Ο ήλιος του Νοέμβρη

Όσα δεν παίρνει ο άνεμος,

σαν φύλλα φθινοπωρινά

στοιβάχτηκαν, 

μπροστά στης σκέψης σου την πόρτα.

Έφραξαν κάθε χαραμάδα,

απέκλεισαν το φως, 

κι η μνήμη, μόνο σε τοπία σκοτεινά 

ακροβατεί.

Να τα ξεχάσεις θέλεις...

άχρηστα όλα 

και μισά και τελειωμένα...

μα επιμένουν

σαν σκόνη αχανούς ερήμου,

να σου θολώνουνε τα μάτια,

να μη σ' αφήνουν,

στου ονείρου σου τα βάθη,

του ορίζοντα το απέραντο να δεις 

σαν ιερό προορισμό 

και σαν ελπίδα.

Αργεί να ξημερώσει η μέρα

κι η νύχτα πια φτάνει γοργά... 

μα έχεις καιρό ακόμα...

κλέψε απ' τα παιδικά σου παραμύθια,

του Βοριά την άκρατη ορμή,

όσα δεν παίρνει ο άνεμος, 

να διώξει...

κι άνοιξε διάπλατα την πόρτα

σαν άγγελος παρηγορητικός

να μπει 

και μέσα σου 

μελένιο φως ν' απλώσει,

ο ήλιος του Νοέμβρη.

Μαρία Γασπαράτου