Τόσες ευχές

Τι έγιναν τόσες ευχές

που κρέμαγες κρυφά 

στα πεφταστέρια;

Τη λαμπερή τροχιά τους, 

οι αγχωμένες προσδοκίες σου,

ακολουθούσαν βιαστικά,

μη και τα όνειρα 

δεν την προλάβαιναν 

κι έτσι μετέωρα έμεναν 

στο άπειρο,

δίχως ποτέ δρόμο να βρουν,

να φτάσουν στην εκπλήρωση.

Τόσα και τόσα βράδια,

με μάτια αγκιστρωμένα

στου ουρανού 

το σκοτεινό στερέωμα, 

την πτώση εκείνη την τυχαία, 

της ασημένιας αστερόσκονης 

περίμενες,

να δώσεις στη ζωή 

μια προοπτική, 

στο εγκλωβισμένο μέλλον σου 

μια έξοδο,           

λόγο στην ουσιαστικά αναίτιά σου 

αναμονή,

στην κουρασμένη πίστη σου 

μια αιτία.

Τόσες ευχές λοιπόν, 

χαμένες πήγαν...

σε γέλασε ο ουρανός...

Εδώ στη γη 

περιδιαβαίνουν τα όνειρα

μα εσύ πάντα τα γύρευες ψηλά.

Μαρία Γασπαράτου