Όταν νυχτώνει...

Σε θέλω πιο πολύ όταν νυχτώνει...
Μακριά σου το σκοτάδι δεν αντέχεται....
Σου το 'πα κάποιο βράδυ
που νόμιζα πως μ' αγαπούσες...
Ξέρω...δεν το θυμάσαι...
Αλλιώς...δε γίνεται...θα έδινες
κάποιο σημάδι...
Θα έβρισκες κάποιο σημείο επαφής,
θα του φορούσες το προσωπείο
του εφήμερου...του τυπικού...
θα ήταν βολικό για σένα...
δε θα 'χε τίποτε το σίγουρο για να πιαστώ...
για να σου γίνω βάρος...
σαν ένα ελαττωματικό σωσίβιο,
που πιάνει ο απελπισμένος ναυαγός,
μέχρι να κρατηθεί σε κάποιο βράχο...
προσωρινή σωτηρία...κι έπειτα ξεφουσκώνει....
έτσι να κρατηθώ κι εγώ ως το πρωί...
να επιβιώσω...
Προδιαγεγραμμένη θα ήταν έπειτα η φυγή σου...
Όμως για μένα θα 'ταν κάτι...
Θα 'ξερα έστω πως λιγάκι με θυμάσαι...
Θα είχε όλο αυτό, κρυμμένο κάποιο νοιάξιμο...
έστω με ημερομηνία λήξης...
Μα τίποτε...
Κάθομαι μόνη εδώ...μες στο μυαλό μου
το είδωλό σου τόσο ξεκάθαρο...σα να 'ταν
μόλις χθες που είχαν νόημα τα βράδια...
σα να 'ταν μόλις χθες το "μαζί"
που πια έγινε "χώρια"...
Έξω νυχτώνει...
μέσα μου ξημερώνει η απόγνωση...
εσύ ξεχνάς τόσο εύκολα...
μεταμορφώνεσαι αναπάντεχα....
μεταμορφώνεις τη ζωή μου σε κάτι
που δεν αντέχεται...τίποτα δεν αντέχεται...
τίποτα δε μπορώ ν' αλλάξω...
Τώρα σε θέλω πιο πολύ
όταν νυχτώνει...
Έστω αυτό να άλλαζα...
να τα κατάφερνα να μη στοιχειώνεις
τις νύχτες μου...να σ' αποκλείσω απ' το μυαλό μου...
να σ' αποκλείσω απ' την ψυχή μου...
να μην υπάρχω τα βράδια...
μήπως και πάψω απελπισμένα να σε ζητώ
όταν νυχτώνει...

Η μόνη αλήθεια...

Μου λείπεις...
Η μόνη αλήθεια σήμερα...
σαν παγωμένη βροχή από τον ουρανό
της θλίψης, πέφτει αργά στην ψυχή μου...
Τίποτε πιο σίγουρο...μου λείπεις...
Η μόνη βεβαιότητα σ' έναν αβέβαιο κόσμο...
Η μόνη αμετακίνητη αλήθεια
σε μια πραγματικότητα ρευστή...
Μοναδική συντροφιά μου η απουσία σου...
Η ψυχή μου πλήρης απ' τη δική σου έλλειψη...
Στον ορίζοντα φωτιά...καίγεται η μέρα...
πεθαίνει ηττημένη...
Το σκοτάδι απλώνεται θριαμβευτικά
σα μαύρο μελάνι που χύθηκε,
χωρίς να προλάβει καν,
να γράψει τους τίτλους τέλους...
Δεν έχει φεγγάρι απόψε...
Εσύ ένα μακρινό αστέρι,
που φέγγει σ' άλλο ουρανό
κι εγώ χαμένη στη δική μου νύχτα...
με την απουσία σου που λάμπει
σαν κόκκινη πληγωμένη πανσέληνος
και γράφει στην ψυχή μου με αίμα "Μου λείπεις..."
Κι αυτό είναι η μόνη αλήθεια σήμερα...

Σ' ένα κόσμο χαμένο...

Με την πλάτη γυρισμένη στο τώρα,
που νομίζεις πως πας;
Κάνεις βήματα πίσω...ξεμακραίνεις...
χάνεσαι...
Κάθε βήμα μεγαλώνει την απόσταση
μεταξύ μας...σε παίρνει μακριά μου...
Κρατιέται η ζωή σου από κάτι σχοινιά
που έχουν ξεφτίσει...
σε δένουν σφιχτά μ' ένα παρελθόν
που πονάει...
Φοβάμαι τόσο μη σπάσουν
και σ' αφήσουν στο χτες...
Σε τραβούν σ' ένα κόσμο χαμένο,
φαντάσματα που συντηρείς
με σταγόνες ψευδαίσθησης...
Είσαι εδώ και δεν είσαι...
Μάταια αναζητάς όλα εκείνα που έχασες...
Δεν υπάρχει τίποτε εκεί που σκορπιέσαι...
Ξεθωριασμένες εικόνες...
προσωποποιημένες αναμνήσεις...
Ακούς την ηχώ κάποιων φωνών
που από καιρό έχουν σιωπήσει...
Τίποτε σημερινό...τίποτε αληθινό...
Μα εγώ είμαι εδώ...δε με βλέπεις...
Σου μιλώ...δε μ' ακούς...
Σ' αγαπώ...δεν το νιώθεις...
Είμαι το τώρα...είμαι η αλήθεια...
Μην αφήσεις κι εγώ να περάσω στο χτες...
Μην αφήσεις να έρθει η στιγμή
που θα χάσεις και μένα...

Στο λιμάνι...

Ήρθα κι απόψε στο λιμάνι...
 Ανταμώνουν οι αναμνήσεις
με τη νοσταλγία...
Η θάλασσα παίρνει τη σκέψη μου...
την οδηγεί μακριά...
Κάπου, όπου κάποτε
όλα ήταν αλλιώς...
Το χτες που εγκατέλειψα με πονάει...
Τα καράβια έρχονται και φεύγουν
φορτωμένα εικόνες μιας περασμένης ζωής
που δε βρήκε ποτέ λιμάνι...
Την άφησα να παραδέρνεται
θύμα του καιρού...έρμαιο του χρόνου
που τη χτυπούν ανελέητα...
Εικόνες χρωματιστές
από μια χρωματιστή ζωή
πηγαινοέρχονται μαζί με τα καράβια
κι αναστατώνουν το γκρίζο παρόν μου...
Κι εγώ μια φιγούρα παράξενη
στην αποβάθρα, σαν αρχαία βασίλισσα
ρωτάω τα καράβια...τον άνεμο...τα κύματα
αν ζουν ακόμα τα όνειρά μου...
Κάθε φορά με την ίδια αγωνία...
Κι ας ξέρω πως δε θα πάρω απάντηση...
Κι ας τρέμω μήπως πάρω απάντηση...
Έπειτα σκοτεινιάζει...ανάβουν τα φώτα
στο λιμάνι...παίρνω το δρόμο
της επιστροφής...
Μια σκιά μέσα στη νύχτα...
καταρρακωμένη από τα αναπάντητα...
σέρνω τα βήματά μου σε μια θλιβερή
διαδρομή...
Επιστρέφω στο σκοτεινό μου δωμάτιο...
Λίγο πριν κλείσω την πόρτα πίσω μου,
κλείνω τα μάτια...να μη δω την απάντηση
που είναι γραμμένη παντού...

Ένα βράδυ του Οκτώβρη...

Με ξύπνησε ένα χάδι του ανέμου
που σαν απελπισμένος εραστής
μπήκε απ' το ανοιχτό παράθυρο
να βρει την αγαπημένη του...
Οκτώβρης...κάνει ψύχρα πια...
Κοίταξα έξω...
Ο άνεμος απότομα δυνάμωσε...
Ένα μικρό δέντρο στον κήπο πάλλεται...
Ρίχνει τα φύλλα του στον αέρα
Λικνίζεται σαν χορεύτρια...
Αφήνει ένα ένα τα πέπλα της
μέχρι να μείνει γυμνή...
Ένα ρίγος με διαπερνάει...
Μια ανεξήγητη ταραχή...
Τα φύλλα του δέντρου
στροβιλίζονται... μπαίνουν
από το ανοιχτό παράθυρο...
Χορεύουν κυκλικά στο δωμάτιο...
το θρόισμα τους γίνεται
απόκοσμη φωνή...
Μοιάζουν να ψιθυρίζουν
"έφυγε...έφυγε...έφυγε...έφυγε..."
Κοιτάζω με τρόμο δίπλα μου...
Η θέση σου άδεια...
Τα φύλλα συνεχίζουν να χορεύουν...
συνεχίζουν να ψιθυρίζουν...
Πετάγομαι απ' το κρεββάτι...
Φωνάζω τ' όνομά σου...
Σε ψάχνω σ' όλο το σπίτι...
Δεν είσαι πουθενά...
Παντού ξερά φύλλα...
Πατάω πάνω τους...
σπάνε κάτω από τα πέλματά μου,
κάνοντας έναν ανατριχιαστικό ήχο...
μα συνεχίζουν να ψιθυρίζουν
"έφυγε...έφυγε...έφυγε...έφυγε..."
Είμαι απελπισμένη...
νομίζω πως τρελαίνομαι...
Μισώ τον Οκτώβρη...
μισώ αυτή τη νύχτα...
Κλαίω με λυγμούς...είμαι μόνη...
Αρνούμαι να πιστέψω πως αυτό
το φθινόπωρο μου χρωστούσε
τόση απόγνωση...
Σ' έχασα...χάθηκα...
Τα πόδια μου λυγίζουν...
πέφτω πάνω στα ξερά φύλλα...
Δεν ξέρω που βρίσκομαι...νιώθω μόνο
ένα χάδι στα μαλλιά...
Ανοίγω τα μάτια...είσαι δίπλα μου...
μου χαμογελάς...
Θεέ μου ήταν ένα όνειρο...ένας εφιάλτης...
Κοιτάω απ' το παράθυρο...
Φθινόπωρο...ξημέρωμα...
Σε κοιτάζω...
"Τον λατρεύω τον Οκτώβρη" ψιθυρίζω...
"Γιατί;" με ρωτάς με έκπληξη...
"Μα γιατί είμαστε μαζί...γιατί άλλο;"
απαντώ ευτυχισμένη
και κουρνιάζω στην αγκαλιά σου...

Πώς να ξεχάσω...

Ήρθες να μου μιλήσεις...
Με ύφος ένοχο...απολογητικό...
Ήρθες να με πείσεις...
Ακατάληπτα τα λόγια σου...
Τα ΄χουν καλύψει οι στεναγμοί μου
από κάτι Κυριακές απελπισίας...
Πώς να ξεχάσω...
Δεν ακούω λέξη απ' όσα λες...
Έναν ήχο βροχής ακούω
κάτι βράδια μοναξιάς κι απόγνωσης...
ένα κουδούνισμα τηλεφώνου...
μια ματαίωση...
μια ψυχρή καληνύχτα...
Κάποια Χριστούγεννα...
το κουδούνι χτυπάει τρελά...
χτυπάει τρελά...
χαρούμενες παιδικές φωνές...
λένε τα κάλαντα...
Αυτά ακούω...
εγώ κρύβομαι...
κάνω πως λείπω...
έτσι κι αλλιώς λείπω...
κάθε χαρά με σκοτώνει...
κάποιο λυγμό μου...αυτόν ακούω...
Δεν ακούω λέξη απ' όσα λες...
Πώς να ξεχάσω...
Με κοιτάζεις...με ζυγίζεις...
Ντύνεις με αγάπη το βλέμμα σου...
να με πείσεις...
Άδικος κόπος...
Σε ξέρω καλά...
Ψεύτικη η αγάπη...
λιώνει σαν πάγος
κάτω από αναμνήσεις που καίνε...
Καθρεφτίζονται στα μάτια σου
πρωινά που με βρίσκουν άυπνη,
κοιτάζοντας το ταβάνι...
περιμένοντας μάταια...
απογεύματα θλιβερά μπροστά στο παράθυρο...
ώρες-αιώνες...
τα τικ τακ του ρολογιού
καρφιά στην ψυχή...
εσύ πουθενά...
εγώ έξω απ' τη ζωή μου...
τζάμια θολά...μάτια θολά...θολή ζωή...
τίποτε ξεκάθαρο...τίποτε αληθινό...
Πώς να ξεχάσω...
Ήρθες να μου μιλήσεις...
Ήρθες να με πείσεις...
Μα η μνήμη είναι δικαστής...
Κι εγώ θυμάμαι....

Έκλεισες την πόρτα στην αγάπη...

Έκλεισες την πόρτα στην αγάπη...
Προτίμησες μονοπάτια έρημα ...
Χίλια αστέρια σου δείχναν το δρόμο,
μα εσύ έτρεχες πίσω από
μια σκοτεινή σκιά...τη σκιά σου...
Έψαχνες να βρεις ορίζοντες...
μα πώς...αφού αρνήθηκες τις θάλασσες...
Ύψωσες τείχη γύρω από τον εαυτό σου...
Έλεγες πως μοναξιά σημαίνει ελευθερία...
Κι έτσι στους σκοτεινούς δρόμους
που διάλεξες...πορεύτηκες...
Μόνος μα όχι ελεύθερος...
Γιατί ελευθερία σημαίνει ευτυχία...
Κι εσύ δε βρήκες ουρανούς...
Χαμένος μέσα σε λαβύρινθους,
έψαχνες σε λάθος δρόμους...
Κι όταν σου χτύπησα την πόρτα,
έκανες πως δεν άκουσες...
Έκλεισες τα παράθυρα...
έκλεισες τ' αφτιά σου...
έκλεισες την ψυχή σου αεροστεγώς...
τίποτε να μη την αγγίξει...
Φοβόσουν τον πόνο...αρνιόσουν την αγάπη...
Και δεν αγάπησες ποτέ...ούτε και πόνεσες...
αλλά δεν έζησες...
Το πέρασμά σου απ' αυτό τον κόσμο άσκοπο...
Σε νίκησε ο φόβος...δες πόσο μόνος είσαι...
πόσο έχεις γίνει θλιβερός...
Δε ζείς...υπάρχεις μόνο...

Πικρή βροχή...

Η πίκρα απόψε έγινε βροχή...
Πέφτει αργά από ένα σκούρο σύννεφο...
Το σύννεφο μιας ημιτελούς ζωής...
Σκοτεινιάζει τον ουρανό μου...
Βαριανασαίνει σαν εγκυμονούσα γυναίκα
που έκλεισε το μήνας της
μα είναι αδύνατη η γέννα...
Καταδικασμένη να κουβαλά
στα σπλάχνα της αιώνια
μια νέα ζωή...ένα βρέφος
που δεν πρόκειται να γεννηθεί
κι απλά γερνάει μέσα της...
Ποτέ λοιπόν δε θ' αλλάξει κάτι...
Μου το ψιθύρισε μια πεταλούδα...
Πέταξε από κάποιο περασμένο καλοκαίρι
κι έπειτα ξεψύχησε...
Δεν άντεξε τόση απόσταση...
Αυτό το ανολοκλήρωτο
θα μείνει έτσι ημιτελές για πάντα...
Τα χελιδόνια δε θα φέρουν την άνοιξη...
Τα τριαντάφυλλα του Απρίλη
δε θ' ανθίσουν...
Ο Αύγουστος θα μείνει χωρίς πανσέληνο...
Θα 'ρθει ένα φθινόπωρο χωρίς χρυσάνθεμα
κι ένας χειμώνας δίχως γιορτές...
Εγώ θα είμαι πάλι χωρίς εσένα
κι αυτό το σκούρο σύννεφο
θα ρίχνει πικρή βροχή
και θα ουρλιάζει στον ουρανό μου...
έτσι για να μου θυμίζει
αυτό που δεν πρόκειται να γεννηθεί...

Μεγάλωσες...

Νοέμβρης γλυκός και φωτεινός...
Πρώτη Κυριακή...
Γεννήθηκες...
Μέρα χαράς..μέρα ζωής...
Σε φέραμε σπίτι... κι από δύο
γίναμε τρεις...
Είσαι τόσο μικρό κι ανυπεράσπιστο...
Φοβάμαι να σε κρατήσω...
Τα βράδια ανήσυχη
αφουγκράζομαι την ανάσα σου...
Τα πρωινά ανυπομονώ να ξυπνήσεις
να σε πάρω στην αγκαλιά μου...
Μεγαλώνεις...
Τρελαίνομαι να κρύβω το πρόσωπό μου
στην τρυφερή καμπύλη του λαιμού σου...
να γεύομαι την όμορφη μωρουδίστικη
μυρωδιά σου...
μοιάζει με μικρή ζεστή αγκαλιά...
Μεγαλώνεις...
Σε κρατάω απ΄το χεράκι...
ένα ανθρωπάκι μια σταλιά...
παρ' όλα αυτά γεμάτο απαιτήσεις...
Μονοπωλείς το χρόνο μου...τη ζωή μου...
την ψυχή μου...
Ζω για σένα...το καταλαβαίνεις...
συχνά με την παιδική σου πονηριά
το εκμεταλλεύεσαι...
Σε κακομαθαίνω...δε με νοιάζει...
είμαι ευτυχισμένη...
Μεγαλώνεις...
Πρώτη μέρα στο σχολείο...
μαζί κι εγώ έξω από την τάξη...
τα δακρυσμένα ματάκια σου με ψάχνουν...
Ούτε που θυμάμαι πόσο καιρό
στέκομαι όρθια έξω από την πόρτα
μέχρι να συνηθίσεις...
Μεγαλώνεις...
''Ρε μάνα που ταξιδεύεις πάλι;
Μια ώρα φωνάζω..."
Γυρίζω και σε κοιτάζω...
Που πήγε το παιδάκι
με τα δακρυσμένα ματάκια
που με ψάχνανε;
Μπροστά μου ένας όμορφος έφηβος
με κοιτάζει με απορία...
Ο γιος μου...το αγόρι μου...
Θεέ μου πότε κιόλας μεγάλωσε!
Τόσα χρόνια γεμάτα χαρές αγωνίες
ανησυχίες εκνευρισμούς αγάπη
ευτυχία κύλησαν σα νερό...
Οι αγκαλιές και τα φιλιά σου
γίνανε ακριβά πια...
Μου λείπουν...αλλά συμβιβάζομαι...
Μεγάλωσες...
Λες και διαβάζεις τη σκέψη μου
έρχεσαι και μου δίνεις
ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο...
Εξακολουθείς να με κάνεις ευτυχισμένη...
εξακολουθώ να ζω για σένα...και το ξέρεις...

Κι η άνοιξη τόσο μακριά...

Άλλη μια μέρα πέρασε άσκοπα...

Άλλη μια νύχτα ήρθε σα θάνατος...

Ξαπλώνω μηχανικά στο κρεββάτι...

Τα όνειρά μου κρυώνουν...

Τα πρόδωσε πάλι το φως...
Δε βρήκαν ούτε σήμερα
έναν ήλιο ν' ανθίσουν... 

Μαραίνονται...

Η νύχτα απειλητική...

όπως και η επερχόμενη αυγή...

Ο ήλιος θ' ανατείλει
μόνο για να αποκαλύψει
τη γύμνια τους...
Ντρέπονται...κι εγώ δεν έχω
κάτι να τα σκεπάσω...

Το χάδι σου που κάποτε ήταν βάλσαμο

φαντάζει πια σαν μια απίθανη προοπτική...

Δε θα 'ρθεις ούτε απόψε...

Μ' αρνήθηκες...

Με ξέχασες...

Άφησες τα όνειρά μου ανυπεράσπιστα 

στο έλεος του καιρού...των στιγμών...

των βασανιστικών χτύπων
ενός ξεχαρβαλωμένου ρολογιού

που δεν ξέρω καν αν πηγαίνει μπροστά ή πίσω...

Τι σημασία έχει άλλωστε...

Πίσω μου φθινόπωρα...

Μπροστά μου χειμώνες...

Κι η άνοιξη τόσο μακριά...

Χιλιόμετρα στεναγμών που πρέπει να διανύσω...

Ποιος ξέρει αν θα καταφέρω 

να τη φτάσω ποτέ...

Αγαπώ τις γυναίκες που μένουν...

Αγαπώ τις γυναίκες που μένουν...

Αυτές με τη θλίψη στο βλέμμα

και την πίκρα στα χείλη...

Τις γυναίκες γοργόνες

που πιαστήκαν σε δίχτυα...

Αγαπώ τις γυναίκες που μένουν...

Εκείνες που φτάνουν στην πόρτα

και μετά κάνουν πίσω...

Που αγγίζουν το πόμολο

και μετά το αφήνουν...

Που ατενίζουν ορίζοντες

μπροστά στο παράθυρο

και απλά περιμένουν...

Αγαπώ τις γυναίκες που μένουν...

Αυτές που δεν έχουν φτερά να πετάξουν...

Που γεμίζουν βαλίτσες

και μετά τις αδειάζουν...

Που ξυπνούν και κοιμούνται

αγκαλιά με το φόβο...

Που νομίζουν πως κλείσαν οι δρόμοι...

πως σβήσαν τα όνειρα...

πως δεν έχουν ελπίδα...

Αγαπώ τις γυναίκες που μένουν...

που συγχωρούν...που υπομένουν...

που ζούνε σε μια φυλακή

σαν πληγωμένα αγρίμια

και πίστεψαν πως έτσι είναι ο κόσμος...

πως αυτό τους αξίζει...

Αγαπώ τις γυναίκες που μένουν...

Τις συναντάω στο δρόμο...

στα μαγαζιά...στα λεωφορεία...

Τις καταλαβαίνω...

Έχουν μια θλίψη στο πρόσωπο...

μια γλύκα στα μάτια..

μια πίκρα στα χείλη...

Θέλω τόσο ν' απλώσω τα χέρια...

να δείξω ένα δρόμο...

να δείξω έναν τρόπο

να σχίσουν τα δίχτυα...

να γίνουν από κείνες τις άλλες...

τις γυναίκες που φεύγουν...

Μα αυτές δεν ακούν...δε μπορούνε...δε θέλουν...

Κι εγώ δε μπορώ τίποτε άλλο να κάνω

παρά μόνο ν΄ αγαπώ τις γυναίκες που μένουν...

Μαρία Γασπαράτου (Marilou Lenvanda)

Παράλληλοι δρόμοι...

Μη ψάχνεις να με βρεις

στις μεγάλες λεωφόρους...

Μη με ζητάς στις γιορτές

στις δυνατές μουσικές

στις πολύβουες πλατείες...

Δε θα 'μαι εκεί...

Ψάξε να με βρεις 

στα θλιμμένα τραγούδια...

Θα μαι κρυμμένη σε κάποιο στίχο...

Θα καταλάβεις...

Ίσως με βρεις μέσα στο ποίημα

κάποιου απελπισμένου ποιητή...

Θα με γνωρίσεις...

Ψάξε να με βρεις στα μικρά,

σκοτεινά στενά, με τα παλιά σπιτάκια....

κάπου εκεί μες στις αυλές...

θα 'μαι κρυμμένη πίσω από το γιασεμί...

θα 'ναι τα χέρια μου γεμάτα

άγρια λευκά τριαντάφυλλα...

για να σου δώσω...

Σ' εκείνα τα ήσυχα απόμερα στενά

που 'ναι γεμάτα όμορφους ήχους 

και μυρωδιές...στα μελαγχολικά τοπία

που είναι γεμάτα νοσταλγία...

Εκεί που το φεγγάρι έχει ένα λόγο

να ρίξει το φως του...εκεί που τ' αστέρια

λάμπουν πιο πολύ...

Μη με ζητάς στη φασαρία...

Πως να με βρεις εκεί που ψάχνεις...

Πως να με βρεις εκεί που πας...

Παράλληλοι δρόμοι...

Παράλληλοι κόσμοι...

Άλλη αφετηρία...

Άλλος προορισμός...

Ποτέ δε θα με συναντήσεις...

Σου το 'χα πει...

Σου το 'χα πει πως αν αργήσεις
θα σε προλάβουν οι χειμώνες...
Όμως εσύ μ' αγνόησες...
Ταξίδεψες σε ξένες αγκαλιές...
χάριζες το κορμί σου...
ξόδευες τα φιλιά σου...
σε μια πλασματική ζωή...
Ανούσια ταξίδια στο τίποτα...
Ψυχή δεν πήρες...ούτε έδωσες...
Μόνο εφήμερη χαρά...
Μα εγώ σου το 'χα πει πως αν αργήσεις
θα σε προλάβουν καταιγίδες...
Κι εσύ μ' αγνόησες...
Σκόρπισες τη ζωή σου
κυνηγώντας χίμαιρες...
Σαν μια μποτίλια ακριβό κρασί,
που κάποιο χέρι αδέξιο το έριξε
κι άδικα χύθηκε...άδειασες...
Ψυχή δεν πήρες...ούτε έδωσες...
όμως σιγά σιγά την έχασες..
Τα βράδια πάντα κάτι σου 'λειπε...
Τα πρωινά μουντά...
Πίσω απ' το γέλιο σου κρυβόταν
μια θλίψη...αμφέβαλες...
Κι όταν η υποψία έγινε
εφιάλτης
γύρισες...κενός και μόνος...
Μα εγώ σου το 'χα πει πως αν αργήσεις
θα σε προλάβουν θύελλες...
Όμως εσύ μ' αγνόησες...
Και τώρα δες...έγινε η κάμπια πεταλούδα...
έφυγε για να βρει μια άνοιξη...
Εδώ που γύρισες δεν έμειναν
παρά μονάχα οι χειμώνες...οι καταιγίδες...
οι θύελλες...
Γιατί εγώ σου το 'χα πει...αλλά εσύ μ' αγνόησες...

Κάτι είναι σήμερα...

Τράβηξα τις κουρτίνες...
άνοιξα τα παράθυρα...
το σπίτι να γεμίσει φως...
Αλλιώς λάμπει ο ήλιος...
Κάτι είναι σήμερα...
Γέμισα τα βάζα με λουλούδια...
φόρεσα το καλό μου φόρεμα...
έλυσα τα μαλλιά μου...
ο καθρέφτης μου χαμογέλασε...
"Όμορφα μεγαλώνεις"...
Κάτι είναι σήμερα...
Χαρά στην ψυχή μου...
δε σταματά το τηλέφωνο...
λόγια αγάπης...τρυφερά...
φωνές ζεστές...χαρούμενες...
καλοσυνάτες...
Λουλούδια...γλυκά...
Κάτι είναι σήμερα...
Να βάλω κεράκια στην τούρτα...
Μεγαλώνω...
Μ' αρέσει...
Γύρω μου όσοι μ΄αγαπούν...
Μ' αγκαλιάζουν...με φιλούν...
Τι ωραία να μεγαλώνω
σε τόση αγάπη...
14 του Σεπτέμβρη...
πέρασε ένας χρόνος απ' τη ζωή μου...
Χρόνια μου πολλά...
Τι ευχή να κάνω;
Τίποτε δε θέλω παραπάνω...
Χρόνια μου πολλά...
κι όλα όσα έχω τώρα στη ζωή μου
ποτέ να μη τα χάσω...

Ο ήχος της ευτυχίας...

Ρίχνει φως η σελήνη
στα λευκά μας σεντόνια...
Το κρεββάτι μας έγινε
ασημένιο καράβι...
Τι γλυκιά που είναι η νύχτα απόψε!
Η αφή σου μεθάει
στων μαλλιών μου
τη θάλασσα...
Ξενυχτάει το χάδι σου
μετρώντας τα κύματα...
Δεν κοιμάσαι...
Δε μιλώ...
Δε χρειάζεται...
Τα όνειρά μου όλα χώρεσαν
στων ματιών σου τα βάθη...
Τι να πω;
Θα 'ταν λίγα τα λόγια...
Τα φιλιά σου ρουφούν
κάθε πίκρα
απ' τα χείλη μου...
Η καυτή σου ανάσα στεγνώνει το δάκρυ μου.
Έφυγε η θλίψη... με ξέχασε...
Ένα χαμόγελο στα χείλη μου
ανατέλλει σαν ήλιος...
Κουβέντα δεν είπαμε απόψε...
Η σιωπή τα είπε όλα...
Γλυκιά που είναι η νύχτα!
Τι άλλο να ζητήσω...δε θέλω τίποτα...
Κι εκεί που νομίζω πως όλα τα έχω,
ακούω τη φωνή σου
σαν χαρμόσυνο σήμαντρο...
"Σ' αγαπώ."
Μια φορά δε μου φτάνει...
"Τι είπες;"
"Σ' αγαπώ."
Αν έχει ήχο η ευτυχία τον άκουσα απόψε...
Χαμογελώ...
"Κι εγώ σ' αγαπώ"...ψιθυρίζω...
Κλείνω τα μάτια...μ' αγκαλιάζεις...
Στο ασημένιο καράβι το ταξίδι μας άρχισε...

Μια άδεια νύχτα...

Μεγάλα λόγια πάλι μου λες...
Κούφια...ανόητα...
Το ύφος σου θεατρικό...
Ο τόνος σου ποιητικός...
Υπερβολές...
Μου τάζεις παράλογα...
Δεν είμαι κοριτσάκι πια...
Δεν κάνω όνειρα που δεν τα φτάνω...
εικονογραφημένα παραμύθια για παιδιά...
τόσο προβλέψιμα...
τόσο εκνευριστικά αισιόδοξα...
όπου όλα είναι δυνατά...
η υπερβολή...η υπέρβαση...
το πάντα ιδανικό τέλος...
Στα όνειρα που θέλεις να πιστέψω
η ηρωίδα δε χάνεται ποτέ...
κι εγώ είμαι χαμένη ήδη...
Δεν ξεγελιέμαι πια...
Τώρα μιλάμε για ζωή...
κι εσύ με θράσος
μου μιλάς για παραμύθια...
Τ΄αστέρια του ουρανού μου τάζεις...
το φεγγάρι...όλα δικά μου...
Τι να το κάνω το φεγγάρι
όταν δε το κοιτάζουμε μαζί...
Μια νύχτα θέλω μόνο...
Να μου χαρίσεις μια νύχτα...
κι ας είναι ο ουρανός της άδειος..
Μια άδεια νύχτα θέλω...
Τόσο απλά...
Μια άδεια νύχτα γεμάτη από σένα μόνο...

Δεν ήρθες...

Σιωπηλή που είναι απόψε η νύχτα!
Το αγιόκλημα ξαπλώνει νωχελικά
πάνω στο φράχτη.
Κουράστηκε κι αυτό να περιμένει...
Έγειρε ν' αποκοιμηθεί...
Δεν ήρθες...
Ούτε ένα αστέρι στον ουρανό...
Ένα θαμπό μισό φεγγάρι
θρηνεί για το άλλο μισό
που του λείπει...
Τα ασημένια του δάκρυα
φωτίζουν αχνά το δρόμο...
Στο βάθος κανείς...
Δεν ήρθες...
Ξαφνικά μια σκιά...ένα ενδεχόμενο...
μια ελπίδα...
Το σκοτάδι με γέλασε...
Ένας μεθυσμένος μαλώνει
με τον εαυτό του...τον κοροϊδεύει...
τον βρίζει...
είναι δυστυχισμένος...μόνος...χαμένος...
Θέλω τόσο να κλάψω...
Δεν ήρθες...
Σιωπηλή που είναι απόψε η νύχτα...
Θλιβερός που είναι ο κόσμος...
Ένας μελαγχολικός λυχνοστάτης τρεμοσβήνει...
πεθαίνει με το πρώτο φως
πάνω στο υγρό πεζοδρόμιο...
Ξημερώνει...φοβάμαι...
Περιμένω ακόμη...
Δειλά ο ήλιος βγαίνει...
η πόλη ξυπνάει...νιώθω χαμένη...
η μέρα έρχεται...η αλήθεια με πνίγει...
Δεν ήρθες...

Δεν αφήνω εσένα...

Δε φεύγω από σένα...
Δεν αφήνω εσένα...
Εσένα δε θα σ' αφήσω ποτέ...
Φεύγω από τις βουβές νύχτες μας...
Από τα ασπρόμαυρα πρωινά μας...
Από το πλαστικό χαμόγελο
που καρφώνεις στα χείλη
και παλεύεις να κρατήσεις το σχήμα του...
Από τα αποσιωπητικά
που ξεγυμνώνουν την καλημέρα σου...
Φεύγω από τα μελαγχολικά απογεύματα
που στάζουν μοναξιά...
Δεν αφήνω εσένα...
Εσένα δε θα σ' αφήσω ποτέ...
Έγινες δέντρο μες στην ψυχή μου...
Πως να σε ξεριζώσω...
Από την αγκαλιά σου φεύγω...
έχασε τη ζεστασιά της...
Φεύγω απ' τα φιλιά σου
που τόσο απρόθυμα μου δίνουν τα χείλη σου...
Για το "σ' αγαπώ" σου φεύγω...
που δεν το ακούω πια...
Αφήνω τις μέρες...τις νύχτες...
τα μεσημέρια...τα δειλινά...
τα καλοκαίρια...τους χειμώνες...
που πια μέσα τους δε χωράω...
Δεν αφήνω εσένα...μαζί μου σε παίρνω...
Εσένα δε θα σ' αφήσω ποτέ...

Με τη βροχή...

Έρχεσαι κάθε φορά με τη βροχή...
Τότε σε βρίσκω...
Έτσι κι απόψε...βρέχει νοσταλγία...
Άνυδρη γη η ψυχή μου...τη ρουφά...
Δροσίζεται... ανθίζει...
Ξάφνου γίνεται μουσική  η βροχή...
Νότες οι στάλες της...
Χορεύουν οι μνήμες...
Χορεύουν οι αισθήσεις...
Κι εσύ εκεί...μες στη βροχή
να μ' αγκαλιάζεις...
να μου γελάς...
να μ' αγαπάς... όπως και τότε...
στην πόλη της βροχής...
Δυό άγγελοι μες στην ομίχλη,
που χάσαν τον παράδεισο...
Δυό στάλες της βροχής κι εμείς
που όσο κρατάει ανταμώνουμε...
Όπως κι απόψε...
Πλημμύρισε ο κόσμος νοσταλγία...
Κι εσύ εκεί μες στη βροχή...
να μ' αγκαλιάζεις...
να μου γελάς...να μ' αγαπάς...
όπως και τότε...

Αυτό σου το φιλί...

Πόσο με πίκρανε αυτό σου το φιλί...
Δεν ήταν για μένα...
Αυτό το πάθος το πρωτόγνωρο...
η τρέλα...η λαχτάρα...να γευτείς
δυό χείλη που  διψάς να κατακτήσεις...
Δεν ήταν για μένα...
Μαγεμένος από ένα ξένο έρωτα...
τα μάτια σου ταξίδευαν...
σε μάτια ξένα...
Τόσο απόλυτα παραδομένος
στη φαντασίωση...
Άλλη φιλούσες...
όχι εμένα...
Πόσο με πίκρανε αυτό σου το φιλί...
Το καρδιοχτύπι σου το ένιωσα...
Εκείνο το παλιό...του πρώτου μας καιρού...
το ξεχασμένο...
Το καρδιοχτύπι το τρελό...
για το καινούριο...
το άφθαρτο...το άπιαστο...το ιδανικό...
που έτσι του αξίζει...
με τέτοια ένταση να φιληθεί...
Πόσο με πίκρανε Θεέ μου αυτό σου το φιλί...
Τι κρίμα που δεν ήτανε για μένα...

Ένα γλυκό και μελαγχολικό παιδί...

Τι όμορφο παιδί αυτό που έρχεται!
Πόσο γλυκό και μελαγχολικό!
Γεννήθηκε στο τέλος μιας γιορτής...
Καθώς βαδίζει φαίνονται στο βάθος
ακόμη κάποιοι προβολείς...
Καθώς πλησιάζει σβήνουν ένας ένας...
Αφήνει πίσω του ξέφρενα τραγούδια...
Το συνοδεύει μόνο ένα βιολί...
Σκορπά στο διάβα του γλυκιά μελαγχολία...
Απομεσήμερο ξεκίνησε...
Σιγά σιγά θ' αλλάζει η λαμπερή του όψη...
Κάποια στιγμή στο απόγειο της ομορφιάς του
θα γίνει πορφυρό...
μα λίγο λίγο έπειτα θα ξεθωριάζει...
Ότι όμορφο φορά θ' αφήνει στο δρόμο του...
Το κόκκινο του πανωφόρι...
ένα ένα τα χρυσά κουμπιά...
το κίτρινο καπέλο του
και το πορτοκαλί μαντήλι...
Σχεδόν γυμνό θα μείνει...
μόνο με κάτι γκρίζα αποφόρια...
Ώσπου σε μια ψυχρή, λευκή πεδιάδα θα χαθεί...
και θα 'ναι νύχτα...
Τι κρίμα!
Είναι ένα όμορφο γλυκό και  μελαγχολικό παιδί...
Λίγο θα μείνει...
Φθινόπωρο το λένε...

Όλου του κόσμου τους χειμώνες...

Δεν τα θυμάμαι όλα...
Δε με πονάνε όλα...
Το πρώτο άγγιγμα σου...
το χάδι στα μαλλιά μου...
το πρώτο σου φιλί...
Τι γεύση είχε αλήθεια το πρώτο σου φιλί;
Μονάχα στην καρδιά ένα φτερούγισμα...
αυτό θυμάμαι...
Κι έπειτα άρχισε η αγάπη να ξεφτίζει...
Θυμάμαι κάπως το θυμό...κι ένα παράπονο...
Μα δεν πονάω πια...ο χρόνος βλέπεις
λειαίνει τα πράγματα
ακόμη και τα πιο αιχμηρά...
Και σου συγχώρεσα σχεδόν τα πάντα.
Ένα μονάχα δεν ξεχνώ...αυτό ακόμα με πονάει...
αυτό δεν σου το συγχωρώ...
Τα παγωμένα χείλη σου...στο τελευταίο σου φιλί...
Σ΄εκείνο το φιλί που ακύρωσε τα πάντα...
Την όποια αγάπη...την όποια ζωή...
Πως να ξεχάσω...κρυώνω ακόμη...
την αίσθηση  της παγωνιάς
που άφησαν στα χείλη μου τα ξύλινα σου χείλη...
Κι ακόμα αναρωτιέμαι πως κατάφερες
και χώρεσες όλου του κόσμου τους χειμώνες
σ' εκείνο το ψυχρό το τελευταίο σου φιλί...

Νυχτώνει...

Κοιτούσα με λαχτάρα τον ορίζοντα...
Ήλπιζα σε μια ανατολή...
Σε μια καινούρια μέρα...
Μια σειρά από ανόητες αυταπάτες...
Γύρω νυχτώνει...μόνο νυχτώνει...
Προσδοκίες που ματαιώθηκαν...
Υποσχέσεις που αθετήθηκαν...
Όρκοι που προδόθηκαν...
Αλήθειες που ακυρώθηκαν...
Άλλαξαν τα πάντα μέσα μου...
Τίποτε δεν άλλαξε γύρω μου...
Η ίδια φυλακή...το ίδιο αδιέξοδο...
το ίδιο άκαμπτο παρόν...
Εντελώς απροκάλυπτα μια μοίρα μάγισσα
με εμπαίζει...
Δεν πολεμάω πια...
Οι τελευταίες αντοχές μου,
σαν δυσαρεστημένοι επισκέπτες,
αποχαιρέτησαν την ψυχή μου...
Την άφησαν εκτεθειμένη...απροστάτευτη...
κενή...
Μπροστά μου ένα θολό ποτάμι
που δε μπορώ να  περάσω...
Και γύρω νυχτώνει...μόνο νυχτώνει...

Αυτό που δε θα 'ρθει...

Μ' αρέσει να τριγυρίζω στους σταθμούς των τρένων...
Να περιμένω...
Να μελαγχολώ...γι αυτό που δε θα 'ρθει...
Τα τρένα έρχονται και φεύγουν...
Πάντα χωρίς εσένα...
Κι εγώ εκεί στο παγκάκι... να περιμένω...
κυριευμένη από εμμονή σε μια ψευδαίσθηση...
Κάποτε νομίζω πως σε βλέπω...
Αντικατοπτρισμός της εικόνας σου
που στοίχειωσε το μυαλό μου...
Fata Morgana το λένε...
Εγώ το λέω απελπισία...
Φεύγει κι ο τελευταίος επιβάτης...
Ο σταθμός ερημώνει...
Σέρνω το βήμα μου...σέρνω την ψυχή μου...
Τα τρένα ήρθαν και φύγαν...
Πάντα χωρίς εσένα...
Αύριο θα 'μαι πάλι εδώ...κυριευμένη από εμμονή
σε μια ψευδαίσθηση...να περιμένω...να μελαγχολώ...
γι αυτό που δε θα 'ρθει...