Δώρο απ' το μέλλον

Μην έρθεις 

μέσα από υγρά, 

μουτζουρωμένα σύννεφα

και λερωθείς 

απ' το νωπό τους, μολυβένιο χρώμα...

από του ήλιου 

τους χρυσούς ουράνιους δρόμους 

να περάσεις...

σαν φτάσεις μπρος στην πόρτα μας,

καθάριος να 'σαι και λαμπρός.

Κι όταν τη θύρα μας 

ανοίξουμε ανυπόμονα,

όλο το φως σου μέσα μας

να στάξεις,

δώρο απ' το μέλλον, 

ακριβό...

Κι εμείς που την ελπίδα μας

με ασήμι και με μάλαμα 

κεντούσαμε τα βράδια,

τάμα θα την προσφέρουμε

στους δώδεκά σου γιους...

Μη μας πληγώσεις...

υπόσχεση να δώσεις

πως θα 'ναι οι μέρες σου όμορφες

και πως μαζί μας θα 'σαι καλός.

Μαρία Γασπαράτου

Αλλάζω πορεία

 Μπερδεμένο το κουβάρι

που ξετυλίγω στο διάβα μου!
Τα δάχτυλά μου μάτωσαν
να λύνουν κόμπους...
τα χέρια μου κουράστηκαν
να ενώνουν κομμένα νήματα.
Κι είναι μακρύς ο δρόμος
κι είναι άγνωστο το τέρμα του
κι είναι ο φόβος αβάσταχτος...να μη χαθώ.
Μα φτάνει...
Ποιος επιτέλους όρισε
τούτη την άθλια διαδρομή;
Ακούω από μακριά 

κυμάτων παφλασμό.
Πετώ τα ξεφτισμένα μου σχοινιά.
Με χέρια ελεύθερα 

και δίχως φόβο πια
αλλάζω πορεία...

Μαρία Γασπαράτου

Μια νύχτα που έλαμπαν τ' αστέρια πιο πολύ

Άγγιξες με χέρια που έτρεμαν

την ευτυχία,

μια νύχτα που έλαμπαν τ' αστέρια 

πιο πολύ.

Με σφαίρα έμοιαζε κρυστάλλινη

που σου 'δειχνε ανέφελο το αύριο.

Δρόμος κλειστός ήταν η αγάπη

που αναπάντεχα άνοιξε 

να τον διαβείς, 

σ' αυτό να φτάσεις, 

που όσο τίποτα λαχτάρησες.

Μα η πίστη σου έλειπε... 

η δυνατή ψυχή...

κι από τα αδύναμά σου χέρια, 

η ευτυχία 

σαν σφαίρα γλίστρησε 

κρυστάλλινη...

κομμάτια οι δρόμοι της χαράς,

το αύριο, 

οι καρδιές,  

κομμάτια.

Μια νύχτα που έλαμπαν τ' αστέρια 

πιο πολύ,

η ευτυχία χάθηκε.

Μαρία Γασπαράτου

Μέσα σε κύματα χαράς

 Μικρά διαμαντάκια 

οι παγωμένες στάλες

στα γυμνά κλαδιά,

με δάκρυα μοιάζουνε

που πέτρωσαν 

προτού κυλήσουν,

σαν κάτι να μην άξιζε

μια τέτοια ευαισθησία.

Θαρρώ στο πλάι μου 

συμπαραστάτης

πως είναι τούτος ο Δεκέμβρης.

Στο παγωμένο χέρι του

ναρκώνεται η λύπη

και πια 

μέσα σε κύματα χαράς,

γιορταστικά θα ηχήσουν 

μέσα μου,

των Χριστουγέννων,

οι πιο γλυκές κι ελπιδοφόρες 

καμπανούλες.

Μαρία Γασπαράτου

Της ψυχής μου τα ροζ κυκλάμινα

 Ήρθες χθες βράδυ στ' όνειρό μου,

με μια ρωγμή στο βλέμμα,

από ένα δάκρυ που δεν άφησες

πάνω στ' ωχρό σου δέρμα να κυλήσει,

μη με λυπήσεις...

μ' ένα παράπονο 

που απελπισμένα έπνιξες 

σ' ένα ανεπαίσθητο αναστεναγμό,

μη με τρομάξεις...

Τα χέρια άπλωσες 

τα χέρια άπλωσα κι εγώ

κι ήσουν κοντά... 

μα ανάμεσά μας έστεκε

σαν διάφανο γυαλί 

το ανέφικτο.

Απόμεινα απλά να σε κοιτάζω

κι εσύ μ' ένα χαμόγελο παραίτησης 

πικρό,

την πλάτη γύρισες και χάθηκες 

σ' απρόσιτα τοπία.

Ξημέρωσε... κι είχε η αυγή

μια κίτρινη χροιά αρρωστημένη

κι ένιωθα μέσα μου μιας ήττας

τη βαθιά μελαγχολία.

Τι κρίμα που δεν τόλμησα

με μια γροθιά να σπάσω το γυαλί...

κι ας μάτωνα...

να σου χαρίσω ήθελα

αυτά που σου 'χω φυλαγμένα,

της ψυχής μου

τα ροζ κυκλάμινα. 

Μαρία Γασπαράτου

Απατηλό το ουράνιο τόξο

 Άξιζες άραγε τόση καταιγίδα;

Άξιζες τόση προσμονή;
Βαρύ...πολύ βαρύ το τίμημα
για ένα αόρατο σχεδόν ουράνιο τόξο.
Τα όνειρα κάποιες φορές
τα ζωγραφίζουμε με χρώματα
που μοιάζουν ανεξίτηλα
μα ξεθωριάζουν τελικά
στις ξαφνικές βροχές.
Όχι δεν άξιζε η ζωή σου τέτοια καταιγίδα.
Δεν άξιζε η ψυχή σου τέτοια προσμονή.
Απατηλό το ουράνιο τόξο
και πριν προλάβεις τρεις φορές
τα βλέφαρα ν' ανοιγοκλείσεις
σ' αρνήθηκε...

Μαρία Γασπαράτου

Το πιο ευάλωτο σημείο

Να θυμηθώ προσπαθώ...

πότε έμεινε αφύλαχτο 

το πιο ευάλωτο σημείο... 

ποιο χτύπημα βίαιο

έριξε κάποτε τα τείχη

και πια στο έλεος είναι 

των βάρβαρων επιδρομών...

Και πώς να χτίσω τώρα 

πες μου, 

γύρω από τα ερείπια; 

Να περιχαρακώσω τι;

Φωτιά και αίμα...

ένας κόσμος λαβωμένος...

χαμένα όλα φαντάζουν

κι ανεπανόρθωτα.

Κι αυτό το φως 

που αναβοσβήνει

-ελπίζω μια στιγμή 

κι έπειτα δεν ελπίζω-

σβήσ' το..

Απ' τη σαδιστική ελπίδα

που μ' εμπαίζει,

το απόλυτο σκοτάδι

προτιμώ.

Μαρία Γασπαράτου

Άγνωστη πόλη

 Περπατώ ανόρεχτα

στους βρόμικους δρόμους,

στην άγνωστη πόλη...

ένα κίτρινο σάβανο

τυλίγει απαλά

το αρρωστημένο δειλινό.
Η σκόνη χορεύει
σε φόντο χρυσαφί...
πληγώνει τα μάτια.
Γυαλίζουν οι κάδοι
στα στενά πεζοδρόμια.
Τα σκουπίδια ασφυκτιούν...
προσπαθούν να δραπετεύσουν...
να προλάβουν τη σήψη.
Κι η ζωή μου
δραπετεύει κι αυτή.
Τρέχω ξωπίσω της...
δε την προφταίνω
κι είναι αργά...
Βράδιασε ήδη 

στην άγνωστη πόλη...
Στο κατώφλι του φόβου
μ' εκβιάζει
άλλη μια νύχτα σιωπής...

Μαρία Γασπαράτου

Ο Δεκέμβρης των φτωχών και των θλιμμένων

Ο Δεκέμβρης των φτωχών 

και των θλιμμένων,

δεν έχει φώτα λαμπερά,

ούτε τεράστια δέντρα

με ακριβά στολίδια 

φορτωμένα...

κρύβει την πιο μεγάλη μοναξιά

κι ένα παράπονο,

που ο ερχομός του,

σ' όλους την ίδια τη χαρά

δε φέρνει... 

Ο Δεκέμβρης των φτωχών 

και των θλιμμένων,

φορά ένα σκούρο σύννεφο

πάνω από τα χρυσά του ρούχα,

να μην αυθαδιάζει η λάμψη του

και ντρέπεται.....

σε τόπους έρημους, και σκοτεινούς

καθώς περνά, 

κάτω από το βαρύ του βήμα

χάνονται

κίτρινοι κι άσπροι νάρκισσοι.

Μαρία Γασπαράτου

Βίρα λοιπόν ψυχή μου

Πήρα το δρόμο πάλι...

αλήθεια δεν ξέρω για που...
μόνο να φύγω ήθελα,
τον άνεμο να νιώσω
να μου χαϊδεύει ξανά τα μαλλιά.
Κινώ για τη δική μου θάλασσα,
αυτή που κάποτε προδίδω
σαν με τραβούν τα φώτα
κάποιου πολυσύχναστου λιμανιού.
Ετσι κι αλλιώς δε μένω πουθενά για πολύ.
Είναι που πάντα μισούσα τις άγκυρες.
Είναι που πάντα αγαπούσα τις θάλασσες.
Βίρα λοιπόν ψυχή μου κι όπου μας βγάλει.

Μαρία Γασπαράτου

Ο Άι Σπυρίδωνας

 Χειμώνας θα 'ναι

Δεκέμβρης μήνας

στου Ιονίου τ' ωραίο νησί,

θά 'ρθω να σ' έβρω, 

φάρος ελπίδας 

ο Άι Σπυρίδωνας θα μ' οδηγεί.

Θα σ' αντικρίσω 

μετά από χρόνια

στα σκαλοπάτια της εκκλησιάς,

θα ηχούν καμπάνες,

θα πέφτουν χιόνια,

σημάδι του Άγιου πως μ' αγαπάς.

Κι η Κέρκυρα όλη

που θα γιορτάζει,

για μας θα γίνει μια αγκαλιά,

λευκοντυμένη,

κρίνο θα μοιάζει

που απ' αγάπη μοσχοβολά.

Μαρία Γασπαράτου

Κάποτε...

Χτυπάς πάλι και πάλι
με αφέλεια μικρού παιδιού
μια πόρτα, 

από καιρό σφαλισμένη.
Κανείς που να γνωρίζεις 

δε μένει εκεί.
Κάποτε ναι...
είχε ένα όνομα αυτός ο τόπος.

Κάποτε είχε ταυτότητα ο ένοικος.
Είχε στο βλέμμα του φως,
στη σκέψη του ουρανούς,
σε κάθε πράξη του, 

φτερά ελευθερίας.
Κάποτε....
Τώρα εκείνος που γυρεύεις 
μεταλλάχτηκε,
μέσα από βολικούς συμβιβασμούς
και χάθηκε
σε δρόμους που ποτέ σου 

δε θα μάθεις.
Γι αυτό σταμάτα να χτυπάς
μια πόρτα που τη σφράγισε,
κάποια 

που από την πλήρη ισοπέδωση 

διασώθηκε, ντροπή...
αν για κακή σου τύχη ανοίξει,
θα τρομάξεις...

Μαρία Γασπαράτου

Κάπου...

 Κάπου κάποιος γελά,

κάπου η χαρά επιστρέφει,
σε τόπους μακρινούς η ζωή
χαράζει νέα βατά μονοπάτια,
κάποιοι αγαπιούνται,
κάποιοι ξανά ερωτεύονται,
το κλάμα κάποιοι ακούν,
ενός παιδιού που γεννιέται,
συνεχίζεται αλλού η ζωή,
χορεύουν οι ελπίδες,
όνειρα άνεμοι, φουσκώνουν
ευλογημένων ψυχών τα πανιά...
Κάπου είναι κιόλας καλοκαίρι,
ο ήλιος φωτίζει κάποιων τα βλέμματα,
ζεσταίνει χαμόγελα,
κάπου είναι ωραίος ο κόσμος...
κάπου...
κι εδώ, συνεχίζει ακόμα να βρέχει...

Μαρία Γασπαράτου

Αγάπη

Στο τέλος έρχεσαι κάθε χρονιάς

και μέσα από τραγούδια γιορτινά,

στον κόσμο αυτόν

που μόνος του σκοτώνει τις ελπίδες,

καινούριες φέρνεις.

Ορίζοντες ανοίγουν καθαροί,

δρόμοι λευκοί, απάτητοι,

να βρει διέξοδο η ψυχή

κι ανάλαφρη επάνω τους 

να περπατήσει. 

Δεκέμβρη του Χριστού

και των θαυμάτων,

Δεκέμβρη των γιορτών,

των ευγενών προθέσεων,

των ιερών σκοπών,

και των αθώων οραμάτων,

πόσο λυπάμαι...

τόσες ευχές που ακούγονται 

στο πέρασμά σου,

δεν τα κατάφεραν ποτέ 

να γίνουν πράξη...

μέχρι που σκέφτομαι ν' αλλάξω 

τ' όνομά σου...

κι έτσι για να ξορκίσω ό,τι κακό,

κάθε καλό πληγώνει,

φέτος εγώ

θα σε ονομάσω ΑΓΑΠΗ.

Μαρία Γασπαράτου

Η αύρα της θάλασσας

 Νιώθω ακόμα την αύρα της θάλασσας

από τα πρώτα καλοκαίρια.
Την υγρή και βαριά μυρωδιά της.
Σαν ανελέητο θηρίο κάποιες φορές
βουτηγμένο στην αρμύρα
σκαρφάλωνε στους αδύναμους
ώμους μου
δεν ήξερα καν τι ζήταγε 

να πάρει από μένα...
με πονούσε...
κι άλλες πάλι φορές 

σαν δροσερό φιλί στα χείλη 

και σαν ψιθύρισμα ερωτικό
στο τρυφερό μου αυτάκι
μου 'ταζε μου 'ταζε 

με λόγια ακατάληπτα
και όρκους δυσνόητους.
Μα τα βράδια, 

όλα τα 'παιρνε πίσω
και μόνο το μαύρο της νύχτας
και μόνο η λαχτάρα για μια αγκαλιά
και μόνο δυο κουρασμένα χεράκια
πάντα ανοιχτά 

και πάντα άδεια...

Μαρία Γασπαράτου

Σαν ξημερώσει κάποτε

 Ό,τι όμορφο και φωτεινό,

ό,τι καθάριο και αγνό

ας το κρατήσουμε

κρυμμένο μέσα μας...

σαν ξημερώσει κάποτε,

να βρει τη θέση του

στο φως...

Μαρία Γασπαράτου

Ενδεχόμενα

Καιρό τώρα με μανία ψηλαφώ

όλα τα επίμονα ενδεχόμενα.

Με πρόσωπα κρυμμένα

μονοπωλούν τα βράδια μου. 

Ανώνυμα θέλουν να μείνουν,

να μη τ' αναγνωρίσω,

μα το άρωμά τους σκόπιμα 

σκορπούν,

για να τ' ακολουθώ.

Άλλοτε θάλασσα αυγουστιάτικη 

μυρίζουν,

φρεσκοκομμένα φρούτα 

καλοκαιρινά

κι άγρια τριαντάφυλλα,

άλλοτε φθινοπωρινή βροχή, 

παλιό κονιάκ, 

χαρτιά καμμένα

και λιβάνι.

Κι ενώ επιμένουν να μου κρύβονται,

με ηχηρές σιωπές φωνάζουν,

τρόπο να βρω να τα ανακαλύψω.

Τα χέρια απλώνω και τ' αγγίζω...

κάποια με καίνε 

κι έντρομη απομακρύνομαι...

κάποια άλλα 

μια αίσθηση δροσιάς 

και τρυφερότητας 

στη διψασμένη μου ψυχή 

αφήνουν.

Κι όλη τη νύχτα 

ψάχνω το σχήμα τους να βρω...

να καταλάβω...

απάντηση να δώσω

σε βασανιστικά ερωτήματα

κι όλη τη νύχτα 

σ' αβεβαιότητες βουλιάζω

κι όλο σκοντάφτω 

στο τίποτα.

Μαρία Γασπαράτου

Απλωμένα όνειρα

Στου Νοέμβρη τις πρώτες βροχές,

έλα να πλύνουμε τα όνειρά μας,

που λερώθηκαν

σε βρώμικους δρόμους,

που πληγώθηκαν 

σε άνισες μάχες

και ματώθηκαν 

σ' αιχμηρούς συμβιβασμούς...

να γίνουν πάλι αστραφτερά 

σαν καινούρια...

κι έπειτα θα προσμένουμε 

ώσπου να βγει ο ήλιος,

τρυφερά να τ' απλώσουμε 

στις χρυσαφιές του αχτίδες,

ήσυχα να στεγνώσουν.

Απλωμένα όνειρα 

πάνω απ' τον κόσμο...

κάτω απ' τον ήλιο...

να στραφταλίζουν,

να αναπνέουν, 

να ζωντανεύουν.

Κάποιο Νοέμβρη, 

όλα θ' αλλάξουν ...

θα δεις...

Μαρία Γασπαράτου

Κανείς

Ήταν καλή όσο είχε να δώσει...

όσο κομμάτιαζε 

την άμοιρη ψυχή της

κι αδιάκοπα τη μοίραζε, 

τροφή σε αδηφάγα στόματα

και ακόρεστες καρδιές...

κι ήρθε και μάζεψε η ψυχή της...

ένα γυμνό απόμεινε κουβάρι 

ξεφτισμένο

που προσπαθεί τις νύχτες 

να υφάνει ένα όνειρο μικρό

για να ντυθεί.

Ήταν καλή όσο είχε να δώσει..

μα πια δεν έχει τίποτα

και δίπλα της κανείς...

Μαρία Γασπαράτου

Λίγο ακόμα...

Καθώς θα διαβαίνει ο Νοέμβρης

και το φθινόπωρο σιγά σιγά 

θα γίνεται χθες,

θα βιάζονται όλα να γευτούν

όση δεν πρόλαβαν χαρά,

πριν τα προλάβει ο χειμώνας.

Λίγο νωρίτερα, τα πρωινά θα ξυπνώ,

θα είναι δώρο 

η φωτεινή ακόμα ανατολή,

στα διψασμένα μάτια μου.

Στου ουρανού τις ανοιχτές αποχρώσεις

που σθεναρά 

θ' αντιστέκονται στο σκούρο,

θ' αφήνω το βλέμμα μου 

να βρει καταφύγιο.

Λίγο ακόμα...λίγο ακόμα,

θα κολυμπάει η ψυχή μου

στο φως...

Τα δειλινά θα στέκομαι 

μπρος στο παράθυρο,

θα κλέβω λίγο χρυσαφί 

και λίγο πορφυρό,

φυλαχτό θα τα κάνω

να τα φορώ στο στήθος μου...

Τέλος, τα ξάστερα ακόμα βράδια,

με τα κρυμμένα μου φτερά θα πετώ

και με του φεγγαριού τη λάμψη

θα φωτίζω το άγνωστο.

Καθώς θα διαβαίνει ο Νοέμβρης,

μ' ό,τι καλό θ' αφήνει πίσω του,

ένα ωραίο πανωφόρι θα φτιάξω,

να βγάλω κι αυτόν το χειμώνα.

Μαρία Γασπαράτου

Ο ήλιος του Νοέμβρη

Όσα δεν παίρνει ο άνεμος,

σαν φύλλα φθινοπωρινά

στοιβάχτηκαν, 

μπροστά στης σκέψης σου την πόρτα.

Έφραξαν κάθε χαραμάδα,

απέκλεισαν το φως, 

κι η μνήμη, μόνο σε τοπία σκοτεινά 

ακροβατεί.

Να τα ξεχάσεις θέλεις...

άχρηστα όλα 

και μισά και τελειωμένα...

μα επιμένουν

σαν σκόνη αχανούς ερήμου,

να σου θολώνουνε τα μάτια,

να μη σ' αφήνουν,

στου ονείρου σου τα βάθη,

του ορίζοντα το απέραντο να δεις 

σαν ιερό προορισμό 

και σαν ελπίδα.

Αργεί να ξημερώσει η μέρα

κι η νύχτα πια φτάνει γοργά... 

μα έχεις καιρό ακόμα...

κλέψε απ' τα παιδικά σου παραμύθια,

του Βοριά την άκρατη ορμή,

όσα δεν παίρνει ο άνεμος, 

να διώξει...

κι άνοιξε διάπλατα την πόρτα

σαν άγγελος παρηγορητικός

να μπει 

και μέσα σου 

μελένιο φως ν' απλώσει,

ο ήλιος του Νοέμβρη.

Μαρία Γασπαράτου

 

Μεγάλε Στρατηλάτη

Όλα σου τα 'λεγα... 

και τα καλά και τ' άσχημα,

κάθε φορά που ερχόμουν να σε βρω.

Σου ζήταγα...όλο σου ζήταγα...

κι εσύ, 

άλλα μου έδινες και άλλα όχι.

Σου θύμωνα κάποιες φορές...

Τότε δεν ήξερα πως ό,τι έκανες, 

το 'κανες για καλό.

Τώρα που της μεγάλης εκκλησιάς σου 

οι καμπάνες,

χαρμόσυνα θα ηχούν, 

την ιερή εικόνα σου οι πιστοί 

θα προσκυνούν

κι απ' τ' άγιο μύρο σου 

η πόλη θα ευωδιάζει, 

μη με ξεχάσεις...

δε σου ζητάω πια πολλά...

μικραίνουν τα όνειρα με τον καιρό...

έμαθα πλέον πως τα πιο σημαντικά

είναι εκείνα που νομίζουμε μικρά

και που αφελώς τα θεωρούμε δεδομένα.

Πλάι στο φως του καντηλιού,

για όσα έγιναν και για όσα όχι,

θα πω ευχαριστώ

κι έπειτα θ' αφεθώ στο έλεός σου...

Τώρα το ξέρω...

μόνο εσύ γνωρίζεις τι είναι για καλό,

Άγιε Δημήτρη μου,

Μεγάλε Στρατηλάτη!

Μαρία Γασπαράτου

Θάλασσα από αίμα

Δεν είναι αυτό, 

το κόκκινο του φθινοπώρου...

Δεν είναι των  δέντρων 

τ' άλικα φύλλα

που στον Οκτώβρη έδωσαν 

τούτο το χρώμα το βαθύ, 

που μοιάζει

απ' ώριμα σταφύλια, δυνατό κρασί...

Αίμα μυρίζει...

Κι ούτε αυτή η θλιβερή φθορά 

που ανατριχιαστικά μες στο μυαλό

και στην ψυχή μας τρίζει,

του φθινοπώρου είναι...

Σε πτώση όλα τ' ανθρώπινα

κι όσα αξίζουν,
ξεγραμμένα...

Πάνω από χάρτες και βιβλία 

σε στρογγυλά τραπέζια,

σπαρμένα με άνθη της ντροπής,

αλήθειες που πληγώθηκαν

αιμορραγούν,

ενώ ψέματα ασύστολα

χορεύουν ξέφρενα,

ντυμένα μ' έκπτωτων αγγέλων 

τα φτερά...

Πώς χάνονται έτσι άδικα

δίχως χαρά οι μήνες

σε τούτη την αχάριστη τη γη;

Πριν φύγει καν ο Οκτώβρης,

όλα του τα ζεστά και τα γλυκά 

και τα όμορφα,

έσβησαν, 

σε τρομαγμένα βλέμματα...

σε μια κόκκινη θάλασσα 

από αίμα...

Μαρία Γασπαράτου

Τόσες ευχές

Τι έγιναν τόσες ευχές

που κρέμαγες κρυφά 

στα πεφταστέρια;

Τη λαμπερή τροχιά τους, 

οι αγχωμένες προσδοκίες σου,

ακολουθούσαν βιαστικά,

μη και τα όνειρα 

δεν την προλάβαιναν 

κι έτσι μετέωρα έμεναν 

στο άπειρο,

δίχως ποτέ δρόμο να βρουν,

να φτάσουν στην εκπλήρωση.

Τόσα και τόσα βράδια,

με μάτια αγκιστρωμένα

στου ουρανού 

το σκοτεινό στερέωμα, 

την πτώση εκείνη την τυχαία, 

της ασημένιας αστερόσκονης 

περίμενες,

να δώσεις στη ζωή 

μια προοπτική, 

στο εγκλωβισμένο μέλλον σου 

μια έξοδο,           

λόγο στην ουσιαστικά αναίτιά σου 

αναμονή,

στην κουρασμένη πίστη σου 

μια αιτία.

Τόσες ευχές λοιπόν, 

χαμένες πήγαν...

σε γέλασε ο ουρανός...

Εδώ στη γη 

περιδιαβαίνουν τα όνειρα

μα εσύ πάντα τα γύρευες ψηλά.

Μαρία Γασπαράτου

Βαρκούλα χρυσοχάλκινη

 Κι έπειτα από ένα απίστευτα

κουραστικό, 

γεμάτο απρόοπτα, ταξίδι 

έφτασε επιτέλους στη θάλασσα.

Κινδύνεψε πολλές φορές

σε κάποιο δρόμο πολυσύχναστο 

να πέσει,

σκόνη να γίνει κάτω απ' τα πόδια

βιαστικών περαστικών,

μέσα στα φτυάρια των οδοκαθαριστών

να γίνει άλλο ένα σκουπίδι

ή απλά πάνω στο χώμα το υγρό

να καταλήξει, 

λίπασμα για κάποιου δέντρου αειθαλές

τις πεινασμένες ρίζες

και να χαθεί, 

δίχως όπως πολύ λαχτάρησε,

να ταξιδέψει.

Μα ήταν ο άνεμος φίλος πιστός

κι εκεί που πόθησε να φτάσει

έφτασε...

κι έγινε μια βαρκούλα χρυσοχάλκινη,

το φυλλαράκι,

δίχως πανιά, δίχως κουπιά,

χωρίς κανέναν επιβάτη...

του ήταν αδιάφορο

κι ούτε νοιαζόταν, 

αν θα 'ταν το ταξίδι του 

μεγάλο ή μικρό..

αρκεί που άγγιξε έστω μια στιγμή

την ευτυχία...

αρκεί που έφτασε επιτέλους

στη θάλασσα.

Μαρία Γασπαράτου

Λευκά χρυσάνθεμα

Να μη θυμάσαι θέλεις...

μια ομίχλη να ΄ρθει 

από το πουθενά,

το τίποτα να φέρει

και μες στο τίποτα, 

να γίνουν τίποτα,

όσα δε θέλεις να θυμάσαι...

Μια τρύπα μέσα στο μυαλό σου 

σαν στόμα ανοιχτό 

και πεινασμένο,

άσχημες μνήμες να καταπιεί,

να καθαρίσει το παρόν

από το γκρι κι από το μαύρο,

λευκός καμβάς να γίνει, 

να 'ρθει ο Οκτώβρης

μες στα θαύματα,

με χρώματα γλυκά,

κόκκινα, κίτρινα, πορτοκαλί,

να ζωγραφίσει το αύριο,

ν' ανθίσουν στ΄ άγονα όνειρά σου,

λευκά χρυσάνθεμα.

Μαρία Γασπαράτου

Ψέματα λέω

Γυρνώ πίσω συχνά

σ' εκείνα τα παλιά καλοκαίρια...

στα σταυροδρόμια της μοίρας μου.

Καυτός ο ήλιος, 

το φως του εκτυφλωτικό,

κι εγώ δεν έβλεπα τις πινακίδες,

τα στοπ, τ' απαγορεύεται,

τα προειδοποιητικά θαυμαστικά.

Βιαζόμουν...δεν προσπάθησα..

Τον ήχο μόνο άκουγα μιας θάλασσας,

το άρωμα ένιωθα 

κάποιου άσπρου γιασεμιού.

Έτρεχα στα τυφλά 

πίσω από μια ψευδαίσθηση.

Αγνόησα τον ουρανό

κι όσα μου έστελνε σημάδια, 

τ' άφηνα ανερμήνευτα.

Σαν μέλισσα με τράβαγε 

το άνθος του κακού..

Το μύρισα, το άγγιξα, το γεύτηκα

κι έπειτα σαν κοχύλι στέγνωσα,

σε μια έρημη ακτή.

Τώρα στον εαυτό μου λέω

πως έφταιξε ο ήλιος

ότι δεν άντεξαν τα μάτια 

τόσο φως...

ότι για όλα πάντα φταιν 

τα καλοκαίρια...

Ψέματα λέω...

Μαρία Γασπαράτου

Φθινοπώριασε

 Τέλος Σεπτέμβρη 

κι εγώ στην αύρα σου,

αγαπημένη θάλασσά μου, 

αναζητώ,

όσες στιγμές καλοκαιριού, 

μέσα απ' τα δάχτυλά μου ξέφυγαν 

σαν άμμος...

δε μπόρεσα να τις χαρώ...

και πια δεν προλαβαίνω... 

φθινοπώριασε...

μα στο γαλάζιο σου εξακολουθώ 

να χάνομαι,

να ονειρεύομαι,

να ταξιδεύω...

κοντά σου αισθάνομαι πως ζω, 

ό,τι δεν έζησα

κι αυτό μου είναι αρκετό...

Μαρία Γασπαράτου

Μια ύπουλη σιωπή

Αβάσταχτα ήσυχα

φαντάζουν όλα, 

τούτο το απόγευμα του φθινοπώρου

και μόνο ένα σύρσιμο 

ακούγεται υπόκωφο, 

κάποιας μοιραίας 

κι αναπόφευκτης φθοράς. 

Μια ύπουλη σιωπή αναρριχάται 

σαν δηλητηριώδες 

άγριο φυτό, 

πάνω από των ανθρώπων τις ζωές...

κι είναι η σιωπή

η μόνη που ανεβαίνει 

κι όλα τα υπόλοιπα θαρρείς 

μια κλίση έχουν πάρει

απόλυτα καθοδική.

Είναι η εποχή βλέπεις της πτώσης...

φύλλα και δάκρυα 

κι ελπίδες κι αντοχές,

σ΄ένα έδαφος λασπώδες

καταλήγουν.

Θ' αργήσει να στεγνώσει αυτή η γη.

Θ' αργήσει η σιωπή να νικηθεί,

φωνή ν' αποκτήσουν οι αμίλητες μέρες...

κι είπαν θ' αρχίσουν πάλι οι βροχές

κι όπως εχθές έτσι και αύριο, 

των ξεχασμένων τις κραυγές

θα πνίξουν.

Μαρία Γασπαράτου

Αστέρες διάττοντες

Όλοι αυτοί που δε σε ψάχνουν,

σβησμένα κεριά...

καράβια, στη δική σου θάλασσα

που πια δεν αρμενίζουν...

ήλιοι, σε άλλους τόπους

που ανατέλλουν

κι εσένα στη νύχτα σ' αφήνουν.

Όλοι αυτοί που δε σε ψάχνουν,

βαγόνια σιωπής

σε αόρατο τρένο...

μαζί στα ταξίδια τους

δε θα σε πάρουν.

Υπάρχουν για άλλους

κάπου μακριά,

για σένα όμως δεν υπάρχουν.

Όλοι αυτοί που δε σε ψάχνουν,

ίσως φανούν τυχαία...

αστέρες διάττοντες,

μια νύχτα θερινή,

στον ουρανό σου...

μη γελαστείς...

μη χαραμίσεις

στη φευγαλέα λάμψη τους

κάποια βαθιά ευχή σου...

θα σε ξεχάσουν.

Μαρία Γασπαράτου 

Στις 14 του μήνα

Πάντα ηλιόλουστη θυμάμαι 

αυτή τη μέρα...

η γη σπαρμένη με ηλιοτρόπια,

μια ευωδιά ζεστή, βασιλικού,

πάνω απ' τον κόσμο

και πιο ελαφρύς θαρρείς γινόταν 

ο σταυρός του καθενός...

Σε μια παλιά φωτογραφία,

ανύποπτη 

για όσους θ' ακολούθαγαν

Σεπτέμβρηδες,

στις 14 του μήνα,

κεράκια 7 

με δύναμη φυσούσα...

Αέρας κι έφυγαν τα χρόνια...

Τώρα μετρώ σταυρούς,

μικρούς, μεγάλους,

που τους σήκωσα...

άλλους πιο εύκολα,

άλλους πιο δύσκολα,

με κάποιους λύγισα,

με κάποιους έπεσα

και να 'μαι πάλι εδώ

-Θεέ μου σ' ευχαριστώ-

ένα Σεπτέμβρη ακόμα,

όρθια

κι είναι θαρρείς ακόμα

καλοκαίρι,

ο ήλιος έξω λάμπει

και μια αχτίδα του χρυσή,

σαν δώρο ακριβό του ουρανού,

τρύπωσε μέσα μου.

Μαρία Γασπαράτου

Μα τι να γράψω...

 Γράψε, μου λες, κάτι αισιόδοξο,

κάτι χαρούμενο για το αύριο...

για θάλασσες γαλάζιες,

για δάση και τοπία,

γεμάτα πεταλούδες και πουλιά...

γράψε, μου λες, για τη ζωή,

για την αγάπη...

να γαληνέψει η ψυχή μας.

Μα τι να γράψω πες μου; 

Για ποια γαλάζια θάλασσα

που με το αίμα βάφτηκε προχτές

κάποιου αθώου

κι όλου του κόσμου μέσα της 

βουλιάξαν οι ενοχές;

Για ποια πράσινα δάση

που η φωτιά τα ρήμαξε...

για ποια πουλιά,

που άστεγα μείναν ξαφνικά...

για ποια τοπία που πνίγηκαν

σε μια βροχή μοιραία

κι ό,τι ήταν όμορφο ως χθες

χάθηκε μες στη λάσπη;

Για ποια αγάπη πες μου,

που πια δε νοιάζεται κανένας 

για κανένα...

για ποια ζωή, 

που μπρος σε μια οθόνη

χωρίς να μας αγγίζει,

άσκοπα και ανόητα περνά;

Δε βρίσκω λέξεις 

την ψυχή να γαληνέψουν...

δε βρίσκω για το αύριο 

ένα ρούχο γιορτινό

κι είναι τόσο μεγάλο το κακό 

να το παλέψω

κι είμαι μπροστά του εγώ 

τόσο μικρή...

Συγγνώμη... δε μου βγαίνει...

Μαρία Γασπαράτου