μια σκέψη και νιώθεις να πνίγεσαι...
θα μπορούσε η ζωή σου να είναι αλλιώς...
Ώσπου το βλέμμα σου πέφτει στο μικρό τραπεζάκι...
δυό ματάκια γλυκά σε κοιτούν...
και αυτόματα τότε συνέρχεσαι...
Αφήνεις για λίγο το σίδερο...
παίρνεις τη φωτογραφία...
δεν υπάρχουνε πια αμφιβολίες...
Χαμογελάς με ανακούφιση...
η ζωή είναι εδώ...
κι είναι αυτή που ονειρεύτηκες...
Στην αγάπη είναι κρυμμένη η ευτυχία...
Το βλέμμα σου πέφτει και πάλι στο σήριαλ..
δεν είναι πάντα όπως φαίνονται όλα...
η μοιραία γυναίκα επιστρέφει το βράδυ
στο άδειο της σπίτι...
πληγωμένη από εφήμερους έρωτες...
κουρασμένη από μια άδεια ζωή...
ένα δάκρυ κυλά απ' τα
πολύχρωμα μάτια της...
είναι μόνη...κενή...
κι εσύ  πια δε ζηλεύεις...

Έλα σαν άγγελος...

Έλα σιγά...ακροπατώντας...
να μη ξυπνήσεις τους φόβους μου...
Τους έχω από καιρό ξεγελάσει...
Έπρεπε να ηρεμήσω
το τρομαγμένο μου όνειρο...
να αποκοιμήσω τα φαντάσματα...
να ναρκώσω τις μνήμες...
Έλα σιγά...περπάτα ανάλαφρα
πάνω στη σιωπή μου...
μίλα ψιθυριστά στη θλίψη μου...
να γλυκάνει...να μαλακώσει...
Με τ' ακροδάχτυλά σου
άγγιξε τρυφερά την ψυχή μου...
να ξεχάσει τα άγρια αγγίγματα
που τη γεμίσαν πληγές...
Έλα σιγά...σαν άγγελος...
με βήματα αέρινα...

ο θόρυβος πια με πληγώνει...
Φτερούγισε απαλά
πάνω από τη μοναξιά μου
να φύγουν τα σύννεφα...
Αρκεί η ανάσα σου...
αρκεί ένα βλέμμα...
αρκεί η παρουσία σου...
να διώξει τους εφιάλτες...
να μη ξυπνήσουν οι φόβοι μου...
να λυτρωθεί το όνειρο...

Έλα και πάρε με...

Έλα και πάρε με...
Σ' αυτό το βυθό δεν υπάρχουν κοράλλια...
δεν έχει θησαυρούς...
Μόνο ένα πηχτό παγωμένο σκοτάδι...
Βουλιάζω...
Τα πλοία περνάνε και φεύγουν...
Φωνάζω μάταια...
Η φωνή μου υπόκωφος ήχος...
Κανείς δεν ακούει...
Κι εσύ... τόσο κοντά...μα τόσο μακριά
αρχίζεις να ξεχνάς...
Μην αφήσεις τη λήθη να σε κεράσει...
μη φας μαγεμένους λωτούς...
μη πιεις το κρασί που τρελαίνει...
Θυμήσου...
Ψάξε να βρεις το νήμα με τα δεμένα φιλιά...
τα καλοκαίρια στις Κυκλάδες...
τις αγκαλιές τα χειμωνιάτικα βράδια...
τους όρκους κάτω απ' τη βροχή...
το νοτισμένο χώμα του Νοέμβρη
που μύριζε έρωτα...
τα τριαντάφυλλα που σκόρπιζαν όνειρα
τα μαγιάτικα δειλινά...
Θυμήσου...
Βρες την άκρη του νήματος...
θα κρατώ το τέλος του...
έλα και πάρε με...βιάσου...
Δε μπορεί να χάθηκαν όλα...
Σ' αυτό το βυθό δεν υπάρχουν κοράλλια...
κι εσύ θαρρείς πως βρήκα θησαυρούς...
Μόνο ένα πηχτό παγωμένο σκοτάδι...
κι εγώ μαργαριτάρι παγιδευμένο
στη αγκαλιά φονικού στρειδιού...
Ολοένα βουλιάζω...
Κι εσύ...τόσο κοντά...μα τόσο μακριά
αρχίζεις να ξεχνάς...

Ένα φθινοπωρινό απόγευμα...

Έχει μια γλύκα αυτό το δειλινό...
Στάζει μες στην ψυχή μου...
Γλυκό του κουταλιού μ' ένα χαμόγελο
κερνάει αυτή η Παρασκευή ...
Έτσι χωρίς αιτία...το κάθε τι από αγάπη χρωματίζεται...
Υπάρχει διάχυτη μια προσμονή...
Του ρολογιού οι δείκτες βιάζονται ν' ανταμώσουν...
ν' αγκαλιαστούν... ν' αγαπηθούν...
 να γίνουν ένα...
Δυό σύννεφα στον ουρανό
σαν άγγελοι ερωτευμένοι
ενώνονται  σε μια μενεξεδιά καρδιά...
Έτσι χωρίς αιτία...
αυτό το δειλινό του φθινοπώρου
κουβαλά μια ευτυχία...
Ένας αέρας λυτρωτής φυσάει...
Ανεμίζουν τα κίτρινα μαλλιά τους τα χρυσάνθεμα...
χορεύουν τα δέντρα...τα φύλλα πετάνε...
Σμήνη πουλιών ταξιδεύουν στο νότο....
τους δίνω τη λύπη...
την παίρνουν μαζί τους...κρατώ τη χαρά...
Έτσι χωρίς αιτία...
θα στολίσω αυτό το απόγευμα με χαρά...
Εσύ μπροστά στο παράθυρο...όμορφος...φωτεινός...
τόσο υπέροχα φθινοπωρινός...
Όλο το φως του δειλινού μέσα στα μάτια σου...
Μεταμορφώθηκε η Παρασκευή σε Κυριακή...
γιατί είσαι εδώ...κι υπάρχει αιτία
που έγινε έτσι  φωτεινό...γλυκό...και γιορτινό
ένα απλό... ασήμαντο απόγευμα του φθινοπώρου...

Θα περιμένω...

Θα περιμένω...
Στους άδειους δρόμους...
στις ερημικές παραλίες...
έξω από καταστήματα κλειστά
τις Κυριακές...
στη στάση που μόλις πέρασε
το τελευταίο λεωφορείο...
σ΄ένα ανεμόδαρτο λιμάνι
που ποτέ δεν πιάνει πλοίο..
Σε όλα αυτά τα μέρη
που δεν υπάρχει τίποτα
κανείς να περιμένει...
Θα περιμένω...
Κόντρα σε προβλέψεις...
σε δυσοίωνες προοπτικές...
σ' ανύπαρκτα ενδεχόμενα...
σε πιθανότητες μηδαμινές....
Κόντρα στο πεπρωμένο...
Θα περιμένω...
Με μια επιμονή που αγγίζει το παράλογο...
με μια μανία σχεδόν ψυχωσική...
Έστω κι αν οι ελπίδες πέφτουν
σαν φύλλα φθινοπωρινά
από της λογικής το δέντρο...
Έστω κι αν με κοιτούν με απορία
όλοι του κόσμου οι λογικοί...
Έστω κι αν με κοιτούν με έκπληξη
όλοι οι ρεαλιστές...
Θα περιμένω...
μες στο χειμώνα να 'ρθει ένα χελιδόνι...
Κι ας με πούνε τρελή...αερικό...
κι αλλοπαρμένη...
Θα περιμένω...
μέσα στη νύχτα ένας ήλιος να φανεί...

Ενοχές...

Πέρασαν χρόνια...
Δεν ξέχασα...
Είναι αυτή η φωνή
που με ελέγχει...
Έρχεται πάντα τα βράδια...
Επίμονη...βασανιστική...
Μου θυμίζει
 όσα προσπαθώ να ξεχάσω...
Ξανά και ξανά...
Έχω την αίσθηση
 πως εσύ μου τη στέλνεις...
Δεν ξέχασες ούτε συ...
Με τιμωρείς...με εκδικείσαι...
για όσα έκανα...
κι όσα δεν έκανα...
γι αυτά που άφησα να φύγουν...
για όσα σκότωσα...κι όσα σου στέρησα....
για τις αβάσταχτες νύχτες και τις
άχρωμες μέρες σου...
για κείνο το απόγευμα στη θάλασσα
που είπα όσα δεν κράτησα...
για κείνη την αγκαλιά
 που σ' έκανε να ονειρευτείς...
για το φιλί που πίστεψες
 πως θα 'χε πάντοτε την ίδια θέρμη...
για τη σιωπή μου...
και τα κρυμμένα μυστικά...
για κείνο το τρένο που δεν άφησα να φύγει...
για το δάκρυ σου που δε με σταμάτησε...
για το "αντίο"στο σταθμό...
για την πληγή που δεν κλείνει...
Με τιμωρείς...με εκδικείσαι...
Γίνονται οι ώρες δικαστές
γίνονται φυλακές οι νύχτες...
Και η συγγνώμη μου...όσο κι αν προσπαθώ...
σαν γράμμα που δε βρίσκει παραλήπτη
πίσω σε μένα επιστρέφει
κι εγώ βουλιάζω στις ενοχές....

Το σπίτι με τις αμυγδαλιές...

Θυμάμαι ακόμα το σπιτάκι
με την αυλή στον ήλιο
και τις αμυγδαλιές...
Φορούσα ένα άσπρο φουστάνι...
"Μοιάζεις κι εσύ με αμυγδαλιά"
μου είχες πει..."Είσαι η αμυγδαλιά μου...
μόνο για μένα θ' ανθίζεις"...
Σε φίλησα...
Ήτανε Μάρτης...
Είχε αρχίσει να μυρίζει άνοιξη...
όμως μέσα στα μάτια σου
έλαμπε κιόλας φωτεινό το καλοκαίρι...
Σαν την αμυγδαλιά κι εγώ ξεθάρρεψα...
άφησα την ψυχή μου εκτεθειμένη στον καιρό...
Πίστευα ότι δε θα με βρουν χειμώνες...
Αφέθηκα...μες στων ματιών σου
το ζεστό βυθό...
δεν νοιάστηκα για την ψυχή μου
να πάρω ουτ' ένα πανωφόρι...
Κι ήρθαν βροχές και κρύο και χαλάζι...
κι οι λίμνες των ματιών σου πάγωσαν...
κι εσύ έγινες ολόκληρος ένας χειμώνας...
Σκόρπισε η ζωή μου στο βοριά σου...
Χίλια κομμάτια η ψυχή...
Αν κάποτε περάσεις μήνα Μάρτη,
απ' το σπιτάκι με την αυλή στον ήλιο
και τις αμυγδαλιές,στάσου για λίγο...
θα με δεις...κάπου ανάμεσα στα δέντρα...
θα είμαι η μόνη αμυγδαλιά
που δεν ξανάνθισε ποτέ...

Είμαι...

Είμαι η αθέατη πλευρά του φεγγαριού...
Τρέμεις τη σκοτεινή μου όψη...
Στου μαχαιριού την κόψη,
έμεινε η γεύση του φιλιού...

Μην ανιχνεύεις τα θλιμμένα βράδια μου/
μη γίνεις του θανάτου ιχνηλάτης/
για κάποια ψήγματα αγάπης
θα χάσεις την ψυχή σου στα σκοτάδια μου/

Είμαι ένα σπίτι που βουλιάζει στη σιωπή...
δεν πρέπει μέσα να περάσεις...
Ότι έχεις θα το χάσεις,
στη σκοτεινή μου φυλακή...

Σ' αγαπώ...

Σ' αγαπώ βαθιά...απέραντα...
απελπισμένα σ' αγαπώ...
Τόσο που ο φόβος
ίσος με την αγάπη γίνεται...
Η αγωνία για το αύριο αδυσώπητη...
Ατέλειωτα σ' αγαπώ...
με μια αγάπη αμέτρητη...
Μικρό το σύμπαν... δε τη χωράει...
Αβάσταχτα σ' αγαπώ...
βράχος η αγάπη σε ψυχή κρυστάλλινη...
Απερίγραπτα σ' αγαπώ...
με μια αγάπη απρόσιτη...
ασύγκριτη...ακατάληπτη...
Δε την αγγίζουν οι στίχοι μου...
Δε βρίσκω χρώματα
για να τη ζωγραφίσω...
Απόλυτα σ' αγαπώ...
παράλογα...ακραία...
Με μια αγάπη ασύλληπτη...
απόκοσμη...φευγάτη...

Αγιάτρευτα σ' αγαπώ...
μετράω πληγές...
σβήνω όνειρα...σκοτώνω ελπίδες...
δεν προσμένω...πονάω...
Πέρα απ' το θάνατο σ' αγαπώ...
μικρή η ζωή...τι να μου κάνει...
Μυστικά σ΄αγαπώ...ανομολόγητα...
Με μια αγάπη
που θα μείνει στο σκοτάδι...
Τι κρίμα που ποτέ δε θα το μάθεις
πόσο βαθιά...απέραντα...
απελπισμένα σ' αγαπώ....



       

Άλλη μια μέρα...

Ξημερώνει...
Η πόλη αρχίζει ν' αχνοφαίνεται...
Γυαλίζει από τη βραδινή υγρασία...
Μοιάζει με γυναίκα αλήτισσα...
Τα λαμπερά ρούχα της ξέφτισαν...
ξεθώριασαν απ' τη νυχτερινή κραιπάλη...
Με τρομάζει...
Τι νόημα έχει άλλη μια μέρα...
Τι κι αν είναι Κυριακή...
Από καιρό οι μέρες δεν έχουν όνομα...
Τα βράδια είναι πάντα  λιγότερο θλιβερά...
Κρύβουν μια κάποια ελπίδα...
Τη σκοτώνει το πρώτο φως...
Τι να περιμένω...
Εσυ δεν ήρθες...
Η αυγή πίσω απ' το βουνό
με κοιτά με ειρωνεία...
Οι ακτίνες του ήλιου
πελώριες κίτρινες γραμμές
υπογραμμίζουν τα λάθη μου...
Φταις εσύ που δεν αντέχω τις μέρες...
Φταίω εγώ που επέτρεψα να γίνει αυτό...
Είναι νωρίς ακόμα Θεέ μου...
Αιώνας η μέρα...πως θα περάσει...
Θα προσποιηθώ πως δεν ξημέρωσε...
Πως δε με ξεγέλασε κι αυτή η αυγή...
Θα κλείσω τα παντζούρια...
Θα ξαπλώσω...
θα κλείσω τα μάτια...
θα ξαναγεννηθεί η ελπίδα...
Δεν είναι αυθυποβολή...άμυνα είναι....
Θα κρατηθώ απ' την ψευδαίσθηση
πως το πρωί δεν ήρθε ακόμα...
πως όταν έρθει θα φέρει κι εσένα μαζί...

Στις όχθες της μοναξιάς...

Στην άκρη της σιωπής
δε φυτρώνουν ηλίανθοι...
Το καλοκαίρι παράτησε
στη μέση τη γιορτή...
Ξαποσταίνει κουρασμένο...
Δεν πρόλαβα ούτε ένα χορό...
Στις όχθες της μοναξιάς
ο ήλιος καίει βασανιστικά...
Που να βρω μια σκιά
να δροσίσω την ψυχή μου...
Ένας καυτός άνεμος
φυσάει εγκατάλειψη...
Στο πέρασμά του αφήνει φλόγες...

Καίει όλα αυτά που ήθελα
και ποτέ δε ζήτησα...
Όλα όσα θα΄λεγα
μα ποτέ δεν είπα...
Αυτό το ποτάμι
έχει μια ύποπτη ηρεμία...
μοιάζει με γυναίκα που
κοιμάται γαλήνια
ενώ ζει στον ύπνο της
το χειρότερο εφιάλτη...
Εσύ στην απέναντι όχθη περιμένεις...
ευτυχισμένος στην άγνοια σου...
Δε θα ΄ρθω...
Δεν περνάνε πια καράβια από δω...

Κάποιες παλιές φωτογραφίες...

Άνοιξα το κουτί με τις  φωτογραφίες...
Το χθες με τραβά σα μαγνήτης...
Κοιτάζω τις παλιές...τις όμορφες...
του πρώτου μας καιρού...
Εγώ κι εσύ...κάποιο καλοκαίρι...
Ο ήλιος φωτίζει τα χαρούμενα πρόσωπα...
Καμιά σκιά στο βλέμμα...τίποτε δυσοίωνο...
τίποτε αβέβαιο...όλα δεδομένα...η αγάπη...
το "μαζί"...το "για πάντα"...
Ανυποψίαστοι κοιτάμε το φακό...
Σίγουροι πως θ' αντέξουμε...πως ο δρόμος
είναι ένας...η πορεία μας κοινή...
Πόσο έξω πέσαμε...
Δεν αντέξαμε...δε μπορέσαμε...δεν πιστέψαμε....
Ξέφτιζε η αγάπη αργά...
Το τέλος αναμενόμενο...τόσο ξεκάθαρο...
εκεί στις  πρόσφατες φωτογραφίες...
Άλλο το βλέμμα...ο τρόπος που μ' αγκαλιάζεις...
βεβιασμένο το χαμόγελο...ψεύτικη η χαρά...
αναγκαστικό... επώδυνο το άγγιγμα...
μια βιασύνη στα μάτια να τελειώσει αυτή η δοκιμασία...
αυτή η υποκρισία μπροστά στο φακό....
Φτάνω στην τελευταία...
Εσύ ένας άλλος...
Πώς έγινε έτσι το "μαζί"...
το βλέμμα σου αλλού ταξιδεύει...
δεν είσαι μαζί μου...
κι εγώ ολόκληρη μια πίκρα...γέρνω επάνω σου...
προσποιούμαι πως όλα είναι όπως παλιά...
ο φακός με ελέγχει...με πονάει...
τίποτα δεν είναι σαν πρώτα...ως εδώ το "για πάντα"...
πουθενά το "μαζί"...
Κάπου στην άκρη του ματιού ένα δάκρυ
που με βία κρατώ...το φλας ανάβει...
απαθανατίζει την υποκρισία...την αποσύνθεση...το τέλος...
Εκείνο το δάκρυ δεν κύλησε ποτέ...ακόμα με πνίγει...
Κλείνω το κουτί...
κλείνω μέσα του το "μαζί" και το "για πάντα"...
έτσι για να αισθάνομαι πως δεν ήταν ψέμα...
πως κάπου υπάρχουν...
έστω σ' εκείνες τις παλιές φωτογραφίες...
τις όμορφες...του πρώτου μας καιρού...

Στη μνήμη μου να επιστρέφεις...

Πάει καιρός που ταξιδεύουμε
σε διαφορετικά βαγόνια...
Δεν είναι τόσο αυτό που με πικραίνει...
Το τρένο συνεχίζει την πορεία του
έτσι κι αλλιώς...
Απόφαση της μοίρας...του Θεού...δική μας;
Ποιός ξέρει;
Ποιος νοιάζεται πια;
Συνήθισα να πορεύομαι χωρίς εσένα...
Αυτό που με πικραίνει είναι πως
έχω αρχίσει να ξεχνώ...τις λεπτομέρειες...
εκείνες που σ' έκαναν δικό μου...
τις ασήμαντες... και ίσως αόρατες
για τους πολλούς...
Την ανεπαίσθητη απόχρωση
που έπαιρναν τα μάτια σου
στο φως του δειλινού...
εκείνη τη μικρή τη σύντομη στιγμή...
τα δευτερόλεπτα πριν απ' τη δύση...
Τη βραχνάδα της φωνής σου
τις ώρες που με ήθελες τρελά...
Το σύννεφο που σκοτείνιαζε
το βλέμμα σου όταν μελαγχολούσες...
Το ιδιαίτερο χαμόγελο
που άνθιζε στα χείλη σου,
όταν σου έλεγα πως σ' αγαπώ...

Τον τρόπο που έγερνες το κεφάλι
για να με φιλήσεις...
Την αίσθηση που άφηνε το χάδι σου
στα μαλλιά μου τα κυριακάτικα πρωινά...
Και τόσα άλλα που έχουν ήδη ξεθωριάσει...
Γι όλα αυτά που ήταν δικά μου...
για όλα αυτά που κλέβει ο χρόνος...
και τα χάνω...γι αυτά πικραίνομαι...
Δε σου ζητώ να έρθεις πάλι στη ζωή μου...
ίσως και να μη θέλω πια...
Μόνο στη μνήμη μου... εκεί να επιστρέφεις...
Απ΄την ψυχή μου να μη σε χάσω...
Μόνο αυτό...

Στα σύνορα της αντοχής...

Βρίσκομαι στα σύνορα της αντοχής...
Κρατώ σφιχτά στο κουρασμένο χέρι μου
τις λιγοστές αποσκευές μου...
Περιμένω κάποιο τρένο,
που θα με πάει σ' ένα μέρος ασφαλές...
Ξεγελάστηκα τόσο...
Σε όλα τα ταξίδια μου
έχανα κάτι απ' την ψυχή μου...
Απατηλά αστέρια  φώτιζαν λάθος σταθμούς...
Ανύποπτη και αφελής ανέβαινα σε λάθος τρένα...
Οι αφίξεις μου δραματικές...
Τρομακτικές οι αναχωρήσεις...
Κουράστηκα...
Έλιωσαν τα παπούτσια μου,
να περπατώ σε δύσβατους δρόμους...
Και τώρα... να 'μαι πάλι έξω απ' το σταθμό...
Δεν ακολούθησα αστέρια...΄
Δεν εμπιστεύομαι πλέον τις νύχτες...
Ένα χελιδόνι μου δείχνει το νότο...
Πρώτη φορά ο ήλιος μπροστά...
Δεν έχω περιθώρια για ασάφειες...
για δυσδιάκριτα σημεία...
για κρυμμένα  μυστικά στα σκοτάδια...
Μεγάλωσα...
Τώρα πια με ελκύει το φως...
έχω ανάγκη το φως...
Ακούω το σφύριγμα...
Ο χρόνος...σταθμάρχης,
μου κάνει νόημα να βιαστώ...
Το τρένο έφτασε...
Δε θα φοβηθώ...
Δε θα κοιτάξω πίσω...
Δε θα γυρίσω πίσω...
Ακόμα κι αν πάλι προδοθώ...
Ακόμα κι αν πάρω πάλι,
άλλο ένα λάθος τρένο....